ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 474

"หลิ่วหยินเฟิง?" หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว "เขามาทำอะไรที่นี่?"

ในขณะที่นางพูดก็ได้ยินเสียงเคาะประตู หยุนชางจึงให้เฉี่ยนอินไปเปิดประตู สายลับซ่อนตัวอยู่หลังประตูเตรียมพร้อมเคลื่อนไหว ประตูเปิดออกช้าๆ และหยุนชางก็เห็นคนที่พวกนางกำลังพูดถึงยืนอยู่ที่ประตูมองเข้ามาในห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นหยุนชางเข้าดวงตาของเขาก็เปล่งประกายแล้วจึงสาวเท้าก้าวเข้ามาในห้อง

หยุนชางหันไปส่งสัญญาณให้เหล่าสายลับถอยออกมา นางจ้องมองไปยังชายที่เดินเข้ามาหานางอย่างเรียบเฉยโดยไม่ได้พูดอะไร

"แม้ต้องห่างกันไปไกล แต่ก็สามารถหวนกลับมาพบเจอกันได้อีก อาหยุน พวกเราช่างวาสนาต้องกันนักเจ้าว่าไหม?" หลิ่วหยินเฟิงยิ้มกว้าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หยุนชางใช้นิ้วชี้ขวาเคาะเบาๆ ที่โต๊ะสามครั้งแล้วเอ่ยอย่างเรียบเฉย "คุณชายหลิ่วมาทำอะไรที่นี่?" นางคาดคะเนในใจ นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว หลิ่วหยินเฟิงไม่ได้อยู่ในเมืองจิ่นหรือ? นางไม่ได้รับรายงานว่าเซี่ยหวนอวี่ส่งเขาไปทำภารกิจอันใดเลยมิใช่หรือ? ในตำบลเล็กๆ แห่งนี้ หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อครู่เฉี่ยนอินบอกนางว่าที่นี่มีชื่อว่าตำบลฉีหลาน หยุนชางแอบนึกถึงแผนที่ของแคว้นเซี่ยในใจ ตำบลฉีหลานนี้ก็นับได้ว่าเป็นตำบลเล็กๆ ที่เป็นทางผ่าน จากที่นี่สามารถมุ่งหน้าไปยังที่อื่นๆ ได้หลายแห่ง

หลิ่วหยินเฟิงยิ้มน้อยๆ และเอ่ยว่า "ช่วงนี้จวนหลิ่วไม่สงบนัก พ่อบุญธรรมของข้าจึงให้ข้ากลับบ้านเกิดเพื่อไหว้บรรพบุรุษ อาหยุนจะไปที่ใดหรือ?" ก่อนที่หยุนชางจะตอบ หลิ่วหยินเฟิงครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงเดาว่า "จะไปที่เผ่าหย่าหรือ?"

สายตาหยุนชางทอดมองหลิ่วหยินเฟิง ไหว้บรรพบุรุษหรือ ได้ยินว่าบ้านเกิดของตระกูลหลิ่วอยู่ที่ตำบลหยางหลิ่ว หากต้องกลับไปที่นั่นแล้วก็ต้องผ่านมาทางนี้จริงๆ

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ที่กั๋วกงฮูหยินได้อธิษฐานไว้ที่วิหารหานอวิ๋นต่างก็กลายเป็นจริงทั้งหมด เมื่อไม่กี่วันก่อนกั๋วกงฮูหยินจึงไปที่วิหารหานอวิ๋นเพื่อแก้บน แต่เป็นเพราะเหตุบางอย่างทำให้ต้องรีบกลับมาจึงมีบางเรื่องยังทำไม่เสร็จ นางจึงขอให้ข้าช่วยจัดการให้ อีกทั้งข้ามาอยู่ที่แคว้นเซี่ยก็นานแล้วแต่กลับไม่ค่อยได้ออกมาจากเมืองจิ่นเลย ข้าจึงอยากออกมาเที่ยวเล่นเสียหน่อย"

หลิ่วหยินเฟิงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มบางๆ "ทิวทัศน์ที่วิหารหานอวิ๋นนั้นไม่เลวเลย ตอนนี้เป็นวสันตฤดูพอดี เจ้าต้องตื่นเช้าเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น เจ้าต้องชอบมากแน่"

เมื่อพูดจบแล้วจึงกล่าวเสริมอีกว่า "เดิมทีวันนี้ข้าไม่อยากเสียเวลาพักอยู่ที่นี่ แต่ข้าเห็นเจ้าอยู่ เช่นนั้นข้าก็พักที่นี่สักคืนหนึ่งด้วยก็แล้วกัน ห้องของข้าอยู่ด้านข้าง หากอาหยุนมีเรื่องอันใดก็เรียกข้าได้ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปที่ห้องก่อน..."

หยุนชางพยักหน้า หลิ่วหยินเฟิงจึงจากไป

"พระชายา หม่อมฉันว่ามันแปลกๆ" เฉี่ยนอินกระซิบ "นี่จะบังเอิญไปหรือเปล่าเพคะ?"

หยุนชางทำท่าทางจุ๊ปากให้นางเงียบและชี้ไปที่กำแพงเพื่อเตือนว่ากำแพงมีหูประตูมีช่อง แต่คิ้วของนางกลับขมวด เรื่องนี้บังเอิญเกินไปจริงๆ แม้ว่าหยุนชางจะรู้สึกดีต่อหลิ่วหยินเฟิงอยู่บ้างและเชื่อว่าเขาจะไม่ทำร้ายนาง แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลั่วชิงเหยียนแล้ว นางจำต้องระมัดระวังให้มาก

"พรุ่งนี้เราจะตื่นแต่เช้าและออกเดินทางให้เร็วขึ้น" หยุนชางลดเสียงลงสั่งเสียงเบา

ด้านนอกมีเสียงของเสี่ยวเอ้อร์ดังขึ้น "อาหารที่สั่งพร้อมแล้วขอรับ"

หยุนชางส่งสัญญาณให้เฉี่ยนอินเปิดประตูเพื่อรับอาหารเข้ามา นางใช้เข็มเงินตรวจพิษแล้วจึงให้เฉี่ยนอินกินด้วยกันกับนางแล้วจึงเข้านอนแต่หัวค่ำ