ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 442

หลังจากที่ลั่วชิงเหยียนกลับจวนมาในตอนกลางคืน หยุนชางก็ได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังโดยละเอียด ลั่วชิงเหยียนนั่งขมวดคิ้วอยู่สักพัก แล้วจึงพูดขึ้นว่า "พวกเราในตอนนี้ก็เป็นเหมือนดั่งลูกพลับผลนิ่ม ใครๆก็อยากจะกดเล่น" พูดจบเขาก็จับตัวหยุนชาง "ช่วงนี้เจ้าหมั่นไปดูที่จวนกั๋วกงหน่อยก็แล้วกันนะ"

หยุนชางได้ฟังก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยหวนอวี่ก็เคยบอกนางเช่นนี้ไว้เหมือนกัน นางพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา "หากท่านอ๋องเสด็จไปด้วยตัวเอง ผลลัพธ์อาจจะดีกว่าก็เป็นได้นะเพคะ"

เมื่อลั่วชิงเหยียนได้ฟัง เขาได้แต่ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หยุนชางนั้นรู้ดีว่าเขาไม่ชอบฮวากั๋วกงที่ชอบวางอำนาจ เขาจึงให้นางไปจัดการเรื่องนี้ แต่กระนั้นแล้ว ลั่วชิงเหยียนก็ยิ้มไปกับคำพูดของหยุนชางด้วย

"เท่าที่หม่อมฉันดูบรรดานางสนมในวังมา หม่อมฉันคิดว่า คนที่หม่อมฉันส่งไปอยู่กับหนิงเชียน ตอนนี้ยังคงเงียบอยู่มิได้เปิดเผยสิ่งใดออกมา หนิงเชียนไม่เหมือนสนมคนอื่นๆที่มีครอบครัวที่มียศสูงและอำนาจมากคอยให้การหนุนหลัง นางจึงใช้ชีวิตในวังด้วยความยากลำบาก ตอนที่พวกเราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ เราได้เลือกนางสนมที่ดูเข้าทีมาทำความรู้จัก หม่อมฉันได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆของแคว้นเซี่ยมาจากหนิงเชียนมากมายเลยเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าแล้วหัวเราะ "ข้ารู้ว่าทุกวันนี้เมื่อเจ้ากับหนิงเชียนได้เจอหน้ากันก็แทบจะเป็นคนไม่รู้จักกันเสียแล้ว เหมือนแมวที่คอยดักจับความคิดในใจเอาไว้ นี่เจ้ายังจะเอาข้ออ้างเช่นนี้มาพูดกับข้าอยู่อีกหรือ?"

หยุนชางได้ฟังก็ยิ้มด้วยความขวยเขิน นางทุบหน้าอกเขาเบาๆ ลั่วชิงเหยียนจับมือข้อมือของหยุนชางที่กำลังทุบหน้าอกเขา "เรื่องนี้ให้เจ้าไปทำเองน่ะดีแล้ว เจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้าเชื่อใจและเชื่อมั่นในตัวเจ้า ข้ารู้ว่า เจ้าจะไม่มีวันทำร้ายข้าแน่นอน"

หยุนชางเงยหน้ามองเขา ดวงตาของนางทอประกาย นางพยักหน้าด้วยความมาดมั่น "เพคะ ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ"

วันต่อมา หยุนชางตามเสด็จจิ้งอ๋องเข้าวังมาอย่างสดใสตั้งแต่เช้าตรู่ หยุนชางไปที่ตำหนักเซียงจู๋เป็นที่แรก หนิงเชียนเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จและกำลังเดินเล่นอยู่ในตำหนัก นางได้เห็นหยุนชางเดินเข้ามาจากทางประตูใหญ่ นางนิ่งไปสักพัก แล้วมองไปที่นางกำนัลที่ยืนเฝ้าอยู่ทั้งสี่มุม หลังจากนั้นนางก็รีบเดินเข้าไปหาหยุนชาง "พระชายารุ่ยอ๋อง?"

หยุนชางยิ้มให้และทักทายนาง "เซียงกุ้ยผินจะไม่เชิญข้าเข้าไปนั่งข้างในหน่อยหรือ?"

หนิงเชียนรีบพาหยุนชางเดินเข้าไปด้านใน หลังจากที่นางกำนัลยกน้ำชามาถวายเสร็จแล้ว ก็ให้นางกำนัลทั้งหมดถอยออกไปรอข้างนอก หนิงเชียนมองซ้ายมองขวา นางยังคงรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก จึงได้พูดกับหยุนชางว่า "ถ้าอย่างไร เชิญพระชายารุ่ยอ๋องไปนั่งคุยกับหม่อมฉันที่ริมทะเลสาบจวินจื่อดีไหม?"

หยุนชางรับคำแล้วเดินไปที่ริมทะเลสาบจวินจื่อพร้อมกับหนิงเชียน ที่ทะเลสาบจวินจื่อมีระเบียงทางเดินทอดยาวไปจนถึงกลางทะเลสาบ ที่กลางทะเลสาบมีศาลาอยู่ 1 หลัง

หนิงเชียนพาหยุนชางไปนั่งที่ศาลาหลังนั้น หยุนชางมองไปรอบๆแล้วหัวเราะ นางหันมาพูดกับหนิงเชียนว่า "ที่นี่ไม่เลวเลยจริงๆ เมื่อมีคนมาพวกเราก็สามารถมองเห็นได้ทันที หากมีใครคิดที่จะแอบฟังพวกเรา ก็คงต้องไปแอบฟังอยู่ใต้น้ำนี่แล้วล่ะ"

หนิงเชียนยิ้มและพยักหน้า นางจับมือหยุนชางเอาไว้แล้วถามว่า "วันนี้ท่านมาได้อย่างไร? ข่าวคราวเกี่ยวกับสนมในวังแพร่สะพัดออกไปเร็วมาก เกรงว่าไม่นาน คนในวังคงจะรู้กันหมด"

"กลัวอะไรล่ะ" หยุนชางหัวเราะ "ข้าคิดว่า การที่เรามาเจอกันซึ่งๆหน้า ก็เหมือนเป็นการกระชับความสัมพันธ์มิใช่หรือ?"

"ความสัมพันธ์?" หนิงเชียนนิ่งไปพักหนึ่งแล้วค่อยๆขมวดคิ้ว

หยุนชางพยักหน้า "ท่านเป็นสนมที่ไม่มีที่พึ่ง พวกเราเป็นสตรีในวังที่ไม่มีใครคอยให้การสนับสนุน พวกเราจะมาพบปะพูดคุยกัน ฮองเฮาหรือคนอื่นๆก็คงไม่คิดสงสัยอันใดหรอก หากว่าเราแอบนัดพบกันแบบนั้นต่างหาก จะทำให้คนสงสัยเอาได้"

หนิงเชียนคิดตามแล้วก็เห็นด้วย "สิ่งที่พระชายาพูดมาก็มีเหตุมีผล แต่ว่าตอนนี้ ข้ายังมีองค์หญิงฉางอยู่ด้วย"