ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 443

หยุนชางได้ฟังก็แอบยิ้ม นางเดินเข้าไปด้านใน

"เอ๋" พวกเด็กๆที่กำลังต่อล้อต่อเถียงกันร้องขึ้นเมื่อพวกเขาได้พบกับหยุนชาง พวกเด็กๆจ้องมองหยุนชางกันอยู่พักใหญ่ แล้วหันมารายงานท่านฮูหยินด้วยความตื่นเต้น "ท่านย่า ท่านย่า ดูนี่สิครับ มีนางฟ้ามาที่นี่ด้วย"

หยุนชางเห็นเด็กน้อยช่างจำนรรจาเช่นนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

เมื่อกั๋วกงฮูหยินมองมาก็รู้สึกดีใจ "เอ๋ ชางเอ๋อร์มาแล้ว" พูดจบก็หันไปกำชับสาวใช้ข้างๆ "เร็วๆเข้า ไปนำเก้าอี้มาให้พระชายาประทับเร็ว"

สาวใช้รีบยกเก้าอี้มาให้ หยุนชางคำนับท่านฮูหยินแล้วนั่งลง นางยิ้มให้กับเด็กๆที่กำลังจ้องมองนางด้วยความฉงน จากนั้นก็มองมาที่กั๋วกงฮูหยิน "ที่นี่ไม่เงียบเหงาดีนะคะ ท่านยาย"

กั๋วกงฮูหยินได้ฟังหยุนชางเรียกนางว่าท่านยายก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา

"เอ๋ นางเรียกท่านย่าว่าท่านยาย ท่านยายคืออะไรหรือครับ? ท่านพ่อเรียกท่านย่าว่าท่านแม่" เด็กชายที่อายุน้อยที่สุดถามเด็กหญิงที่โตกว่าตนเล็กน้อย

เด็กหญิงคนนั้นเชิดหน้าหนีไม่ยอมสนใจเขา แต่นางก็ยังคงจ้องมองไปที่หยุนชาง "นางสวยจังเลย สวยกว่าท่านย่าอีกแหนะ"

"เจ้ายังไม่เคยเห็นท่านย่าของเจ้าสักหน่อย" เด็กชายคนข้างๆพูดขัด

เด็กหญิงยังคงไม่ยอมแพ้ "ข้าเคยเห็นสิ ข้าเคยเห็น ในห้องของท่านปู่มีภาพวาดของท่านย่าด้วย"

หยุนชางฟังเด็กๆคุยกัน เมื่อจับใจความได้แล้ว ทำให้นางรู้ว่า ท่านย่าที่เด็กหญิงพูดถึง คงจะเป็นฮวาหลิง แม่แท้ๆของลั่วชิงเหยียนนั่นเอง

กั๋วกงฮูหยินหัวเราะและยกมือขึ้นมาสงบศึกสงคราม "เอาล่ะๆ วันนี้ตรวจผลงานที่พวกเจ้าได้เล่าเรียนมาแค่นี้พอ พวกเจ้าพากันไปเล่นข้างนอกได้แล้ว อีกประเดี๋ยวจะต้องไปทานอาหารกันแล้ว ข้าให้คนเตรียมของกินที่พวกเจ้าชอบเอาไว้ด้วยนะ"

พวกเด็กๆดีใจกันยกใหญ่ พวกเขารีบหยิบกระดาษแล้วกระโดดโลดเต้นก่อนพากันออกไปเล่นข้างนอก

กั๋วกงฮูหยินตบไปที่เก้าอี้ของตนเบาๆ "มานี่มา ชางเอ๋อร์ มานั่งกับยายตรงนี้เร็วเข้า"

หยุนชางลุกขึ้นยืน นางเดินไปนั่งข้างๆกั๋วกงฮูหยิน กั๋วกงฮูหยินถามนางด้วยความอารมณ์ดี "มาอยู่แคว้นเซี่ยแล้วชินหรือยัง? บ่าวไพร่ในจวนดูแลรับใช้ขาดตกบกพ่องตรงไหนหรือเปล่า?"

"ทุกอย่างดีมากเลยค่ะ ท่านยายวางใจเถิด" หยุนชางยิ้ม

กั๋วกงฮูหยินพยักหน้า "ดีแล้วล่ะ ถ้ามีเรื่องอะไรล่ะก็ เจ้าต้องบอกให้ยายรู้ทันทีเลยนะ เจ้าเด็กน้อยลั่วชิงเหยียนนั่นชอบทำตัวห่างเหิน แต่เจ้าเป็นคนโอบอ้อมอารี ชิงเหยียนมีตำแหน่งสูง แต่ 20 กว่าปีมานี้เขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่อื่นตัวคนเดียว ป่านนี้จู่ๆก็กลับมา ก็คงรู้สึกไม่ชินกับอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็ไม่ต้องกลัวหรอก จวนกั๋วกงของพวกเราพร้อมจะดูแลและสนับสนุนเขาเสมอ"

กั๋วกงฮูหยินเงียบไปสักครู่ก่อนจะเอ่ยว่า "ข้าน่ะมีลูกชายอยู่หลายคน แต่มีลูกสาวแค่เพียงคนเดียว ข้าฟูมฟักดูแลทะนุถนอมนางมาเป็นอย่างดี เดิมทีข้าไม่ได้อยากให้นางเข้าวังเลย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่นางเลือกเอง นางกับฮ่องเต้รักใคร่ปรองดองกันดี ฮ่องเต้ก็ทรงรับปากพวกเราแล้วว่า ในวังหลังจะยกนางให้เป็นใหญ่สุด ฮ่องเต้ก็ทรงทำตามคำพูดได้แล้ว แต่ว่า นางยังอายุน้อย ไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆก็มาหายสาบสูญ"

หยุนชางเห็นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาของกั๋วกงฮูหยิน ก็รีบกุมมือกั๋วกงฮูหยินเอาไว้ "ท่านยายคะ......"