ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 422

ทั้งหยุนชางและจิ้งอ๋องต่างก็ขมวดคิ้ว หลังจากที่เซี่ยหวนอวี่จากไปสักครู่หนึ่ง หยุนชางก็ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองจิ้งอ๋องพร้อมถามว่า "เขาหมายความว่าอย่างไรหรือ?"

จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "หมายความว่าอย่างไรงั้นหรือ? เขาคงทราบแล้วว่าลูกชายของเขาอยู่ในมือข้า และอยากให้ข้าปล่อยไป แต่ว่านั่งอยู่นานก็ไม่สามารถทิ้งศักดิ์ศรีอันสูงส่งของจักรพรรดินั้นไปได้ ฉะนั้นก็เลยออกคำสั่งเอาสักเลย"

"แต่ว่า ท่านอ๋องเจ็ดสังหารองค์รัชทายาทของแคว้นเซี่ยไปมิใช่หรือ" หยุนชางประหลาดใจเล็กน้อย "องค์จักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ยยอมได้หรือ?"

จิ้งอ๋องหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คงเป็นเพราะว่าเสียลูกชายไปหนึ่งคนแล้ว ฉะนั้นจึงไม่อยากเสียไปอีกหนึ่งคนกระมั้ง เซี่ยหวนอวี่มีบุตรชายไม่มากอยู่แล้ว มีองค์หญิงอยู่หกเจ็ดคน แต่บุตรชายกลับมีแค่สามคนคือ เซี่ยโหจิ้ง เซี่ยโหเหยียน และก็เซี่ยโหฉางที่อายุยังไม่ถึงสิบปี"

หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่ง "แล้วท่านอ๋องจะทำเช่นไรหรือ? ปล่อยไปหรือ?"

จิ้งอ๋องเงียบเป็นเวลานาน เขาจ้องที่ปิ่นหยกบนศีรษะของหยุนชางเป็นเวลานานแล้วจึงพูดเบา ๆ ว่า "ปล่อยสิ เหตุใดจึงไม่ปล่อยล่ะ? ในเมื่อข้าจะไปที่แคว้นเซี่ย หากว่าตอนนี้ขัดคำสั่งของเซี่ยหวนอวี่ไป ต่อไปข้าคงใช้ชีวิตลำบาก ปล่อยเขาไปแล้วจะเป็นกระไรหรือ? ในเมื่อข้าสามารถจับได้ครั้งแรก เช่นนั้นก็สามารถจับได้เป็นครั้งที่สอง ครั้งที่สาม..........."

หลังจากหยุดอยู่ครู่หนึ่ง จิ้งอ๋องก็ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ " เรื่องนี้ล่าช้ามานานเกินไปแล้ว ได้เวลาที่จะจัดการกับมันแล้ว"

หยุนชางรู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องสองเรื่องที่เกิดในก่อนหน้านี้ และแสงประกายแห่งความสงสัยก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของนาง "ท่านอ๋องทราบความจริงแล้วหรือ?"

จิ้งอ๋องก้มลงมองไปที่หยุนชาง หัวเราะเบา ๆ และกอดหยุนชางไว้พร้อมกล่าว " ข้าทราบแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้ต้องขอให้พระชายาช่วยเล่นละครให้หน่อย............." จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เดินไปที่สวนหลังบ้านพร้อมหยุนชาง

เช้าตรู่ของวันที่สอง จู่ๆ ก็มีผู้หญิงสองคนล้มตัวนอนอยู่กลางหน้าประตูจวนของผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่ เมื่อผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่เตรียมตัวไปที่พระราชวังในยามเช้า ขณะที่ออกจากจวนก็เกือบจะเหยียบบนตัวของหญิงสาว เขามองดูใกล้ ๆ เมื่อเห็นแล้วก็เกือบจะเป็นลมไป หลังจากตามตัวผู้ดูแลจวนให้นำตะเกียงมาเพื่อดูหน้าตาของศพผู้หญิงแล้ว ผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่ก็ตัวสั่น และรีบเรียกผู้ดูแลจวนทั้งสองนำร่างหญิงสาวทั้งสองไปไว้ในจวน

"ท่านขอรับ คนนี้ยังไม่เสียชีวิตขอรับ ยังมีลมหายใจอยู่" ขณะที่ผู้ดูแลจวนย้ายร่างของหนึ่งในหญิงสาวที่ล้มนอนอยู่ ทันใดนั้นก็พบว่าหญิงสาวนี้ยังมีลมหายใจอยู่แผ่วเบา จากนั้นจึงกล่าวเช่นนั้นไปด้วยความเร่งรีบ

ผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่ก็รีบเข้าไปดู พบว่านางยังมีลมหายใจอยู่จริงด้วย จึงได้รีบสั่งให้คนไปตามท่านหมอมา ส่วนตนนั้นได้ขึ้นเกี้ยวไปด้วยความเร่งรีบ และมุ่งหน้าไปยังประตูพระราชวัง

หลังจากเข้าไปในพระราชวังแล้ว เขาก็มิได้รออยู่ที่หน้าห้องโถงของตำหนักจินหลวน แต่กลับมุ่งตรงไปที่ตำหนักฉินเจิ้ง

จักรพรรดิหนิงเพิ่งลุกขึ้นและกำลังแต่งกายอยู่ เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงแจ้งขอเข้าเฝ้าของขันทีฝ่ายใน จากนั้นจึงหันไปหาหัวหน้าเจิ้งและกล่าวว่า " เขามาที่ตำหนักฉินเจิ้งยามเช้าเช่นนี้ แสดงว่าต้องเกิดเรื่องเร่งด่วนอย่างแน่นอน เชิญเข้ามาเถิด"

หัวหน้าเจิ้งตอบรับและหันไปตอบว่า "เชิญ..."

ประตูถูกเปิดออก ผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่ก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เดินมาอยู่ตรงหน้าจักรพรรดิหนิง แล้วคุกเข่าลง

"ว่ามาเถอะ เจ้ามาเช้าเช่นนี้มีเรื่องด่วนกระไรหรือ?" จักรพรรดิหนิงเอื้อมมือออก และให้นางกำนัลสวมเสื้อคลุมลายมังกร เสียงของเขาฟังดูแผ่วเบา

"ทูลฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เช้าวันนี้ ขณะที่หม่อมฉันออกมาจากจวนก็พบว่ามีศพของหญิงสาวและหญิงสาวที่สลบไปแล้วนอนอยู่หน้าประตูจวนพ่ะย่ะค่ะ เมื่อหม่อมฉันดูรูปลักษณ์ของศพหญิงสาวนั้นแล้ว พบว่าเป็นองค์หญิงหัวจิ้งพ่ะย่ะค่ะ สภาพศพนั้นอนาถอย่างมาก หม่อมฉันรีบร้อนมิกล้ารอช้า จึงได้รีบมาทูลต่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" เสียงของผู้พิพากษาแห่งศาลต้าหลี่นั้นสั่นเล็กน้อย ลมหายใจของเขาไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่

จักรพรรดิหนิงชะงักเล็กน้อย "ใครหรือ? หัวจิ้ง?"