ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 513

เมื่อฮองเฮาก้าวเข้าไปในตำหนักก็เห็นหยุนชางนั่งอยู่บนเบาะและคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเห็นชายคนหนึ่งนั่งยองๆ อยู่ด้านหน้านาง ฮองเฮาขมวดคิ้วและเอ่ยเสียงเย็น "พระชายารุ่ยอ๋อง?"

หยุนชางได้เสียงเรียกนั้นก็หันไปอย่างตกใจ "ฮองเฮา?"

เมื่อฮองเฮากำลังจะพูดกลับเห็นหน้าของชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของหยุนชาง นางชะงักไปและมองหยุนชางด้วยความประหลาดใจ "รุ่ยอ๋อง? ทำไมท่านจึงมาอยู่ที่นี่?"

ลั่วชิงเหยียนไม่ได้ตอบอะไร ในมือของเข้าถือขวดไพลินเล็กๆ และเทครีมออกมาจากขวดและค่อยๆ หยดลงบนแขนของหยุนชางอย่างระมัดระวัง หยุนชางก้มลงมองลั่วชิงเหยียนแล้วจึงหันไปเอ่ยว่า "เมื่อครู่ที่ตำหนักเว่ยยางหม่อมฉันไม่ทันระวังจึงได้ถูกลวก ข้ารับใช้ปากมากนัก ถึงกับไปบอกท่านอ๋องถึงตำหนักไทจี๋ เมื่อท่านอ๋องรู้เรื่องจึงได้รีบมาที่นี่เพคะ"

เหล่าคนที่มากับฮองเฮามองดูภาพเบื้องหน้าแล้วก็แสดงออกสีหน้าประหลาดออกมา ฮองเฮาขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ "นี่เป็นห้องนอนของเซียงกุ้ยผิน รุ่ยอ๋องจะเข้าออกตามใจชอบได้อย่างไร"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฮองเฮาแล้วจึงปิดฝาขวดไพลินวางไว้ด้านข้าง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน "ฮองเฮาพูดถูก นี่เป็นตำหนักของสนม หม่อมฉันไม่ควรมาที่นี่เลย แต่ตอนที่หม่อมฉันเข้าวังเป็นครั้งแรกก็ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าชางเอ๋อร์เป็นแก้วตาดวงใจของหม่อมฉัน หากใครทำร้ายนางแม้เพียงปลายเล็บ หม่อมฉันจะทำคืนเป็นร้อยเป็นพันเท่า"

ฮองเฮาอดทนระงับโทสะไว้ในใจ นางไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินสิ่งที่รุ่ยอ๋องพูด "เพียงเพราะข้ารับใช้ในวังไม่ระวังเท่านั้น ถ้ารุ่ยอ๋องยืนยันว่าจะคิดเล็กคิดน้อยเช่นนั้นเกรงว่าคงจะไม่เหมาะ"

ลั่วชิงเหยียนหัวเราะเย็นชา "ที่หม่อมฉันพูดแน่นอนว่าย่อมไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ อย่างไรก็คงจะมีคนเข้าใจ" เขาพูดพลางช่วยพยุงหยุนชาง "เจ้าดีขึ้นหรือยัง? ไปร่วมงานเลี้ยงที่ตำหนักไท่จี๋?"

หยุนชางพยักหน้าแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ และยิ้มบาง ๆ ให้ลั่วชิงเหยียน "ไม่เป็นไรแล้ว"

ลั่วชิงเหยียนโอบไหล่ของหยุนชางแล้วพานางเดินอ้อมเหล่าคนออกไปจากตำหนัก เมื่อฮองเฮาเห็นดังนั้นก็กำมือแน่น

เมื่อลั่วชิงเหยียนเดินไปถึงประตู ทันใดนั้นก็หันกลับมาเอ่ยว่า "จริงสิ ตอนที่ข้ากำลังทายาให้พระชายาเมื่อครู่นี้ มีชายคนหนึ่งวังปลอมตัวเป็นนางกำนัลบุกเข้ามาในตำหนักและบอกว่าฮองเฮาส่งเขามาหาพระชายา ข้าเห็นว่าเขาทำลายชื่อเสียงของฮองเฮาจึงได้จัดการเขาไปโดยพลการแล้ว ขอให้ท่านอภัยให้ข้าด้วย เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของท่าน เกรงว่าท่านจะทรงสอบสวนอย่างละเอียด"

ลั่วชิงเหยียนพูดจบแล้วก็ค่อยๆ กระตุกยิ้มที่มุมปากและกวาดตามองทุกคนก่อนจะหันกลับมาช่วยประคองหยุนชางออกจากตำหนักเซียงจู๋ไป

ณ ตำหนักไท่จี๋ เหล่าขุนนางและสมาชิกในครอบครัวต่างก็มาถึงแล้วนั่งประจำที่กันแล้ว ลั่วชิงเหยียนจูงมือหยุนชางไปนั่งยังตำแหน่งที่อยู่ด้านหน้าเล็กน้อย หยุนชางนั่งลงข้าง ๆ เขา ดวงตาของนางกวาดดูไปทั่วตำหนัก ผู้ที่มาร่วมโดยส่วนใหญ่เป็นขุนนางระดับสามขึ้นไป บรรยากาศก็นับได้ว่าคึกคักเป็นอย่างมาก

เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาของฮองเฮา มีเพียงนางสนมระดับกุ้ยผินขึ้นไปเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ได้มาร่วมงานเลี้ยง เมื่องานเลี้ยงจะคึกคักแต่จำนวนคนกลับไม่มากนัก เสียงเครื่องสายดังขึ้นไม่หยุด เพราะจักรพรรดิและฮองเฮายังเสด็จมาไม่ถึง บรรยากาศจึงค่อนข้างผ่อนคลาย เหล่าขุนนางและสมาชิกในครอบครัวต่างก็กำลังพูดคุยอย่างเป็นกันเอง

"ชางเอ๋อร์ ชิงเหยียน" เสียงยิ้มแย้มดังมาจากด้านหลัง หยุนชางหันกลับไปก็เห็นนางฮวากั๋วกงและกั๋วกงฮูหยินยืนอยู่ข้างหลังนาง

หยุนชางรีบลุกขึ้นย่อกายคำนับ "ท่านตา ท่านยาย"

กั๋วกงฮูหยินเอื้อมมือไปจับมือหยุนชางและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เรื่องคราวที่แล้วทำให้ข้าตกใจแทบแย่ คราวหน้าอย่าได้ล้อเล่นเช่นนี้อีกเชียว ครั้งหน้าเจ้าต้องบอกข้าก่อน ข้าแก่แล้ว รับความตกใจเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว"