ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 557

ไม่นานหลังจากที่เฉี่ยนหลิ่วออกไป หยุนชางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาที่ห้อง มีคนมาบอกว่าลั่วชิงเหยียนรอนางอยู่ที่ห้องพัก แต่กลับมีคนเดินตรงเข้ามาที่ห้องของตน.........

หยุนชางส่งสัญญาณให้เฉี่ยนจั๋ว เฉี่ยนจั๋วเร่งมองไปรอบๆ จากนั้นก็โอบเอวหยุนชางเอาไว้แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังจากห้อง หยุนชางเห็นว่ามีคนเปิดม่านออก นางจึงรีบดึงเฉี่ยนจั๋วหันกลับมา และพยายามซ่อนตัวเองอยู่บนหลักคาห้อง

ผ่านไปอยู่นานข้างล่างนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้น หยุนชางค่อยๆ ชะโงกหัวออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นนางก็พบว่ามีคนมองมาที่มองพร้อมอมยิ้ม หยุนชางตกตะลึงแล้วจึงโล่งอก กระโดดลงจากเพดานของห้อง คนที่อยู่ด้านล่างรีบยื่นมือออกมารับนางไว้

"เจ้ามาได้อย่างไร? เมื่อสักครู่นี้มีคนที่ข้าไม่รู้จักมาบอกกับข้าว่าเจ้ารอข้าอยู่ที่ห้องพักข้างๆ ข้าสงสัยจึงส่งเฉี่ยนหลิ่วไปสืบดู" หยุนชางยิ้มและมองไปที่ลั่วชิงเหยียน จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เช่นนั้นหรือ?" ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้ว "เมื่อสักครู่มีคนมาบอกกับข้าว่าให้ข้าไปรอเจ้าที่ห้องพักห้องที่ห้าฝั่งซ้ายมือ แต่ข้านึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เฉี่ยนจั๋วกล่าวว่าเจ้าพักผ่อนอยู่ห้องนี้ ข้าจึงมาหาเจ้า แต่ไม่คาดคิดว่าข้าจะพบเจ้าหนูน้อยสองตัวซ่อนตัวอยู่บนเพดาน" ลั่วชิงเหยียนกล่าวด้วยความหยอกล้อ จากนั้นก็อมยิ้ม

หยุนชางกะพริบตา เหตุใดคนนั้นจึงต้องนัดให้ลั่วชิงเหยียนและตนไปที่ห้องพักห้องนั้นหรือ?

ลั่วชิงเหยียนกะพริบตาตามนาง จากนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า "เราไปดูสักหน่อยดีหรือไม่?"

หยุนชางพยักหน้า "ไปดูว่าพวกเขาต้องการทำอะไร"

ลั่วชิงเหยียนเดินไปที่หน้าต่าง และผลักหน้าต่างออก กระโดดออกจากหน้าต่างพร้อมกับหยุนชาง จากนั้นก็นับห้องรับแขกไปถึงห้องที่ห้าฝั่งซ้าย แล้วยืนอยู่นอกหน้าต่าง

มีเสียงซุบซิบดังมาจากข้างใน จากนั้นหยุนชางก็ได้ยินเสียงของซูหรูอิงดังขึ้น ดูเหมือนนางจะประหม่าเล็กน้อย เสียงของนางสั่น "ท่านอ๋องเพคะ เหตุใดจึงต้องปิดตาหมองฉันไว้เพคะ หรูอิงเตรียมพร้อมแล้วเพคะ ท่านเข้ามาเถิด......."

ท่านอ๋อง? หยุนชางตกตะลึงหันหน้ามองลั่วชิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ ตน จากนั้นนางก็กระจ่างเล็กน้อย คนคนนั้นหลอกล่อลั่วชิงเหยียนไปเพื่อที่จะให้ลั่วชิงเหยียนและซูหรูอิงมีความสัมพันธ์กัน จากนั้นก็หลอกให้ตนเข้าไปเห็นกับตา ช่างเป็นฉากจับชู้ที่น่าสนุกกันเลยทีเดียว

เพียงแต่ลั่วชิงเหยียนอยู่ที่นี่ แล้วคนที่อยู่ในห้องนั้นคือใครหรือ?

ขณะที่หยุนชางกำลังสงสัยอยู่นั้น ในห้องนั้นก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น " ข้าชอบปิดตาขณะที่ทำเรื่องเช่นนี้ เมื่อปิดตาลงจึงจะได้รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของร่างกายอย่างถ่องแท้" เขาเน้นเสียงคำสุดท้ายอย่างหนัก เมื่อกล่าวจบ ก็ได้ยินซูหรูอิงร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็มีเสียงที่อดกลั้นต่อความเจ็บนั้นดังขึ้นเป็นครั้งๆ "อ๊า... ท่านอ๋อง ช้า... ช้าลงหน่อยเพคะ หรูอิงเจ็บมากเพคะ.......เจ็บเพคะ"

หยุนชางหันมามองที่ลั่วชิงเหยียน เสียงของชายในห้องนั้นค่อนข้างคล้ายกับเสียงของลั่วชิงเหยียน แต่หากเป็นคนที่รู้จักลั่วชิงเหยียนก็จะรู้ว่ามีความแตกต่างในเสียงนี้

หยุนชางกำลังฟังอย่างตั้งใจ จากนั้นลั่วชิงเหยียนที่อยู่ข้างหลังนางก็ปิดหูนางไว้ หยุนชางตกตะลึงนางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยปากกล่าวอย่างไม่มีเสียงว่า " หยุดฟังได้แล้ว ฟังเรื่องสกปรกแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีนัก"

หยุนชางเกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่นางก็นึกขึ้นมาในใจได้ว่า ดูเหมือนนางจะเคยแอบฟังคนอื่นพร้อมลั่วชิงเหยียนอย่างบังเอิญอยู่สองสามครั้งเมื่อตอนอยู่แคว้นหนิง และเนื้อหาที่ได้ยินก็เกือบจะเป็นเนื้อหาเหล่านี้

ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนชางก็เห็นสายลับปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา หยุนชางดึงมือที่ลั่วชิงเหยียนปิดหูนางไว้ลงมา และในห้องนั้นยังมีเสียงร้องดังขึ้นเป็นระยะ สายลับทำสัญลักษณ์ทางมือกล่าวว่า "ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังตามหาพระชายา และตามหาอยู่นานก็ไม่พบ ตอนนี้กำลังไปเรียกคนอื่นๆ มาเพื่อเปิดประตูขอรับ"

หยุนชางได้ยินก็ยิ้มมุมปาก ก็จริง ฉากที่สนุกเช่นนี้ไม่มีนางจะสมบูรณ์ได้อย่างไร? หยุนชางคิดจากนั้นก็เงยหน้ามองลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนจึงยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น เขาคว้าตัวหยุนชางไว้ทั้งคู่กระโดดโดยใช้วิชาตัวเบาพาหยุนชางไปถึงกลางลานสวนดอกบ๊วย หยุนชางดึงเฉี่ยนจั๋วมายืนอยู่ใต้ต้นบ๊วย แสร้งทำเป็นว่ากำลังชมดอกบ๊วย

จากนั้นไม่นานก็มีคนใช้มาตามหานาง " พระชายารุ่ยอ๋องอยู่ที่นี่ได้อย่างไรขอรับ ท่านอ๋องกำลังหาตามหาท่านอย่างเร่งรีบขอรับ"

หยุนชางหันไปมองชายคนนั้นแล้วแสดงสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย "โอ้ แย่แล้ว ข้าออกจากห้องมาพบว่าดอกบ๊วยนี้เบิกบานได้งดงามยิ่งหนักจึงแวะชมจนลืมไป ท่านอ๋องคงกังวลอย่างมากกระมั้ง" จากนั้นนางก็ถามต่ออีกว่า "ให้ข้าไปพบที่ห้องใดหรือ ข้าลืมไป?"

บ่าวใช้นั้นรีบกล่าวว่า "พระชายาโปรดตามข้าน้อยมาเถิดเพคะ"