ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 438

หยุนชางเรียกเฉี่ยนอินมาช่วยนางแต่งตัวทำผม เมื่อเสร็จแล้วก็มีคนมาจากในวัง ไม่ใช่หลิวเหวินอัน แต่กลับเป็นขันทีของฮองเฮา "พระชายา เมื่อคืนนี้องค์หญิงเชียนหลิงทรงปวดท้อง หมอหลวงวินิจฉัยออกมาว่านางต้องพิษ ฮองเฮาจึงเรียกตัวพระชายาเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางยกมือขึ้นลูบปิ่นดอกบ๊วยพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย ท่าทางราวกับกำลังประหลาดใจมาก "องค์หญิงเชียนหลิงถูกวางยาพิษ?"

ขันทีผู้นั้นรีบตอบใช่และกล่าวเสริมอีกว่า "ฮองเฮาเรียกตัวทุกคนที่เมื่อวานได้สัมผัสกับองค์หญิงมารวมกันพ่ะย่ะค่ะ เมื่อวานนี้องค์หญิงมาที่จวนอ๋องและพระชายาส่งนางกลับวัง ฮองเฮาบอกว่าพระชายามีเมตตาทั้งยังรูปโฉมงดงามต้องไม่ทำเรื่องเช่นนั้นแน่ เพียงแต่ขั้นตอนที่ควรปฏิบัติก็ต้องทำเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นอาจตกเป็นขี้ปากของผู้อื่นได้พ่ะย่ะค่ะ"

"อย่างนี้นี่เอง... " หยุนชางหรี่ตาและพยักหน้าลง "เช่นนั้นข้าจะตามเจ้าเข้าวังไปก็แล้วกัน"

ในยามที่หยุนชางมาถึงวัง ตำหนักหยุนชีของหยุนกุ้ยเฟยก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว ฮองเฮาสังเกตเห็นนางเป็นคนแรก "พระชายารุ่ยอ๋องมาถึงแล้วหรือ? มานั่งลงตรงนี้เถอะ" นางพูดและสั่งให้คนไปยกเก้าอี้มา หยุนชางเข้าไปถวายพระพรอย่างสง่างาม จากนั้นจึงเดินไปนั่งลงที่ด้านข้าง ใบหน้าฉายแววกังวลเล็กน้อย "หม่อมฉันได้ยินมาว่าองค์หญิงเชียนหลิงถูกวางยาพิษตั้งแต่เช้า ตอนนี้นางสบายดีไหมเพคะ?"

"หมอหลวงกำลังรักษาอยู่ นางโวยวายปวดท้องทั้งคืน เมื่อครู่ข้าเพิ่งไปเยี่ยมนางมา ใบหน้าน้อยๆ นั้นซีดขาวจนน่าสงสาร" ใบหน้าของฮองเฮาก็ดูหม่นหมองเช่นกัน

"จับตัวคนร้ายได้หรือยังเพคะ?" หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองผู้คนในตำหนัก นอกจากเหล่านางกำนัลและขันทีแล้ว ยังมีนางสนมอีกสองสามคน สีหน้าของผู้คนในตำหนักต่างก็ดูหนักอึ้ง

ฮองเฮาส่ายหัวเล็กน้อย "ยังเลย องค์หญิงเชียนหลิงเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทมาโดยตลอด เกิดเรื่องเช่นนี้ได้ช่างน่าเจ็บใจนัก เราต้องไม่ปล่อยให้คนร้ายลอยนวลไปได้" ฮองเฮาพูดแล้วก็หันไปมองนางกำนัลอาวุโสด้านข้าง "แม่นม ดูเหมือนเมื่อวานเชียนหลิงจะไปที่ตำหนักเซียงจู๋ เซียงกุ้ยผินมาที่นี่หรือยัง?"

เซียงกุ้ยผิน นั่นไม่ใช่หนิงเชียนหรอกหรือ?

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปแล้วจึงเอ่ยกับฮองเฮาว่า "เมื่อวานองค์หญิงเชียนหลิงไปที่ตำหนักเซียงจู๋กับหม่อมฉันจริงๆ แต่ตอนนั้นฝ่าบาทก็อยู่ด้วย องค์หญิงเชียนหลิงก็อยู่ในอ้อมแขนฝ่าบาทตลอดเวลา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สัมผัสกับเซียงกุ้ยผินเลย"

"ไม่ได้สัมผัสก็ไม่ได้หมายความว่าจะพ้นข้อสงสัย หม่อมฉันก็ไม่ได้สัมผัสตัวองค์หญิงเลย เพียงแต่องค์หญิงเชียนหลิงชอบกินอาหาร นางกินอัลมอนด์ที่ตำหนักของหม่อมฉัน บางทีองค์หญิงเชียนหลิงอาจกินอะไรบางอย่างเข้าตอนอยู่ที่ตำหนักเซียงจู๋ก็เป็นได้" หญิงสาวด้านข้างที่แต่งตัวด้วยเครื่องแต่งกายสวยงามแค่นเสียงเย็นชาและตอบกลับอย่างดูแคลน

หยุนชางเห็นฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวไม่พอใจ แต่เพียงแค่กวาดตามองนางแล้วสั่งว่า "ส่งคนไปที่ตำหนักเซียงจู๋แล้วเชิญผินกุ้ยเฟยมาที่นี่"

เซี่ยหวนอวี่ไม่อยู่ที่นี่ หยุนชางแอบคิดในใจว่าเมื่อเช้าตอนที่นางได้รับข่าว ลั่วชิงเหยียนยังไม่ได้เข้าวังมาเข้าเฝ้าและหากองค์หญิงเชียนหลิงเกิดความผิดปกติตั้งแต่เมื่อคืนนี้ หยุนกุ้ยเฟยก็ไม่มีเหตุผลที่จะปิดบัง เชียนหลิงเป็นองค์หญิงอันเป็นดังแก้วตาดวงใจของเขา หากหยุนกุ้ยเฟยรายงานเรื่องนี้ให้เซี่ยหวนอวี่รู้ เขาย่อมจะต้องมาดูแน่

ในใจหยุนชางคิดกลับไปกลับมาหลายครั้ง สงสัยว่าเมื่อวานนี้เซี่ยหวนอวี่ไปพักอยู่ที่ไหน?

คำถามในใจของหยุนชางยังไม่ได้รับคำตอบ เซี่ยหวนอวี่ก็มาถึงตามหลังด้วยหนิงเชียนที่สวมชุดสีเรียบ