ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 430

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า "จิ่งขุยยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเจิ้น เจิ้นจะให้องครักษ์เงาไปจัดการเขาแล้วจะบอกว่าเขาฆ่าตัวตายหนีความผิดและประกาศออกไปว่าจิ่งขุย ชางเจียชิงซูร่วมมือกับหลี่จิ้งเหยียนสังหารชางเจียคังหนิงแล้วใส่ร้ายจิ้งอ๋อง พอถึงเวลานั้นก็คงไม่มีใครสงสัย"

"เพคะ ควรเป็นเช่นนั้นเพคะ" หยุนชางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วกล่าวเสริมว่า "หลักฐานในสองคดีก่อนหน้านี้หยุนชางจะให้คนส่งมาให้เสด็จพ่อให้เพื่อให้เสด็จพ่อตัดสินด้วยพระองค์เอง แต่ชางเอ๋อร์มีเรื่องหนึ่งอยากขอร้อง"

"หือ?" จักรพรรดิหนิงเลิกคิ้วและเอ่ยอย่างเรียบเฉย "อยากให้เจิ้นไว้ชีวิตองค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยและหาแพะรับบาปมาแทนที่เขา?"

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยรับเสียงเบา "เพคะ"

จักรพรรดิหนิงจ้องมองผีเสื้อบนปิ่นปักผมบนศีรษะของหยุนชาง เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า "จิ้งอ๋องกลับไปที่จวนแล้วหรือ?"

หยุนชางชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "เพคะ ชางเอ๋อร์พอมีความสามารถอยู่บ้าง เสด็จพ่อก็คงจะทรงทราบอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะจิ้งอ๋อง ชางเอ๋อร์จะหาหลักฐานได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร"

สายตาของจักรพรรดิหนิงดูลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า "พวกเจ้าจะตามเซี่ยหวนอวี่ไปแคว้นเซี่ยหรือ? จะไปเมื่อไหร่กันล่ะ?"

"วันที่แปดของเดือนหน้าเพคะ" เสียงของหยุนชางยิ่งเบาลงไปอีก

"วันที่แปดเดือนหน้า ตอนนี้ก็วันที่สามสิบแล้ว ยังเหลืออีกแปดวัน" จักรพรรดิหนิงถอนหายใจ "เจิ้นตกลงรับปากตามที่เจ้าขอ เจิ้นจะบอกเซี่ยหวนอวี่เอง หากไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นลูกสาวที่เจิ้นโปรดปราน เจิ้นจะไม่ปล่อยลูกชายของเขาไปแน่ เขาเป็นหนี้ชีวิตเจ้า ให้เขาเห็นแก่บุญคุณครั้งนี้และปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดียามเจ้าอยู่ที่แคว้นเซี่ย ยามเจ้าอยู่แคว้นเซี่ยสถานะคงไม่เหมือนยามที่อยู่แคว้นหนิง การที่เจ้าวู่วามจัดการเรื่องนั้นเรื่องนี้คิดว่าข้าไม่รู้งั้นหรือ ไม่รู้ว่าเจิ้นจัดการเก็บกวาดให้เจ้าไปกี่รอบแล้วเสียด้วยซ้ำ ต่อไปเมื่อไปอยู่ที่แคว้นเซี่ย จำไว้ว่าต้องทำทุกอย่างอย่างระมัดระวัง ฮองเฮา องค์หญิงและนางสนมต่างๆ ที่แคว้นเซี่ยแต่ละคนนั้นจัดการไม่ได้ง่ายเลย"

จักรพรรดิหนิงเคยชินกับการทำตัวเป็นจักรพรรดิ ยากนักที่เขาจะพูดออกมามากมายเช่นนี้ หยุนชางรู้สึกเพียงว่าปลายจมูกของนางแสบร้อน นางเงียบไปอยู่นานกว่าจะบังคับให้หยดน้ำในดวงตาอันเปียกชื้นนั้นย้อนกลับเข้าไปแล้วจึงผงกศีรษะรับคำ "ชางเอ๋อร์เข้าใจแล้ว ชางเอ๋อร์จะจดจำคำสอนของเสด็จพ่อให้ขึ้นใจเพคะ"

"ไปเถอะ" จักรพรรดิหนิงโบกมือและเอ่ยอย่างราบเรียบ

หยุนชางกลับไปที่จวนก็พบว่าจิ้งอ๋องอยู่ที่นั่นแล้ว "หลักฐานได้ถูกจัดการและส่งเข้าวังไปแล้ว เรื่องนี้คงจะจบลงในไม่ช้า"

หยุนชางพยักหน้าช้าๆ "เพคะ เสด็จพ่อก็รับปากแล้วเช่นกันว่าจะทรงไว้ชีวิตองค์ชายเจ็ด"

จิ้งอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยยกมือขึ้นมาโอบหยุนชางเข้าสู่อ้อมแขนอย่างช้าๆ "ยังเหลือเวลาอีกเจ็ดแปดวัน ใช้เวลากับจิ่นกุ้ยเฟยและเสด็จพ่อของเจ้าให้มากเถอะ"

หยุนชางอ้าปากเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าลำคอของนางแห้งผาก ผ่านไปครู่ใหญ่จึงได้พูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง "ไม่เป็นไรเพคะ"

ไม่จำเป็น เพราะถึงอย่างไรก็ต้องจากกันอยู่ดี หากพบกันมากขึ้น นางเกรงว่าเวลาจากกันจะยิ่งยากขึ้นไปอีก หยุนชางเดินกลับห้องไปอย่างเงียบเชียบ นางนอนลงบนเบาะนุ่มคล้ายกับหมดเรี่ยวแรงและในไม่ช้าก็ผล็อยหลับไป