ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 475

นางได้ยินเสียงลมพัดใบไม้เสียดสีและเสียงน้ำไหลดังแว่วมา หยุนชางคิดอย่างระมัดระวัง มีความคิดมากมายผ่านเข้ามาในหัวของนาง พวกเฉี่ยนอินเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? พวกเขาจะหานางพบไหม? นางจะต้องตายอยู่ที่นี่หรือไม่? หากนางตายไปแล้ว ชิงเหยียนจะเป็นอย่างไร? เสด็จแม่กับเฉินซีจะเป็นอย่างไร?

การเกิดใหม่ในชาตินี้นางได้แก้แค้นสำเร็จแล้ว แต่ตอนนี้นางกลับมีความโลภเล็กน้อย นางต้องการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับชิงเหยียน นางอยากมีลูก ได้ดูพวกเขาเติบโตขึ้นและอยากเห็นว่าเสด็จแม่และเฉินซีสบายดี

นางจับรอยหินแยกไว้แน่น หยุนชางได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนดังแว่วมา เป็นเสียงฝีเท้าของเหล่าคนชุดดำ "รอยเท้าม้ายังอยู่ นางต้องลงไปเขาไปแน่ ส่งสัญญาณให้คนที่เฝ้าอยู่ข้างล่างเฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้ใครหนีไปได้"

หยุนชางกลั้นหายใจและมองลอดช่องว่างระหว่างกอหญ้าออกไป แต่นางมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ฟ้ามืดลงแล้ว หยุนชางก็ยังไม่วางใจ นางกลัวว่าถ้าหากนางออกไป ทุกอย่างจะเสียเปล่า นางสงบใจลงช้าๆ พลางขดตัวซ่อนตัวอยู่ในซอกหิน ตอนกลางคืนบนภูเขาค่อนข้างเย็น ความหนาวค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูกระดูกของร่างกาย หยุนชางกัดฟัน และเพียงรู้สึกว่าร่างกายของนางค่อยๆ อุ่นขึ้น เกรงว่านางจะร้อนแล้ว

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นอีกครั้ง นางยังคงค้างอยู่ในท่าเดิม ร่างกายของหยุนชางเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด ตอนนี้นางแทบจะขยับตัวไม่ได้เลย หยุนชางลองขยับตัวอยู่ภายในซอกหินนั้น สงสัยอยู่ในใจว่าพวกเขายอมแพ้ไปแล้วหรือไม่ เพียงแต่นางอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้านางยังรอต่อไปเกรงว่านางคงจะตายได้ ออกไปสำรวจเสียหน่อยจะดีกว่า

หยุนชางแหวกหญ้าและคลานออกมาจากซอกหิน ร่างกายของนางหนักราวกับถูกหินก้อนใหญ่ทับ หยุนชางขบกรามเล็กน้อย เมื่อร่างกายนางเริ่มฟื้นตัว นางก็กำกริชในมือแน่นและมุ่งหน้าไปยังทางลงเขาอย่างช้าๆ

ไม่รู้ว่านางเดินไปนานขนาดไหน แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น หัวใจของหยุนชางกระตุกวูบ นางรีบไปซ่อนอยู่หลังหินก้อนใหญ่และแอบฟังอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีเพียงสองคน

หยุนชางคิดในใจและได้ยินเสียงพูดว่า "คุณชาย เลิกหาเถอะ ท่านหามาทั้งคืนแล้วนะขอรับ"

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย คุณชาย? และเมื่อฟังเสียงฝีเท้าดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นผู้มีวิทยายุทธ์อันใด หรือว่าไม่ใช่คนที่ตามล่านาง แต่เป็นเพียงคนธรรมดาที่เดินทางผ่านมา? นางคิดในใจและได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามา หยุนชางจับกริชในมือแน่นขึ้น เมื่อเห็นชายเสื้อสีน้ำเงินปรากฏขึ้นต่อหน้านางก็พุ่งเข้าไปแล้วใช้กริชจ้วงเข้าที่ร่างของชายคนนั้น

ชายคนนั้นตกใจมาก เขาก้าวถอยหลังและมองหยุนชางด้วยความงุนงง แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ฉายแววตื่นเต้นดีใจ "อาหยุน อาหยุน! เจ้าเองหรือ! เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? เจ้าสบายดีใช่ไหม? ข้าตกใจแทบแย่"

ก่อนที่หยุนชางจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง นางก็เห็นชายคนนั้นโถมตัวเข้ามาหานาง นางกังวลว่ากริชในมือของนางอาจทำร้ายเขา หยุนชางจึงรีบชักมือกลับ แต่กลับถูกเขากอดเข้าเต็มแรง

"หลิ่วหยินเฟิง?" หยุนชางตัวแข็งทื่อและเอ่ยปากถาม เสียงของนางแหบแห้งจนแม้แต่ตัวนางเองก็ตกตะลึง

"แม่นางช่างบังอาจนัก เมื่อวานคุณชายของข้าเห็นท่านจากไปโดยไม่ลา เขาผิดหวังเป็นอย่างมาก ตลอดทางไม่พูดอะไรเลย เมื่อเข้ามาในป่ากลับพบว่ามีศพของสายลับของท่าน คุณชายตกใจจนแทบเสียสติ เขากระโดดออกจากรถม้าและใช้เวลาทั้งคืนตามหาท่านราวกับคนบ้า แต่ท่านกลับจะเอากริชแทงเขาทันทีที่พบกัน หากคุณชายข้าถูกท่านแทงจนบาดเจ็บ ข้าสู้ตายกับท่านแน่" เด็กรับใช้ในชุดสีเทาที่เห็นเหตุการณ์ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและตวาดออกมา

หลิ่วหยินเฟิงหันไปถลึงตามองเขา เขาจึงหยุดพูด

"อาหยุน เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้น? มีคนกำลังไล่สังหารเจ้าหรือ?" หลิ่วหยินเฟิงหันมาถามเสียงเบา เมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของหยุนชาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทะนุถนอม