ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 514

"ตอนนี้เหยียนเอ๋อร์ไม่อยู่แล้ว ร่างกายของหยุนซีก็ไม่ค่อยดีนัก เมื่อครู่อยู่ที่ตำหนักเว่ยยางได้สักพักหม่อมฉันก็ให้แม่นมส่งเขากลับไป เมื่อเห็นหยุนซีในวันนี้ก็นึกถึงองค์ชายเจ็ดเช่นกัน..." สายตาของฮองเฮาค่อยๆ กวาดมองผู้คนในตำหนัก ทุกคนแทบจะกลั้นหายใจรอฟังว่านางต้องการจะพูดสิ่งใดกัน "เรื่องขององค์ชายเจ็ดนั้น หม่อมฉันรู้สึกประหลาดนัก เขามีนิสัยอ่อนโยนเช่นนั้นจะไปสมรู้ร่วมคิดกับทหารองครักษ์ได้อย่างไร เกรงว่าจะคนประสงค์ร้ายปรักปรำ อีกทั้งเขายังร่างกายอ่อนแอ ในคุกก็ทั้งหนาวชื้น ไม่รู้ว่าร่างกายของเขาจะทนได้นานเพียงใด แม้ว่าข้าจะไม่ได้มารดาผู้ให้กำเนิดเขา แต่องค์ชายเจ็ดก็เป็นสายพระโลหิตของฝ่าบาท หม่อมฉันหวังว่าครอบครัวของเราจะร่มเย็นเป็นสุข"

มือที่อยู่ภายใต้แขนเสื้อของหยุนชางกำแน่น คิ้วของนางขมวดมุ่น ฮองเฮาบ้าไปแล้วหรือเปล่า? นางเองก็ไม่ชอบองค์ชายเจ็ดเป็นอย่างมากเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆ จึงได้เอ่ยปากขอร้องแทนเขาออกมาได้?

เซี่ยหวนอวี่มองไปยังฮองเฮาด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อันใด ผ่านไปครู่ใหญ่จึงหันกลับมา "พวกเจ้าคิดว่าอย่างไรบ้าง? หือ?"

ทันทีที่สิ้นเสียงเอ่ยถามของเซี่ยหวนอวี่ ฮวากั๋วกงก็มองไปที่ลั่วชิงเหยียน มือของลั่วชิงเหยียนเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ ใบหน้าของหลิ่วจิ้นฉายแววยินดี ในขณะที่ซูฉีกลับดูตกใจแต่ก็รีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเพื่อซ่อนสีหน้านั้นเอาไว้

ไม่มีใครตอบอะไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เซี่ยหวนอวี่กระตุกมุมปากยิ้มแล้วจึงถามขึ้นอีกครั้ง "พวกเจ้าคิดว่าองค์ชายเจ็ดถูกปรักปรำหรือว่าถูกใส่ร้ายป้ายสีหรือไม่?"

"จะเป็นการใส่ร้ายป้ายสีหรือไม่นั้นพวกเราพูดเพียงอย่างเดียวคงไม่อาจยืนยันได้ ต้องทำการสืบสวนอย่างรอบคอบแล้วจึงสรุปออกมา เพียงแต่เรื่องนี้ทำให้หม่อมฉันนึกเรื่องบางอย่างได้" ลั่วชิงเหยียนหยุดมืออย่างกะทันหันพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาและตอบอย่างเรียบเฉย

"หือ? เรื่องอะไร?" สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ลั่วชิงเหยียน

ลั่วชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นเหลือบมองหยุนชางเล็กน้อย แล้วเอ่ยอย่างเนิบนาบว่า "วันนั้นหม่อมฉันอ่านหนังสือในจวน ในนั้นเขียนไว้เรื่องหนึ่ง มีเศรษฐีชราผู้หนึ่ง เขากังวลว่าลูกชายของเขาจะแย่งสมบัติกันและฆ่ากันเองหลังจากที่เขาตายไปแล้ว เขาจึงได้นำทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาไปซ่อนไว้ในถ้ำ ตำแหน่งของถ้ำถูกวาดในแผนที่ขุมทรัพย์ เพียงแต่ถ้าแผนที่ขุมทรัพย์นี้หากอยู่ในมือของเขาเองก็กลัวว่าจะถูกขโมยหรือสูญหาย แต่หากอยู่ในมือคนอื่นก็เกรงว่าคนผู้นั้นจะยึดของนั้นไปเป็นของตนเอง หากให้ไว้ในมือลูกชายของตนก็ไม่รู้ว่าจะให้ใคร เช่นนี้ควรทำอย่างไรดี?"

เมื่อลั่วชิงเหยียนเอ่ยคำถามแล้วนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า "เป็นพระชายาที่ทำให้หม่อมฉันหาวิธีที่สมเหตุสมผลที่สุดได้ พระชายาบอกว่าหากกังวลว่าเหล่าลูกๆ จะเข่นฆ่ากันเอง เหตุใดจึงไม่แบ่งแผนที่ขุมทรัพย์ออกเป็นหลายส่วนแล้วต่างก็ให้ลูกชายเก็บไว้ เช่นนี้ก็จะไม่มีใครมีแผนที่ที่สมบูรณ์ เพียงต้องร่วมมือกันเท่านั้นจึงจะได้สมบัติมา"

เมื่อลั่วชิงเหยียนกล่าวจบ หยุนชางก็เห็นว่าสีหน้าของหลิ่วจิ้นแฝงแววโกรธเคืองเล็กน้อย ลั่วชิงเหยียนยังกล่าวด้วยรอยยิ้มอีกว่า "อ๋องเจ็ดสมรู้ร่วมคิดกับเหล่าทหารองครักษ์จริงหรือไม่ข้าไม่อาจรู้ได้ แต่องครักษ์นั้นเกี่ยวพันกับการปกป้องความปลอดภัยของฝ่าบาทและความปลอดภัยของฝ่าบาทนั้นสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นราชองครักษ์จึงไม่อาจมีปัญหาได้ ส่วนเรื่องขององค์ชายเจ็ดนั้นความจริงยังไม่กระจ่าง วันนี้เป็นวันมงคลของฮองเฮาจึงควรปล่อยเขาออกมาก่อน เมื่อเรื่องราวทั้งหมดกระจ่างขึ้นแล้วว่าเขามีความผิดหรือไม่ค่อยจัดการทีหลังก็ได้พ่ะย่ะค่ะ"