ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 589

ลั่วชิงเหยียนโอบเอวของหยุนชางไปตลอดทาง พ่อบ้านนำเขาไปยังเรือนที่เขียนว่า "หอเฟิงหม่าน" ในเรือนประดับประดาไปด้วยอักษะมงคล แต่ข้ารับใช้ที่จวนกลับมีท่าทีกระวนกระวาย

พ่อบ้านพาลั่วชิงเหยียนและหยุนชางเดินผ่านห้องโถงด้านนอกเข้าไปด้านใน ด้านในห้องกว้างขวาง แต่ก็ค่อนข้างแออัดด้วยจำนวนคนกว่าสิบคนในห้องนั้น หยุนชางยกแขนเสื้อขึ้นกระแอมไอเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ โยนยาเม็ดเล็กๆ จากแขนเสื้อเข้าปาก

มีคนหลายคนยืนอยู่หน้าเตียงขององค์ชายเจ็ด ชายชราคนหนึ่งพูดอะไรบางอย่างกับฮองเฮาและทำให้นางขมวดคิ้วราวกับไม่ค่อยพอใจนัก

"รุ่ยอ๋องและพระชายามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" พ่อบ้านก้าวไปรายงานขัดจังหวะชายชราที่กำลังพูดอยู่ "ร่างกายของพระชายารุ่ยอ๋องดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนัก ตอนที่หม่อมฉันออกไปตามพระชายานั้นเห็นว่ารุ่ยอ๋องกำลังจะพาพระชายากลับไป หม่อมฉันจึงคิดว่ามีหมออยู่ในจวนมากมาย มิสู้ลองช่วยดูพระชายาก่อนเถอะ"

ฮองเฮาเงยขึ้นเหลือบมองหยุนชางอย่างแผ่วเบาพลางพยักหน้า นางสั่งให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้านางว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไปตรวจดูอาการของพระชายารุ่ยอ๋องเสีย"

คนเหล่านั้นคงจะเป็นหมอ หยุนชางคิดในใจและคนนำเก้าอี้มากให้นาง ลั่วชิงเหยียนประคองให้นางนั่งลงและกระซิบนุ่มนวลข้างหู "เมื่อหมอจับชีพจรย่อมต้องถูกเปิดโปง"

หยุนชางยิ้มและส่ายหน้าไปมา นางส่งสายตาบอกให้เขาวางใจ เมื่อลั่วชิงเหยียนเห็นดังนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าชายาของเขานอกจากจะเป็นผู้ที่มีสติปัญญาเลิศล้ำแล้วก็ยังเป็นผู้แตกฉานในวิชาแพทย์อีกด้วย

หยุนชางยิ้มบางๆ และยื่นมือออกไป หมอชราที่เพิ่งพูดกับฮองเฮาเมื่อครู่ก็วางนิ้วลงบนข้อมือของนาง ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยืนขึ้น คนที่อยู่ข้างหลังอีกสามหรือสี่คนก็ผลัดกันจับชีพจรของหยุนชาง

"เป็นอย่างไรบ้าง? พระชายาสบายดีไหม?" เมื่อฮองเฮาเห็นทุกคนยืนขึ้นแล้วจึงถามขึ้น

คนเหล่านั้นรีบหันกลับมาคำนับฮองเฮา "กราบทูลฮองเฮา พระชายารุ่ยอ๋องตั้งครรภ์ เดิมทีก็มีอาการเลือดลมเดินไม่สะดวก บอกกับเมื่อครู่เกรงว่าครรภ์ของนางจะได้รับความเย็นซึ่งจริงๆ แล้วไม่ค่อยดีนัก"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นและยื่นมือออกไปจับมือของหยุนชางแน่น แม้ว่าเขาจะรู้ว่านี่อาจเป็นเรื่องที่นางแสร้งทำให้เกิดขึ้น แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความกังวล

หยุนชางบีบมือลั่วชิงเหยียนเบาๆ เพื่อให้เขาสบายใจ จากนั้นจึงหันศีรษะไปยิ้มและเปิดปากพูด แต่เสียงของนางกลับเบามากจนทำให้ทุกคนรู้สึกว่าทุกคำที่นางพูดนั้นช่างกินแรงเสียเหลือเกิน "เกรงว่าจะเย็นเกินไปเสียหน่อย ช่วงนี้ข้าพักผ่อนอยู่ในห้องจะ มีอ่างใส่ถ่านให้ความร้อนอยู่เสมอ วันนี้อยู่นอกจวนเสียนานแล้ว เมื่อครู่เห็นว่าท่านอ๋องเจ็ดเกิดเรื่องขึ้น เดิมอยากจะมาเยี่ยมดูเสียหน่อย แต่ระหว่างทางหม่อมฉันปวดท้องจนไม่อาจทนไหวจึงได้ให้คนรีบไปรายงานท่านอ๋อง"

ฮองเฮาขมวดคิ้วมองดูหมอหลายคน "มีวิธีอื่นรักษาหรือไม่?"

หมอเหล่านั้นกลับส่ายหัว "พระชายาคงดื่มยาบำรุงครรภ์เป็นประจำอยู่แล้ว ตอนนี้คงเพียงทำได้แต่ให้คนนำน้ำอุ่นมาให้นางดื่มดูเสียหน่อย ครรภ์ของพระชายาไม่แข็งแรงนัก หวังว่านางจะไม่ท้องเสีย เกรงว่าหากความเย็นกระทบท้องจะทำให้ท้องเสียไม่หยุด เด็กในท้องของพระชายาจะเป็นอันตราย"

หยุนชางหน้าซีดเผือดลงทันที "ก่อนหน้านี้ที่หม่อมฉันให้ท่านอ๋องรีบส่งตัวหม่อมฉันกลับจวน เพราะก่อนหน้านี้หม่อมฉันได้ให้คนเฟ้นหายาลูกกลอนเฮยหลงอันล้ำค่ามาเก็บไว้ในจวน ตั้งแต่ที่หม่อมฉันตั้งครรภ์มา ลมปราณของหม่อมฉันก็ไม่เคยมั่นคงเลยจึงได้เตรียมพร้อมเอาไว้แต่เนิ่นๆ หากพวกเจ้าไม่สามารถจ่ายยาที่มีประโยชน์ได้ก็ขอให้ฮองเฮาเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกลับไปรับประทานยานั้นแล้วจึงมารักษาให้ท่านอ๋องเจ็ดได้หรือไม่เพคะ?"

ฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กในครรภ์ของพระชายารุ่ยอ๋องไม่ควรมีอยู่ เพียงแต่หากนางไม่ยอมให้รุ่ยอ๋องกลับจวนเพื่อกินยาแล้วเกิดแท้งขึ้นมา...

เมื่อคิดได้ดังนี้ฮองเฮาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว "เช่นนั้นพวกเจ้าก็กลับจวนไปกินยาลูกลอนเฮยหลงเสียก่อนเถอะ"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้น เขาคำนับฮองเฮาแล้วจึงนำเสื้อคลุมห่อตัวหยุนชางแล้วจึงใช้วิชาตัวเบาพุ่งออกจากจวนไปขึ้นรถม้า

หลังจากที่รถม้าเคลื่อนตัวออกไป หยุนชางจึงนั่งตัวตรง

ลั่วชิงเหยียนสังเกตหยุนชางอย่างระมัดระวังแล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างโล่งใจ "อีกครู่เจ้าก็ไม่ต้องกลับไปที่จวนอ๋องเจ็ดแล้ว ข้าจะไปบอกฮองเฮาเองว่าเจ้าหมดสติไป"

หยุนชางส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม "หม่อมฉันหาทางกลับมาที่จวนก่อนก็เพียงเพื่อให้สายลับมีเวลาพอที่จะเตรียมการทุกอย่าง อย่างไรก็ต้องกลับไป หม่อมฉันยังอยากจับชีพจรขององค์ชายเจ็ดด้วยตนเองเพื่อดูว่าทำไมเขาถึงได้เป็นลมหมดสติไป เมื่อครู่ที่หม่อมฉันอยู่ในห้องได้ลอบสังเกตเขา ตอนที่ฮองเฮาขอให้หม่อมฉันตรวจชีพจรให้เขา เปลือกตาของเขาสั่นเล็กน้อย หากข้าตรวจชีพจรของเขาจริงๆ เขาคงจะฟื้นก่อนที่มือของข้าจะได้จับชีพจรนั่นอย่างแน่นอน"