ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 482

พอถึงประตูวัง หยุนชางรีบก้าวไปข้างหน้าและช่วยหลี่เฉี่ยนโม่ลงจากรถม้า เอนตัวไปข้างหูและกระซิบคำขอของนาง หลี่เฉี่ยนโม่ก็รีบตอบรับเช่นกัน เมื่อเข้าไปในวังแล้ว เขาไม่ได้ใช้สายตาจับจ้องหยุนชางอีก

ศพปลอมของพระชายารุ่ยนั้นวางอยู่ในตำหนักหารือ เมื่อหยุนชางเดินตามหลี่เฉี่ยนโม่เข้าไป ก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าของศพ ซึ่งฉุนจมูกมาก มีผู้คนมากมายยืนอยู่ในห้องโถง รวมทั้งซูฉี ท่านอ๋องเจ็ด กั๋วกงฮูหยิน และพ่อบ้านของจวนรุ่ยของนาง

หลี่เฉี่ยนโม่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อคำนับเซี่ยหวนอวี่ เซี่ยหวนอวี่อนุญาตให้ตามสบาย ขมวดคิ้วและพูดกับหลี่เฉี่ยนโม่ว่า "ให้ฝ่ายพิสูจน์ศพดูศพในห้องโถงนี้ คือพระชายารุ่ยหรือไม่"

หลี่เฉี่ยนโม่ตอบรับ และหันไปมองฝ่ายพิสูจน์ศพทั้งสอง ฝ่ายพิสูจน์ศพทั้งสองรีบเดินไปที่โลงศพที่มีศพ หยุนชางก็รีบตามขึ้นไปด้วยถุงผ้าสองใบบนหลังของนาง จากนั้นแก้ถุงผ้าสองใบ นางเปิดถุงผ้าออกต่อหน้าทุกคน ก็พบว่ามีเครื่องมือทุกชนิดในถุงผ้า รวมทั้งแหนบ ค้อนขนาดเล็ก แท่งไม้ เข็มเงิน และเครื่องมือบางอันที่หยุนชางไม่รู้จักชื่อ

ฝ่ายพิสูจน์ศพทั้งสองต่างหยิบเครื่องมือและเริ่มลงมือ หยุนชางลุกขึ้นยืน ดวงตาของนางจ้องมองไปที่ศพในโลงศพ

ผู้หญิงคนนั้นสวมกระโปรงสีชมพู ตั้งแต่กระโปรงไปจนถึงเครื่องประดับที่ตัวนาง หยุนชางคุ้นเคยกับกับพวกมันดี หยุนชางคิด นางมีสิ่งเหล่านี้อยู่ในจวนของนาง แต่นางไม่รู้ว่ามันถูกขโมยจากจวนไปหรือว่าเป็นของเลียนแบบ ศพไม่ได้หวีผม ผมของนางสยายเต็มโลงศพ ใบหน้าของนางเป็นเหมือนที่หยุนชางคิด มันเน่าเสียไปมาก และพอจะจำลักษณะทั่วไปของนางได้นิดๆหน่อยๆ หยุนชางมองดูมันครู่หนึ่ง และต้องบอกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังได้ทุ่มเทไม่น้อยเลย เมื่อมองด้วยตาเปล่า ก็เห็นว่าศพดูคล้ายกับหยุนชางมาก ไม่มีการปลอมตัว หากเป็นการปลอมตัว ถ้าศพเน่าเปื่อยย่อมมองเห็นได้อย่างแน่นอน

"ร่างยาวห้าฉื่อสองชุ่น ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธมีคม และเสียชีวิตด้วยลูกธนูที่แทงทะลุหน้าอก เขาเสียชีวิตเมื่อสิบสามวันก่อน ไม่มีการปลอมตัว ผิวพรรณได้รับการดูแลอย่างดี น่าจะใช้ชีวิตในตระกูลที่มั่งคั่งมาตลอด เท้ายาวหกชุ่น และใบตาของนางไม่มีการปลอมตัว" ฝ่ายพิสูจน์ศพมองอยู่นานและค่อยๆ พูดสรุปทีละเรื่อง

"ตามที่พวกเจ้าพูด คนๆนี้คือพระชายารุ่ยจริงๆเหรอ?" เซี่ยหวนอวี่ขมวดคิ้ว ท่าทางของเขาเย็นชาเล็กน้อย

ฝ่ายพิสูจน์ศพรีบพูด "หม่อมฉันยืนยันได้เพียงว่ารูปลักษณ์ของผู้หญิงไม่ได้เสียปลอมตัว นางสูงห้าฉื่อสองชุ่น มีผิวพรรณที่ดี เท้ายาวหกชุ่น และช่วงเวลาที่ตายตรงกับช่วงเวลาที่พระชายารุ่ยหายตัวไป นอกเหนือจากนี้มิได้สรุปยืนยัน เกรงว่าจะต้องได้รับการยืนยันจากคนในจวน เป็นคนที่คอยรับใช้ใกล้ชิดพระชายารุ่ยดีที่สุด รู้ความสูงและความยาวเท้าของพระชายารุ่ยจะดีที่สุด เช่นนั้นก็จะรู้ได้พ่ะย่ะค่ะ"

เซี่ยหวนอวี่ หรี่ครู่หนึ่งแล้วเงียบไป มองไปที่พ่อบ้านของจวนรุ่ยอ๋อง "พ่อบ้านลั่ว ฟังเข้าใจหรือไม่"

พ่อบ้านรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "หม่อมฉันเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่พระชายาไม่ชอบให้ใครมาคอยรับใช้ท่านมากนัก มีเพียงแม่นางเฉี่ยนอินคนเดียวที่คอยปรนนิบัติรับใช้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่านางหายไปไหน หม่อมฉันไม่รู้จริงๆว่า ใครสามารถยืนยันสิ่งเหล่านี้ได้พ่ะย่ะค่ะ"

"ความยาวของเท้า ง่ายมาก เพียงแค่หารองเท้าคู่หนึ่งที่พระชายารุ่ยสวมมาเทียบ แต่ความสูงนี้..." ท่านอ๋องเจ็ดเงียบไปครู่หนึ่ง มองดูโลศพแล้วพูดว่า "พระชายารุ่ยก็ควรตัดเสื้อผ้าบ่อยๆ ไปดูบันทึกตอนที่พระชายารุ่ยตัดเสื้อผ้าพอรู้ได้"

พ่อบ้านได้ยินคำพูดและตอบรับอย่างรวดเร็ว "พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้า และพ่อบ้านก็รีบ ถอยออกไป หยุนชางก้มศีรษะลงมองดูนิ้วเท้าของตน ยืนเงียบๆ และได้ยินเสียงกั๋วกงฮูหยินพูดว่า "พระชายารุ่ยเป็นเพียงผู้หญิง แต่ถึงกับฆ่านางอย่างโหดร้าย! ข้าแทบอยากจะถลอกหนังของฆาตกรนั่นออกซะ!" นางพูดกัดฟัน ดูเหมือนโกรธมาก

จู่ๆ หยุนชางก็นึกขึ้นได้ว่า นางส่งจดหมายถึงหนิงเฉี่ยนและลั่วชิงเหยียน แต่นางลืม จวนกั๋วกงไป กั๋วกงฮูหยินรักเอ็นดูนางมาก และคงเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับการตายของนาง

เซี่ยหวนอวี่ถอนหายใจเบาๆ "กั๋วกงฮูหยินไม่ต้องโกรธ ยังไม่ได้รับการยืนยันว่านี่คือพระชายารุ่ย นางฉลาด จะไม่ตายง่ายๆเยี่ยงนั้นได้"

กั๋วกงฮูหยินได้ยิน เพียงกระทืบไม้เท้าและไม่พูดอะไร