ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 465

หลักฐานทั้งหมดชัดเจน หยุนชางหัวเราะเยาะเย้ย นางสงสัยตรงที่หลักฐานชัดเจนเกินไปนี่แหละ มันชัดเจนเกินไป ถือได้ว่าได้มาโดยมิต้องเสียแรงอะไรเลย

หยุนชางเคาะมือที่แขนเก้าอี้เบา ๆ แล้วยืนขึ้น "เดิมทีเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับจวนรุ่ยอ๋อง ข้าจึงไม่สะดวกที่จะออกหน้าเท่าไหร่นัก แต่ข้าต้องไปที่จวนกั๋วกง ตอนนี้จวนกั๋วกงและจวนรุ่ยอ๋องอยู่บนเรือลำเดียวกัน คงมีคนอยากลงมือกับจวนกั๋วกง เพื่อจัดการตัวช่วยของท่านอ๋อง ในเมื่อข้าอยู่ในเมืองจิ่นนี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน"

กั๋วกงฮูหยินไม่กังวลกระไรเลย นางสั่งให้คนใช้รินชาผลไม้ให้หยุนชางอย่างช้าๆ ยิ้มและกล่าวว่า "หลายปีแล้วที่จวนกั๋วกงมิได้ยุ่งเกี่ยวกับการแย่งชิงเหล่านี้ ข้าคิดว่าคนที่เป็นเส้นสายที่อยู่ในจวนนี้ถูกเรียกตัวกลับไปหมดแล้วเสียอีก ไม่คาดคิดว่าจะยังมีอยู่ แต่ก็ดี หายไปหนึ่งคนก็ยังดี"

"ท่านยายไม่รีบกังวลหรือเจ้าคะ?" หยุนชางถามเบาๆ

"กังวลอะไรกัน? เขาบอกแค่ว่าเป็นฝีมือของคนใช้ในจวนกั๋วกงมิใช่หรือ ข้าจะคอยดู ว่าเขาจะเอาความผิดนี้โยนมาให้จวนกั๋วกงอย่างไร" กั๋วกงฮูหยินกล่าวเบาๆ

หยุนชางค่อยๆ สงบลง "เอาแต่รอไปเช่นนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีสักเท่าไหร่ ทางกรมอาญานั้น ข้าก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ ตอนนี้ร่างของฮูหยินน้อยหลิ่วยังอยู่ในโรงเก็บศพของกรมอาญา ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบอย่างละเอียกอีกครั้ง เพื่อดูว่าจะพบเบาะแสอะไรอีกหรือไม่"

กั๋วกงฮูหยินได้ยินก็อมยิ้มขึ้นมา "หลังจากที่นายท่านหลับมาแล้วยังชมเจ้าให้ข้าฟังอยู่ว่า ชิงเหยียนนั้นโชคดีที่ได้สมรสกับเจ้า แม้ว่าเจ้าจะมีศักดิ์เป็นองค์หญิง แต่กลับเป็นคนที่มีนิสัยดีไม่เหมือนกับเหล่าคุณหญิงของขุนนางชั้นใหญ่ ที่ทำได้แค่เล่นขิมจีน หมากรุก เขียนพู่กัน ภาพวาด และงานปักต่างๆ เรื่องการรบที่เมืองคังหยางและเมืองจิ้งหยางนั้นข้าก็ได้ทราบมาแล้ว แม่ทัพหลายท่านในแคว้นเซี่ยต่างก็ชื่นชมเจ้าเป็นอย่างมาก ชิงเหยียนได้รับการสนับสนุนจากเจ้า พวกเราก็ไว้ใจแล้ว"

หยุนชางตะลึง แต่ก็อมยิ้มขึ้นมา "เรื่องนี้ท่านยายนั้นกล่าวผิดไปเพคะ การที่ได้พบเจอกับท่านอ๋องนั้น เป็นความโชคดีที่สุดในชีวิตของชางเอ๋อร์"

ระหว่างทางกลับไปจวนรุ่ยอ๋อง แต่บังเอิญได้พบกับหลิ่วหยินเฟิงพอดี หยุนชางอยู่ในรถม้าไม่ทราบว่าเป็นหลิ่วหยินเฟิง แต่หลิ่วหยินเฟิงนั้นได้หยุดรถม้าของหยุนชางเอาไว้

"พระชายาขอรับ คุณชายหลิ่วขอพบ" คนขับรถม้ากล่าวอยู่ด้านนอก

หยุนชางตกตะลึง และส่งสัญญาณให้เฉี่ยนอินเปิดประตูรถม้าออก จากนั้นก็เห็นว่าหลิ่วหยินเฟิงยืนด้านนอกรถม้า หยุนชางมองไปรอบๆ แล้วพบว่ามีคนวุ่นวายอยู่รอบๆ พวกเขาอยู่ในเขตใจกลางเมือง

หยุนชางขมวดคิ้ว แววตาของหยุนชางก็จ้องมองไปที่ใบหน้าที่อ่อนโยนของคนที่ยืนอยู่ด้านนอกรถม้า หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กระซิบว่า "ไม่ทราบว่าคุณชายหลิ่วมีธุระเร่งด่วนกระไรหรือ?"

หลิ่วหยินเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหยุนชาง จากนั้นก็หลับตาลงและพูดเบา ๆ ว่า " ข้าน้อยมีคำถามจะถามพระชายาขอรับ ท่านรุ่ยอ๋องได้ส่งจดหมายกลับมาที่จวนท่านอ๋องหรือไม่ขอรับ"

หยุนชางตะลึง แววตาของนางแน่วแน่มากขึ้น "ไม่มีจดหมายเลย คุณชายหลิ่ว......."

หลิ่วหยินเฟิงเงียบเมื่อได้ยินเช่นนี้ และหลังจากนั้นไม่นานก็พูดอีกครั้ง "ข้าน้อยสงสัยว่าพระชายาได้ส่งคนไปตรวจดูสถานการณ์ของรุ่ยอ๋องหรือไม่?"

หยุนชางก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า "ไม่เคยส่งไป" หลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้ว ก็จึงถามด้วยเสียงต่ำๆ ว่า "คุณชายหลิ่วได้รับข่าวอะไรเกี่ยวกับท่านอ๋องมาใช่หรือไม่?"

หลิ่วหยินเฟิงส่ายหน้า "ข้าน้อยรู้สึกเพียงแค่ว่า ท่านอ๋องได้ออกทัพไประยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีจดหมายส่งกลับเลย จึงกังวลเล็กน้อย ฉะนั้นจึงมาถามพระชายาขอรับ"

"เช่นนี้เองหรือ......" หยุนชางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย