ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 457

ทันทีที่หยุนชางเข้าไปในจวนก็ถูกเรียกไปยังศาลาในสวนหลังจวน ที่ศาลานั้นฮวากั๋วกงฮูหยินและสตรีอีกสองสามคนที่ดูมีอายุแล้วกำลังดูงิ้วกันอยู่ บนเวทีมีเสียงร้องรำไม่ขาดปาก หยุนชางชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาฮวากั๋วกงฮูหยิน

เมื่อกั๋วกงฮูหยินเห็นนางก็ดีใจเป็นอย่างมาก "เจ้ามาแล้วหรือ? มา นั่งลง มาดูงิ้วเป็นเพื่อนข้าหน่อย"

หยุนชางนั่งลงอย่างเชื่อฟัง โชคดีที่ละครนั้นไม่ยาวนัก ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็จบลง ฮวากั๋วกงฮูหยินจึงหันกลับมายิ้ม “เจ้าเพิ่งมาถึงแคว้นเซี่ย เหล่าฮูหยินจากตระกูลใหญ่ในเมืองจิ่นเจ้าก็ควรจะพบเสียหน่อย”

หยุนชางไม่รู้ว่าเหตุใดกั๋วกงฮูหยินจึงกล่าวเช่นนี้ แต่นางก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วหันไปมองหญิงชราเหล่านั้น กั๋วกงฮูหยินยิ้มน้อยๆ และเริ่มจากสตรีในชุดสีม่วงที่นั่งตรงหัวโต๊ะ "นี่คือพระชายาฉุนเสียงอ๋อง"

ฉุนเสียงอ๋องนั้นหยุนชางเคยเห็นจากในบันทึกมากก่อน เขาเป็นพี่ชายของอดีตจักรพรรดิ

“ต่อมาคือฮูหยินของท่านซือถู หลิ่วฮูหยิน ฮูหยินของไท่เว่ย หวังฮูหยิน และยังมีองค์หญิงหยุนหัว ฮูหยินของแม่ทัพฉางเวย เฉียนฮูหยิน ฮูหยินของแม่ทัพเจิ้นเป่ย โหลวฮูหยิน”

หยุนชางยืนขึ้นและย่อกายคำนับทีละคน สีหน้าเต็มไปด้วยแววเคารพสุภาพอ่อนโยน

“พวกท่านคงเคยเห็นนางที่งานเลี้ยงในวังตอนนั้น นางคือพระชายารุ่ยอ๋อง” กั๋วกงฮูหยินยิ้มและชี้ไปที่หยุนชาง

“เป็นเด็กที่ถ่อมตัวและสุภาพดีนี่” พระชายาฉุนเสียงเอ่ยชมเชยเบาๆ และทุกคนก็เห็นพ้องอย่างรวดเร็ว

องค์หญิงหยุนหัวยิ้มและกล่าวว่า “วันนั้นพบกันที่งานเลี้ยงแล้ว อยู่กับรุ่ยอ๋องช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก รูปโฉมเช่นนี้ในแคว้นเซี่ยคงมีน้อยคนที่จะมาเทียบเคียงได้ กิริยาก็งามนัก รุ่ยอ๋องช่างโชคดีเสียจริง”

หลังจากที่ทุกคนต่างผลัดกันสรรเสริญเยินยอนางแล้วก็มีสาวใช้ก็เข้ามาบอกฮวากั๋วกงว่า “ฮูหยิน องค์หญิงไท่อันพาเหล่าองค์หญิงน้อยและองค์ชายน้อยมาเจ้าค่ะ บอกว่ามาอวยพรวันเกิดฮูหยินเจ้าค่ะ”

ฮวากั๋วกงฮูหยินเลิกคิ้วและหันกลับมา “โอ้?”

นางพูดแล้วยิ้มและกล่าวกับฮูหยินเหล่านั้นว่า “พี่ๆ ทั้งหลายเป็นคนกันเองทั้งนั้น ดังนั้นจึงไม่ต้องเกรงใจ อยากดูงิ้วเรื่องไหนก็เลือกได้เลย”

พระชายาฉุนเสียงอ๋องโบกมือ “นางร้ายตัวน้อยนั่นรับมือไม่ง่ายเลย เจ้าไปเถอะ พวกเราจะไม่โทษเจ้าหรอก"

กั๋วกงฮูหยินจูงหยุนชางเดินออกจากศาลาไปตามระเบียงทางเดินไปยังสวนดอกไม้ "แม้ว่าฮูหยินเหล่านั้นจะอายุมากแล้ว แต่ทุกคนก็ล้วนเป็นยอดคนทั้งสิ้น ตระกูลใหญ่เหล่านี้ในเมืองจิ่นยังคงอยู่ในมือของพวกนาง เจ้าคลุกคลีกับพวกนางบ่อยๆ ย่อมต้องได้รับผลดีแน่ พวกนางคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ในจวน ใบหน้าของลูกหลานเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่กลับไม่มีความจริงใจ หากเจ้าใส่ใจพวกนางเสียหน่อย พวกเขาก็จะรักเจ้าราวกับลูกหลาน บางครั้งปากของหญิงในจวนก็ไว้ใจไม่ได้เป็นที่สุด”

หยุนชางใคร่ครวญครู่หนึ่งแล้วจึงเข้าใจความหมายของกั๋วกงฮูหยิน นางพยักหน้าเบาๆ “ชางเอ๋อร์เข้าใจแล้ว”