ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 520

"พระชายารุ่ยอ๋องทรงแต่งตัวได้งามนัก งามปานเทพธิดาเลยเพคะ" ผู้ที่พูดก็คือเฉากุ้ยเหริน บิดาของเฉากุ้ยเหรินเป็นเพียงขุนนางเล็กๆขั้น 6 ด้วยเหตุนี้ นางจึงถูกผู้คนในวังดูแคลน แต่นางได้เปรียบในเรื่องของรูปโฉม แม้จะมิได้งามเลิศ แต่นางก็หน้าตาหมดจด อุปนิสัยสุภาพอ่อนโยน คำพูดคำจาไพเราะชวนฟัง

เมื่อนางพูดจบ ก็มีคนพูดต่อ "หม่อมฉันมองดูแล้ว ฉลองพระองค์และเครื่องประดับของพระชายารุ่ยอ๋อง ช่างส่งเสริมความงามในตัวของพระชายาให้เปล่งประกายออกมาอย่างโดดเด่น ไม่ทราบว่า พระชายารุ่ยอ๋องไปซื้อมาจากที่ไหนหรือเพคะ?"

หยุนชางหันไปสบตากับหนิงเชียนแล้วยิ้ม "ข้าซื้อมาจากร้านที่เพิ่งจะเปิดในเมืองได้ไม่นาน ชื่อร้านเฉียนสุ่ยอี้เหริน ข้าเคยไปเดินดูสินค้าที่นั่นครั้งหนึ่งแล้วรู้สึกถูกใจมาก จึงให้คนในร้านส่งสินค้าไปยังจวนรุ่ยอ๋องทันทีที่มีสินค้าลวดลายแปลกใหม่"

"เอ๋?" หญิงสาวนางนั้นยังคงมองชุดที่หยุนชางสวมใส่ไม่ละสายตา เมื่อนางได้ยินดังนั้นแล้วก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า "นี่หม่อมฉันไม่ทราบมาก่อนเลย นี่มีร้านเปิดใหม่ด้วยหรือนี่"

หนิงเชียนได้ฟังแล้วจึงยิ้ม "ได้ยินว่าเสียนฮูหยินก่อนจะเข้าวังเคยเป็นผู้สะสมผ้าและเครื่องประดับลวดลายแปลกใหม่ นี่ก็เข้าวังมานานแล้ว ยังคงชอบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ"

เมื่อเสียนฮูหยินผู้นั้นได้ฟังก็รู้สึกอิ่มเอมใจ "อย่าหาว่าหม่อมฉันคุยโวเลยนะเพคะ ในเมืองจิ่นนี้ ผ้าร้านไหนย้อมได้ดี ปิ่นปักผมร้านไหนลวดลายโดดเด่น ชาดแต่งเติมใบหน้าร้านไหนมีสีสดสวย ไม่มีร้านไหนที่หม่อมฉันไม่รู้ เครื่องประดับที่ผลิตขึ้นภายในวังงดงามล้ำค่าก็จริงอยู่ แต่ลวดลายก็ไม่ค่อยจะต่างกันเท่าใดนัก ไม่ค่อยจะมีลวดลายใหม่ๆเลยเพคะ"

หยุนชางฟังแล้วก็ครุ่นคิด นางนึกออกแล้วว่าเสียนฮูหยินเป็นธิดาของเศรษฐีหวังฉงเหวิน หยุนชางพูดกับนางว่า "คนในตระกูลของเสียนฮูหยินเป็นผู้มั่งคั่ง แต่ละวันจะเห็นท่านแต่งตัวไม่ซ้ำแบบ วันนี้ข้าได้รับคำชื่นชมจากท่าน นับว่าเป็นเกียรติแก่ข้ายิ่งนัก"

เสียนฮูหยินเมื่อได้ยินดังนั้นก็ดีอกดีใจ "หากร้านเฉียนสุ่ยอี้เหรินผลิตสินค้าแปลกใหม่ออกมาเรื่อยๆ หม่อมฉันก็รู้สึกสนใจเพคะ หม่อมฉันจะไปบอกท่านแม่ให้ลองไปแวะไปดู"

หยุนชางยิ้มและพยักหน้าแล้วมองดูสตรีสูงศักดิ์คนอื่นๆ หยุนชางเห็นว่าพวกนางล้วนมีท่าทีสนอกสนใจ ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมาอีก

หยุนชางอยู่พูดคุยกับพวกนางอยู่สักพัก ก็มีนางกำนัลเดินเข้ามาหา นางทำการคารวะพวกนางแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ฮองเฮาทรงทราบข่าวว่าพระชายารุ่ยอ๋องได้เสด็จเข้ามาในวัง จึงมีพระประสงค์เชิญพระชายารุ่ยอ๋องไปพูดคุยที่ตำหนักเว่ยยางเพคะ"

หยุนชางได้ฟังแล้วก็เลิกคิ้ว นางลุกขึ้นแล้วพูดกับทุกคน "ฮองเฮาทรงเรียกพบข้า ข้าคงอยู่พูดคุยกับพวกท่านต่อไม่ได้แล้ว คงต้องขอตัวก่อน"

ทุกคนพยักหน้า แล้วหยุนชางก็พาเฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วเดินออกมาจากตำหนักเซียงจู๋ มุ่งหน้าไปยังตำหนักเว่ยยาง

เมื่อมาถึงตำหนักเว่ยยางแล้ว ก็เห็นฮองเฮากำลังทรงนั่งหลับตาทำสมาธิ ข้างๆนางมีนางกำนัลคอยพัดให้นางหนึ่ง หยุนชางเข้าไปด้านใน ไม่มีการกล่าวรายงานใดๆ มีเพียงการทำสัญลักษณ์มือว่าอย่าส่งเสียงดัง หยุนชางค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าไปหน้าพระพักตร์แล้วยืนนิ่ง

ฮองเฮาน่าจะยังรู้สึกพระองค์อยู่ และรับรู้ว่าหยุนชางได้มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่นางก็ยังคงหลับตาต่อไป หยุนชางแสยะยิ้ม นี่ฮองเฮาทรงคิดว่าการทำเช่นนี้ก็เพื่อที่จะปล่อยให้ตนเองยืนรอแล้วจะทำให้ฮองเฮาดูทรงอำนาจมากขึ้นหรือไงนะ?

นางกำนัลยังคงปิดปากเงียบ ฮองเฮาก็ยังคงหลับตานิ่ง หยุนชางยังคงยืนรออยู่ต่อไป

เมื่อผ่านพ้นไปราวครึ่งชั่วยาม ฮองเฮาจึงค่อยๆลืมตา นางนวดขมับอยู่สักครู่ เมื่อนางกำนัลเห็นดังนั้นแล้ว จึงพูดขึ้นมาว่า "ฮองเฮาทรงตื่นแล้วหรือเพคะ? พระชายารุ่ยอ๋องทรงรอพระองค์มาเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยามแล้วเพคะ"

ฮองเฮาได้ยินดังนั้นแล้ว นางก็มองมาที่หยุนชาง "ชางเอ๋อร์มาแล้ว เหตุใดจึงไม่เรียกข้า?"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบอย่างสุภาพ "หม่อมฉันเห็นว่าฮองเฮาทรงกำลังพักผ่อนอยู่ จึงไม่อยากรบกวนน่ะเพคะ"

"เด็กคนนี้นี่" ฮองเฮาตรัสเชิงเย้าแหย่ นางทอดพระเนตรนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ แล้วขมวดคิ้วตรัสว่า "พระชายารุ่ยอ๋องเสด็จมาแล้วเหตุใดจึงไม่รายงานข้า ปล่อยให้นางยืนรออยู่ตั้งนานสองนาน เจ้าสมควรได้รับโทษสถานใด?"