ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 588

เหล่าคนกรูกันเข้าไป แต่ลั่วชิงเหยียนกลับรีบโอบหยุนชางไว้ในอ้อมแขนแล้วถอยออกไปเล็กน้อยพลางขมวดคิ้วมองดูสถานการณ์ในห้องโถง

องค์ชายเจ็ดได้รับการช่วยเหลือแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้สติ หยุนชางจ้องมองไปยังร่างกายของเขาสำรวจอย่างละเอียดและเม้มปากโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

"รีบส่งท่านอ๋องเจ็ดกลับห้องเร็วเข้า แล้วส่งคนไปตามหมอมา" ฮองเฮาขมวดคิ้วและสั่งการ พ่อบ้านจึงได้สติขึ้น เขารีบรับคำและพาองค์ชายเจ็ดกลับเข้าไปยังห้องด้านใน อีกด้านหนึ่งก็สั่งให้คนไปตามหมอ ฮองเฮาและผู้คนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับองค์ชายเจ็ดก็รีบเดินตามเข้าไปในห้องด้านใน พ่อบ้านรีบขอโทษขอโพยและขอให้แขกกลับไปรอยังห้องเดิม

หยุนชางเห็นว่ามีเพียงเจ้าสาวเท่านั้นที่ถูกลืมอยู่อีกด้านตามลำพังในห้องโถง ผ้าคลุมบนศีรษะของนางสั่นไหวเล็กน้อยราวกับกำลังตัวสั่น

หยุนชางรีบเรียกพ่อบ้านที่กำลังวุ่นวายพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย "ยังไม่รีบให้คนส่งตัวเจ้าสาวเข้าหออีกหรือ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มองไปยังเจ้าสาวและขมวดคิ้วด้วยท่าทางลำบากใจ "แต่พิธียังไม่เสร็จสิ้น หากส่งตัวนางเข้าหอเกรงว่าจะไม่เหมาะ"

ก่อนที่หยุนชางจะพูดอะไรอีก กั๋วกงฮูหยินก็ยิ้มเย็น "เสียแรงที่เป็นถึงพ่อบ้านแต่กลับไม่เข้าใจกฎระเบียบ แม้ว่าพิธีจะยังไม่เสร็จ แต่ชื่อของพระชายาก็ได้ถูกบันทึกลงในรายนามสมาชิกราชวงศ์แล้ว ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ หากฝ่าบาทลงโทษลงมา เจ้ามีปัญญารับผิดชอบหรือ?"

เมื่อพ่อบ้านได้ยินเช่นนั้นก็รับคำและเรียกคนให้นำตัวเจ้าสาวไปส่งยังเรือนหอทันที

กั๋วกงฮูหยินราวกับจะโกรธมาก นางกระแทกไม้เท้าและเดินตามเข้าไปด้านใน

หยุนชางมองดูความโกลาหลดังกล่าวพลางขมวดคิ้วและกล่าวว่า "ท่านอ๋องคิดว่าอย่างไร? หม่อมฉันเห็นว่าท่านอ๋องเจ็ดราวกับจงใจทำเช่นนี้ แต่นี่เป็นงานแต่งงานของเขาเอง เมื่อทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าจะทำให้ตนเองกลายเป็นเรื่องตลกของคนอื่นไปหรือ หมดสติไปในงานแต่งของตนเอง ช่าง..."

ลั่วชิงเหยียนยิ้มบางๆ แต่แววตากลับเย็นชา "ที่ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องในราชสำนักก่อนหน้านี้ หลายคนรู้ว่าฝ่าบาทมอบป้ายคำสั่งทหารองครักษ์ให้ข้า เหล่าขุนนางในราชสำนักจึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลง ที่สองสามวันนี้ข้าไม่ได้ให้เจ้าดูแลเรื่องในจวนเจ้าจึงยังไม่รู้ ธรณีประตูจวนของข้าเทียบจะถูกเหยียบจนเรียบหมดแล้ว เกรงว่าน้องเจ็ดคงรู้เรื่องแล้ว ในวันอภิเษกสมรสวันนี้ฝ่าบาทก็ไม่ยอมมาร่วมงานด้วยตนเองจึงได้สร้างเรื่องขึ้น เพียงแต่เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้วก็คงมีจุดประสงค์อื่นอยู่อีกด้วย"

ลั่วชิงเหยียนมองไปรอบๆ ผู้คนรอบด้านกำลังแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ในห้องโถงไม่มีคนอยู่แล้ว ลั่วชิงเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "ข้าต้องไปดูเขาเสียหน่อย เพียงแต่เจ้าอยู่คนเดียวข้าไม่วางใจ เช่นนั้นข้าจะส่งเจ้ากลับจวนก่อน หากมีใครถามข้าก็จะบอกเสียว่าจู่ๆ เจ้าก็รู้สึกไม่สบายจึงได้กลับไปก่อน"

"ไม่มีอะไรร้ายแรงถึงเพียงนั้นหรอกเพคะ ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนท่านยายและเจ้าสาวที่เรือนหอ นางเจอเรื่องเช่นนี้อาจจะรู้สึกหดหู่มาก..." หยุนชางยิ้ม

ลั่วชิงเหยียนไตร่ตรองครู่หนึ่งแล้วจึงตกลง แต่ก็ยังมิวายกำชับว่า "เมื่อครู่ที่ห้องโถงวุ่นวายนัก หากมีคนคิดจะลงมือทำอะไรย่อมมีโอกาส เจ้าควรระวังตัวให้มาก" เขาหยุดไปนิดหนึ่งแล้วจึงกล่าวขึ้นอีกว่า "ช่างเถิด ข้าจะไปส่งเจ้าที่เรือนหอ"

หยุนชางยิ้มรับเล็กน้อยแล้วจึงเดินเข้าไปในจวนด้านในกับลั่วชิงเหยียน ทั้งคู่ไม่รู้ว่าเรือนหออยู่ที่ใด เมื่อเห็นข้ารับใช้ผู้หนึ่งรีบร้อนวิ่งมาพอดีจึงรีบคว้าชายคนนั้นมาถามว่า "เรือนหออยู่ที่ใด?"

ชายคนนั้นเหลือบมองหยุนชางและลั่วชิงเหยียนแล้วจึงชี้ไปยังประตูรูปวงกลมอีกด้านหนึ่ง "เข้าไปทางประตูโค้งนี้ เดินผ่านระเบียงทางเดินแล้วก็จะพบเจ้าค่ะ ที่นั่นเต็มไปด้วยโคมแดงและอักษรมงคล"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ แล้วจึงมุ่งหน้าไปยังทางที่คนรับใช้ผู้นั้นชี้พร้อมกับหยุนชาง

หยุนชางไม่เคยเข้ามาที่จวนด้านในขององค์ชายเจ็ดมาก่อน จวนของเขาทำให้หยุนชางนึกถึงจวนจิ้งอ๋องที่แคว้นหนิงและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"จริงหรือไม่ที่จวนขององค์ชายที่ยังไม่แต่งงานจะเป็นเช่นนี้ไปเสียหมด สามารถอธิบายได้ด้วยคำเดียว หยาบกระด้าง แต่จวนของท่านอ๋องเจ็ดนั้นถือว่ายังดีกว่าจวนจิ้งอ๋องเมื่อก่อนอยู่บ้าง อย่างน้อยดอกไม้ต้นไม้ถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ "ตอนนั้นข้าอยู่ชายแดนจึงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจดูแลจวน ที่จวนของอ๋องเจ็ดมีลักษณะเช่นนี้เกรงว่าคงจะเพียงทำให้คนภายนอกดูเท่านั้น"

ทางเดินสองข้างทางเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้ แต่ยังไม่ถึงฤดูที่ดอกไม้จะบานจึงดูรกร้างเล็กน้อย สองข้างทางของระเบียงทางเดินด้านหนึ่งมีต้นไผ่และอีกฝั่งเป็นสระขนาดไม่ใหญ่นัก

เมื่อเดินไปปตามทางเดินก็เห็นเรือนหลังใหม่เต็มไปด้วยโคมไฟสีแดงและอักษรมงคล

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "เอาล่ะ ถึงแล้ว ท่านไปดูท่านอ๋องเจ็ดก่อนเถอะ ฮองเฮาก็อยู่ที่นั่นด้วย หากท่านไปช้าเกรงว่าจะกล่าวหาว่าไม่รักพี่น้อง"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปกำชับเฉี่ยนจั๋วและสาวใช้คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังของหยุนชาง "ปกป้องพระชายาของเจ้าให้ดี"

ทุกคนรีบรับคำ ลั่วชิงเหยียนจึงจากไป