ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 413

หลิ่วหยินเฟิงหลับตา แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่กำมือของเขาไว้แน่นในใต้แขนเสื้อ เล็บของเขาแทงเนื้อฝ่ามือ จนทำให้เกิดความเจ็บปวด

เมื่อเห็นการสีหน้าของเขา ชายชรารู้สึกเสียใจเล็กน้อยในใจ แต่คำพูดนั้นได้พูดออกไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขายอมรับความผิดพลาดของเขากับหลิ่วหยินเฟิง ดังนั้นเขาจึงทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา และหันหน้าไปทางอื่น ไม่มองหลิ่วหยินเฟิง

เมื่อหยุนชางกลับมาที่ห้อง จิ้งอ๋องยังคงอ่านหนังสืออยู่บนเบาะ เขาได้ยินเสียงหยุนชางเข้ามาในห้อง และพูดอย่างแผ่วเบาว่า "สองเค่อ(ครึ่งชั่วโมง)"

หยุนชางตกตะลึง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังพูดถึงเวลาที่นางออกไป หยุนชางพูดไม่ออกบอกไม่ถูก และเดินไปที่เบาะแล้วพูดว่า "หลิ่วหยินเฟิงแค่สงสัยว่าข้าจับตัวท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยไว้ มาถามข้าว่ามีเรื่องเช่นนี้หรือไม่ พูดแค่ไม่กี่คำเท่านั้น นอกจากนี้ พ่อบ้านและเฉี่ยนอินก็อยู่ด้วยตลอด"

จิ้งอ๋องก็รู้สึกว่า ถ้าเขายังถือสาเรื่องนี้อีก เขาจะดูตระหนี่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่ถือสานางในเวลานี้อีก แค่พูดเบาๆว่า "น้ำมันตุงในคุกหลวง ข้าได้ให้คนไปตรวจสอบมาแล้ว มีธูปพระพุทธเจ้าจริง วันนั้นมีผู้คุมในคุกคนหนึ่งได้ป่วยจริง และเขาดูแลกุญแจและกับดักในคุก แต่ว่าตอนที่เราเจอคนๆนั้น เขาได้ตายไปแล้ว ถูกวางยาพิษตาย พิษนั่นไม่นับว่าหาได้ยากอะไร คือหงอนกระเรียนแดง คนที่ชื่อเหออวิ้น หลังจากที่เจ้าให้นางไปที่เฉียนสุ่ยอี้เหรินในวันนั้น คนที่นางเห็น ถูกฃองครักษ์ลับคุมตัวได้ และมีป้ายคำสั่งบนตัว คือตัวอักษรของแคว้นเซี่ย"

หยุนชางเงียบไปสักพักก่อนจะขมวดคิ้ว"ตอนนี้ฆาตกรชัดเจนมาก ควรจะเป็นหลี่จิ้งเหยียนและท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ย อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ระมัดระวังตัวด้วย ตอนนี้หลักฐานที่เรามี ไม่สามารถชี้ตัวบงการว่าเป็นพวกเขาได้

จิ้งอ๋องเห็นว่านางดูหดหู่กว่าตนเล็กน้อย จึงยิ้มและลูบหัวนาง พูดปลอบโยนว่า "ไม่เป็นไร มันจะต้องมีหลักฐานแน่"

หยุนชางยืนขึ้น เดินไปมาในห้อง หลังจากนั้นไม่นานก็พูดขึ้นว่า " หลี่จิ้งเหยียนพวกเขาเข้ามาในเมืองหลวงเมื่อใดหรือ"

"ไม่นานมานี้ หลังจากเหตุการณ์คุกหลวงเกิดเรื่องขึ้น ถ้าพวกเขากลับมาที่เมืองหลวงก่อน องครักษ์ลับของข้าจะไม่มีทางที่จะไม่รู้เลย เพราะหลังจากเหตุการณ์คุกหลวงเกิดขึ้น ข้าส่งคนไปตรวจสอบ ดังนั้น การเฝ้าระวังป้องกันจึงลดลงเล็กน้อย ทำให้เขามีโอกาสลงมือทำ" จิ้งอ๋องกล่าวด้วยความมั่นใจ

หยุนชางพยักหน้า "ถ้าเยี่ยงนี้ ไฟไหม้ที่คุกหลวง พวกเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แล้วพวกเขาสั่งคนลงมือกันอย่างไร ใครเป็นผู้รับงานของพวกเขาในเมืองหลวงนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ก็ต้องติดต่อผู้รับงาน แล้วพวกเขาติดต่อกันอย่างไร?"

หลังจากได้ฟัง จิ้งอ๋องหัวเราะอย่างช้าๆ คำพูด "ชางเอ๋อร์ของข้าช่างฉลาดหาที่เปรียบมิได้จริงๆ"

หยุนชางมัวแต่ครุ่นคิดจึงไม่ได้ยินคำเยินยอของจิ้งอ๋อง ตามหลักแล้ว พวกเขาไม่มีความคับข้องใจกับชางเจียคังหนิง และเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เขามาใส่ร้ายจิ้งอ๋อง หลังจากครุ่นคิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง นางก็รีบเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มที่ปาก "ข้าคิดออกแล้ว" จากนั้นนางก็วิ่งออกไปนอกประตู ราวกับไปหาเฉี่ยนอิน

จิ้งอ๋องเห็นนางในลักษณะที่โกลาหลเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ส่ายหัวและก้มศีรษะอ่านหนังสือต่อ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูหลายครั้งนอกหน้าต่าง จิ้งอ๋องไม่เงยหน้า แต่พูดเบาๆ "พูดมา"

เสียงที่เรียบเฉยดังมาจากนอกหน้าต่าง "นายท่าน ปลากินเหยื่อแล้วขอรับ"

จากนั้นจิ้งอ๋องปิดหนังสือและลุกขึ้นยืน แต่เงียบไปครู่หนึ่ง เขานั่งลงช้าๆ หันหน้าไปทางคนที่อยู่นอกหน้าต่าง "เจ้าไปก่อน ข้าแจ้งพระชายาแล้วจะตามไปทีหลัง"

คนที่อยู่ด้านนอกดูเหมือนจะหยุดชะงัก และเพียงครู่หนึ่งก็ตอบว่า "ขอรับ ข้าน้อยจะพาคนไปป่าทางตอนใต้ของเมืองรอนายท่านขอรับ"