ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 599

ในขณะที่พ่อบ้านของจวนกั๋วกงนำหยุนชางและลั่วชิงเหยียนเดินเข้าไปในจวน ทั้งสองก็ได้เห็นว่าภายในจวนประดับประดาไปด้วยโคมไฟสีแดง เด็กๆกำลังเล่นสนุกกันอยู่ที่ลานบ้าน พวกเขาจุดประทัดกัน เสียงประทัดดังขึ้นมาไม่ขาดสาย ผู้หญิงนั่งพูดคุยกันพลางทานของว่างที่ใต้ต้นดอกเหมย นานๆทีก็จะมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมา ผู้ชายก็ยืนจับกลุ่มคุยกัน แต่ละคนมีสีหน้าแช่มชื่นเบิกบาน

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนรู้สึกตื่นตาตื่นใจ

"นานๆทีจะมีโอกาสเห็นภาพบรรยากาศเช่นนี้ สมัยก่อนตอนอยู่ในวัง ในวันส่งท้ายปีเก่า แม้จะมีความครึกครื้น แต่ก็ต้องอยู่ภายใต้กฎระเบียบ จะทำอะไรก็ต้องคอยระวังตัวกลัวว่าจะผิดกฎ ความสนุกสนานก็เลยลดลงไปมากเพคะ" หยุนชางกล่าว

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้า "เช่นนั้นเราก็มีลูกเยอะๆ ต่อไปพอถึงวันปีใหม่ จะได้ดูครึกครื้นและสนุกสนานอย่างไรล่ะ"

ฉินยีและเฉี่ยนจั๋วยืนอยู่ด้านหลังพวกเขาสองคนโดยเว้นระยะห่างจากผู้เป็นนายประมาณ 2 ก้าว แม้ลั่วชิงเหยียนจะพูดเสียงเบา แต่ทั้งฉินยีและเฉี่ยนจั๋วก็ได้ยินอย่างชัดเจน พวกนางถึงกับอมยิ้ม

คนในจวนพากันมองมาที่พวกเขา

"ท่านป้า ท่านป้า......" หยุนชางแวะเวียนมาที่จวนกั๋วกงบ่อยครั้ง เด็กๆในจวนกั๋วกงจึงคุ้นเคยกับนางเป็นอย่างดี เมื่อเด็กๆเห็นนางเดินเข้ามาจากประตูใหญ่แล้ว ก็พากันวิ่งกรูเข้ามาหา

"ระวังหน่อยนะ ท่านป้าของพวกเจ้าตอนนี้มีน้องตัวน้อยอยู่ในท้อง ห้ามซนกับท่านป้าเป็นอันขาด" เสิ่นอี๋หลานร้องตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งมาดูแลเด็กๆ

ลั่วชิงเหยียนมายืนปกป้องข้างหน้าหยุนชาง เมื่อเหล่าจอมซนเห็นดังนั้นแล้วก็ขมวดคิ้ว พวกเขาเงยหน้ามองลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนเองก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เหล่าจอมซนจึงพากันถอยออกไป แต่เหยียนเอ๋อร์ของเสิ่นอี๋หลานเป็นคนจิตใจห้าวหาญ เขายืนเท้าสะเอวจ้องมองไปที่ลั่วชิงเหยียน พลางขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า "เฮ้ เจ้าหน้าโลงศพนี่เป็นใครกัน ไยจึงมายืนขวางท่านป้านางฟ้าของข้าไว้?"

หยุนชางที่ยืนอยู่ข้างหลังลั่วชิงเหยียน ได้ยินดังนั้นแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

เสิ่นอี๋หลานรีบวิ่งมาหาเหยียนเอ๋อร์ นางตีก้นของเขาไป 2 ที "พูดอะไรของเจ้า! นี่คือท่านลุงของเจ้านะ เขาเป็นสามีของท่านป้า"

เหยียนเอ๋อร์เอามือลูบไปที่ก้นที่เพิ่งโดนมารดาตี เขาไม่ร้องโอดครวญ ทว่ากลับทำเสียงดังใส่ "อะไรนะ? ท่านบอกว่าคนๆนี้เป็นท่านลุงของข้า? เป็นไปได้อย่างไร? ท่านป้าจะต้องแต่งงานกับข้า! ท่านป้าสวยขนาดนี้ จะไปชายตามองเจ้าหน้าโลงศพนี่ได้อย่างไรกัน"

ผู้คนในจวนต่างพากันหัวเราะ หยุนชางสังเกตเห็นลั่วชิงเหยียนมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ นางจึงชะโงกหน้าไปพูดกับเหยียนเอ๋อร์ว่า "ครั้งก่อนเจ้าไม่ได้พูดเช่นนี้นี่นา เจ้าบอกว่าจะให้ลูกสาวของป้าแต่งงานกับเจ้าต่างหาก"

เหยียนเอ๋อร์ดื้อรั้นจะหนีจากการควบคุมตัวของเสิ่นอี๋หลานให้จงได้ เสิ่นอี๋หลานแม้จะมีเรี่ยวแรงดี แต่นางก็สยบความดื้อรั้นของเขาไม่อยู่ พอนางเผลอเขาก็ผละตัวจากนางออกไปได้สำเร็จ

"คนรักของข้าใกล้จะได้ออกมาพบข้าแล้วใช่ไหมขอรับ? นางอยู่ในท้องของท่านป้าหรือขอรับ?" เหยียนเอ๋อร์เบิกตาโตมองมาที่หยุนชาง

หยุนชางทั้งหัวเราะทั้งพยักหน้า "แต่ถ้าเจ้าอยากจะมาขอน้องหญิงน้อยแต่งงาน จะไปเรียกเขาว่าเจ้าหน้าโลงศพไม่ได้เด็ดขาด เขาเป็นถึงท่านพ่อของน้องหญิงน้อยเชียวนะ ถ้าเจ้าทำตัวไม่ดีกับเขา คงจะมาขอน้องหญิงน้อยไปแต่งงานไม่ได้"

เหยียนเอ๋อร์มองดูท้องของหยุนชาง แล้วก็มองดูหยุนชาง แล้วจึงมองหน้าลั่วชิงเหยียน เขายืนคิดอยู่สักครู่ แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปคุกเข่าข้างหน้าลั่วชิงเหยียน "ท่านพ่อตาที่เคารพ โปรดรับการคำนับจากลูกเขยด้วยขอรับ"

"ฮ่าๆๆๆๆ......" พลันมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมารอบจวนกั๋วกง

ลั่วชิ่งเหยียนทั้งรู้สึกขันและรู้สึกเอ็นดู "เจ้าเด็กนี่!"

"ท่านพ่อตาที่เคารพ ลูกเขยอยากจะขอลูกสาวของท่านแต่งงาน ขอท่านโปรดอนุญาตด้วยเถิดขอรับ" เหยียนเอ๋อร์มีสีหน้าจริงจังและท่าทางที่มุ่งมั่น

ลั่วชิ่งเหยียนตอบกลับไปว่า "ใครบอกว่าข้าจะได้ลูกสาว อาจจะเป็นน้องชายของเจ้าก็เป็นได้"

เมื่อเหยียนเอ๋อร์ได้ฟังก็นิ่งไปสักพัก ทุกคนในจวนต่างมองมาที่เขา เห็นเขามีสีหน้าลำบากใจและยืนครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจได้ "ถ้าหากน้องชายงามเหมือนกับท่านป้า ข้าก็จะขอนางแต่งงานเหมือนกัน!"