ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 472

เสิ่นอี๋หลานเห็นซูฉีพ่นล่มและถลึงตามอง เนื่องจากไม่มีชายคาบังแดด แสงจากดวงอาทิตย์จึงส่องเขาอย่างจัง เม็ดเหงื่อบางๆ เริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากของเขา เสิ่นอี๋หลานจึงยิ้มอย่างมีความสุข นางดึงหยุนชางมากระซิบเสียงเบา "ตอนแรกข้าคิดว่าข้าเป็นตัวสร้างปัญหาอย่างที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากระต่ายน้อยอย่างเจ้าจะกัดคนได้ อีกทั้งยังดูแล้วการกัดอย่างนุ่มนวลของเจ้านั้นกลับสามารถทำให้คนโมโหได้แทบตาย ข้ายอมเลยจริงๆ"

หยุนชางหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้นและพูดเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไร เพียงเพราะว่าที่แคว้นหนิงข้ามีสถานะองค์หญิงที่มีประโยชน์นัก จึงได้เอาแต่ใจจนเคยตัวเสียแล้ว"

"หากเจ้าป่าเถื่อนและเอาแต่ใจก็จะไม่ดูอ่อนโยนและมีคุณธรรมอีก" เสิ่นอี๋หลานหัวเราะเสียงดังและนั่นก็ดึงดูดสายตาของซูฉี เมื่อเสิ่นอี๋หลานเห็นดังนั้น นางก็แลบลิ้นใส่เขา แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องสนทนาต่อไปกับหยุนชางอย่างมีความสุข เสิ่นอี๋หลานไม่ชอบพวกเครื่องประทินโฉมนัก แต่กลับสนใจอาวุธเป็นอย่างมาก หยุนชางก็พอมีความรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง ทั้งสองจึงคุยกันได้อย่างถูกคอ

ดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้น ซูฉีปาดเหงื่อออกจากใบหน้าและจ้องมองหยุนชางอย่างอาฆาต เขาแค่นเสียงเยาะเย้ย "เป็นถึงพระชายาของรุ่ยอ๋อง แต่กลับมาเสนอหน้าอยู่ที่นี่"

หยุนชางยิ้มบางๆ และไม่ใส่ใจ นางสนใจเพียงแต่พูดคุยกับเสิ่นอี๋หลาน

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยามจึงได้มีม้าสองสามตัววิ่งเข้ามาทางนี้ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้ที่สวมเครื่องแบบขันทีลงจากหลังม้ามา ซูฉียิ้มเหยียดและดูมั่นใจเป็นอย่างมาก เขามองหยุนชางและผู้คนที่อยู่ด้านหลังพร้อมทั้งเดินยิ้มกว้างเข้าไปต้อนรับ "ขันทีหลิน ฝ่าบาทมีราชโองการมาหรือ?"

ขันทีผู้นั้นพยักหน้า แต่กลับกระซิบกับซูฉีว่า "ใต้เท้า ไม่สำเร็จ ฝ่าบาทเรียกท่านกับพระชายารุ่ยอ๋องเข้าเฝ้า"

สีหน้าของซูฉีเปลี่ยนไปทันที มือของเขาที่อยู่ภายใต้แขนเสื้อกำแน่น ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

ขันทีผู้นั้นยังไม่ทันตอบ หยุนชางก็พูดขึ้นอย่างเชื่องช้า "ขันทีหลินกำลังกระซิบกระซาบอะไรกับใต้เท้าซูฉีหรือ? ฝ่าบาทมีราชโองการมาหรือ? หากมีราชโองการ เจ้าพูดกับใต้เท้าซูคนเดียวนั้นดูไม่เหมาะสมนัก ไม่สู้ประกาศให้เราทั้งหมดได้ฟังเสียหน่อยเป็นอย่างไร"

ขันทีผู้นั้นจนปัญญา ดังนั้นเขาจึงต้องคลี่ม้วนคัมภีร์สีทองออกมาและพูดเสียงดังว่า "ฝ่าบาทมีราชโองการเรียกตัวใต้เท้าไท่เว่ยซูฉีและพระชายารุ่ยอ๋องเข้าวัง"

ทุกคนรีบทำความเคารพ หยุนชางเดินลงบันไดไปด้วยรอยยิ้ม นางมองไปที่ซูฉีและเอ่ยว่า "ทหารของใต้เท้าซูฉีนั้น จะถอนกำลังไปหรือไม่?"

ซูฉียิ้มเยาะ "ถอนกำลังหรือ? ทำไมข้าต้องถอนกำลังด้วย? ข้าบอกแล้วว่ามันเป็นการปกป้องหลักฐาน"

หยุนชางพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก "ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ไม่ถอนกำลังของข้าเช่นกัน เมื่อครู่ข้าเพิ่งได้ยินรายงานมาว่ามีฮูหยินคนหนึ่งในจวนของท่านป่วยหรือ? อืม ใต้เท้าก็ไม่ต้องร้อนรนไป ข้าให้คนตามพ่อบ้านของท่านไปเชิญหมอแล้ว"

"เจ้า!" เส้นเลือดบนหน้าผากของซูฉีกระตุก ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงหรี่ตาลงแล้วพูดว่า "ดี ดี ดีมาก"

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "ใต้เท้าซูไม่ต้องขอบคุณข้ามากหรอก นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว" นางกล่าวพลางก้าวขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปที่วัง