ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 437

ตำหนักเซียงจู๋เป็นตำหนักที่หนิงเชียนอาศัยอยู่ ขณะที่หยุนชางกำลังคิดในใจ นางก็เห็นว่าในดวงตาของฮองเฮามีประกายเกลียดชังแวบผ่านเข้ามา จากนั้นนางก็รีบเก็บงำแววตานั้นไป "ข้าว่าจะสนทนากับเจ้าดีๆ สักหน่อย ในเมื่อฝ่าบาทเชิญเจ้าเช่นนี้แล้วเจ้าก็ไปเถอะ"

หยุนชางรับคำและหันไปย่อกายทำความเคารพฮองเฮาแล้วจึงเดินตามนางกำนัลผู้นั้นออกไป

"หม่อมฉันก็ไม่ได้เจอเสด็จพ่อนานแล้ว หม่อมฉันจะไปด้วย" มีเสียงขององค์หญิงเชียนหลิงดังมาจากด้านหลัง "พี่สะใภ้ รอข้าด้วย"

หยุนชางชะงักฝีเท้าเล็กน้อย มือของนางถูกองค์หญิงเชียนหลิงจับ เมื่อออกจากตำหนักหยุนซีมาแล้ว องค์หญิงเชียนหลิงก็จ้องไปที่นางกำนัลที่เดินนำหน้าพวกนางอยู่แล้วกระซิบว่า "ข้าจะแอบบอกพี่สะใภ้ เซียงกุ้ยผินที่อาศัยอยู่ที่ตำหนักเซียงจู๋นั้นสวยกว่าพี่สะใภ้เสียอีก เพียงแต่นางไม่ค่อยสนใจเชียนหลิงเท่าไหร่ เชียนหลิงไม่ชอบนาง"

สายตาของหยุนชางทอดลงบนใบหน้าของเชียนหลิง แต่กลับเห็นเพียงประกายไร้เดียงสาบนใบหน้านาง ในใจนางเกิดความเย็นชาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เด็กที่เติบโตมาในวังยากนักที่จะรักษาจิตใจบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเอาไว้ได้ เด็กอายุสิบสองก็มีแผนการลึกล้ำถึงเพียงนี้แล้ว เชียนหลิงบอกนางก่อนว่าเซียงกุ้ยผินสวยกว่านาง สตรีธรรมดาส่วนมากมักจะใจแคบและมักจะเกิดความเป็นศัตรูต่อคนที่รูปโฉมงดงามกว่าตนเอง จุดมุ่งหมายของเชียนหลิงคือการทำให้นางเกิดความไม่พอใจต่อเซียงกุ้ยผิน แต่ต่อมาก็บอกอีกว่าไม่ชอบเซียงกุ้ยผิน เพราะเชียนหลิงไม่ชอบเซียงกุ้ยผินและอยากบอกนางว่าพวกเราอยู่ฝั่งเดียวกัน

"งั้นหรือ?" หยุนชางขมวดคิ้ว "สวยกว่าข้าจริงๆ หรือ?"

เชียนหลิงได้ยินเช่นนั้นก็แลบลิ้นออกมาแล้วเอ่ยว่า "ข้าไม่ได้พูดเองหรอกนะ ตั้งแต่ที่คนในวังพบพี่สะใภ้ก็มักจะนำท่านไปเปรียบเทียบกับเซียงกุ้ยผิน"

หยุนชางยิ้มบางๆและไม่เอ่ยอะไรอีก

ตำหนักเซียงจู๋มีบรรยากาศที่สมกับชื่อ ในตำหนักนั้นเต็มไปด้วยต้นไผ่ เมื่อหยุนชางเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงฉินดังแว่วมา ด้านหลังม่านบางๆ สีขาว ราวกับมีคนกำลังดีดฉินอยู่

"เสด็จพ่อๆ" ยังไม่พบผู้ใด เชียนหลิงก็ส่งเสียงโหวกเหวกขึ้นและสะบัดมือที่จับหยุนชางไว้แล้วพุ่งเข้าตำหนักไป

"เชียนหลิงนี่เอง" เสียงราบเรียบราวกับไร้อารมณ์ของเซี่ยหวนอวี่ดังขึ้น

หยุนชางนึกขึ้นได้ทันทีว่าในบันทึกเขียนไว้ว่าเซี่ยหวนอวี่โปรดปรานองค์หญิงเชียนหลิง ฝีเท้าของนางชะงักลงเล็กน้อยแล้วจึงเดินเข้าไป เป็นหนิงเชียนกำลังดีดฉินอยู่จริงๆ เซี่ยหวนอวี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้าง ในอ้อมแขนกอดเชียนหลิงที่เพิ่งพุ่งเข้ามาเมื่อครู่

"ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท ถวายพระพรเพคะเซียงกุ้ยผิน" หยุนชางก้าวเข้าไปย่อกายทำความเคารพ

"ลุกขึ้นเถอะ" เซี่ยหวนอวี่เอ่ยเบาๆ

หยุนชางจึงลุกขึ้นยืน เมื่อยืนขึ้นมั่นคงแล้วก็ได้ยินเซี่ยหวนอวี่เอ่ยว่า "ทำไมวันนี้จึงเข้าวังมาเล่า?"

หยุนชางก้มหน้ารับ "องค์หญิงเชียนหลิงมาเที่ยวเล่นที่จวน หม่อมฉันจึงพาองค์หญิงกลับมาส่งที่วังเพคะ"

เมื่อเซี่ยหวนอวี่ได้ยินเช่นนั้นก็ก้มลงมองเชียนหลิงที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างใช้ความคิดแล้วจึงเบนสายตาออกไป "อืม ในเมื่อเข้าวังมาแล้วก็มาเดินหมากกับข้าสักกระดานเถอะ"

หนิงเชียนได้ยินเช่นนั้นก็รีบสั่งให้คนไปนำกระดานหมากมา หยุนชางจึงนั่งลงตรงข้ามเซี่ยหวนอวี่ ในใจนางเดาความคิดของเขาไม่ออกนัก เรียกนางมาเพียงเพื่อเดินหมากงั้นหรือ?

นางขมวดคิ้วมุ่นและเห็นเซี่ยหวนอวี่วางหมากลงแล้ว นางจึงรีบลงตาม