ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 6

"แม้ว่านางจะดูร่าเริงแจ่มใสและเป็นมิตรต่อผู้คนแต่นางก็ไม่ใช่คนก้าวร้าว หากนางไม่สามารถควบคุมคนในจวนอ๋องเจ็ดได้ก็คงได้แต่พึงโชคเสียแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องที่ได้บอกเจ้าไปก่อนหน้านี้ ก็ต้องวางแผนไว้เสียแต่เนิ่นๆ เพื่อไม่ให้ผู้อื่นชิงลงมือก่อน" กั๋วกงฮูหยินกำชับหยุนชางด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลงเรื่อยๆ

หยุนชางรับคำเบาๆ แล้วจึงหันไปมองเหล่าหญิงสาวที่เดินเข้ามา เมื่อฮูหยินน้อยเหล่านั้นเห็นว่าหยุนชางอยู่ที่นั่นด้วยก็รีบเดินเข้ามาย่อกายให้นาง "พระชายารุ่ยอ๋อง"

หยุนชางยิ้มบางๆ "ทุกคนลุกขึ้นเถอะ ในจวนตนเองเช่นนี้อย่าได้มากพิธีไปเลย"

กั๋วกงฮูหยินเหลือบมองคนเหล่านี้อย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วจึงหันไปมองเหล่าเด็กน้อยที่สายตาและจิตใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับตำราอีกต่อไปพลางหัวเราะออกมา "พวกเขาอ่านมากว่าชั่วยามแล้ว พักสักหน่อยเถอะ"

เหล่าเด็กน้อยส่งเสียงโห่ร้องขึ้นอย่างยินดีและพุ่งเข้ามาหามารดาของตนเองที่อยู่ใกล้หยุนชาง มีเพียงเหยียนเอ๋อร์เท่าที่เดินเข้ามาหยุนชางด้วยแววตายินดี "ท่านอาๆ น้องสาวเป็นอย่างไรบ้าง โตขึ้นแล้วหรือยัง?"

หยุนชางอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เสิ่นอี๋หลานได้ยินเช่นนั้นก็สีหน้าเปลี่ยนทันที นางเดินเข้ามาบิดหูของเหยียนเอ๋อร์แล้วพูดว่า "เจ้าเด็กน้อย หนึ่งวันไม่ตีเจ้าคงขึ้นไปรื้อกระเบื้องหลังคาแน่ แม่ของเจ้ายืนอยู่ตรงนี้ เจ้ากลับไม่มาทักทาย รู้แต่จะเข้าไปหาท่านอาคนสวยของเจ้า"

"โอ๊ย!" เหยียนเอ๋อร์ย่นจมูกแล้วร้องอย่างเจ็บปวด "แม่จ๋า อย่าหยิกเลยๆๆ หากหยิกจนไม่หล่อแล้วจะไม่มีแม่นางมาชอบข้า"

สีหน้าของเสิ่นอี๋หลานยิ่งบึ้งลงไปอีก คนอื่นๆ ก็พากันหัวเราะ หยุนชางมองดูคู่แม่ลูกทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

เมื่อหยุนชางกลับมายังจวนรุ่ยอ๋องลั่วชิงเหยียนยังไม่กลับมา ทว่าเฉี่ยนจั๋วกำลังรอหยุนชางอยู่ในห้อง เมื่อหยุนชางเห็นเฉี่ยนจั๋วก็อึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า "หวังฉงเหวินทำให้เจ้าลำบากหรือ?"

เฉี่ยนจั๋วส่ายหน้าแล้วยิ้มกว้าง "เขาอยากจะทำให้เราลำบาก แต่เราไม่ได้เล่นงานง่ายเช่นนั้น ฮ่าๆๆ พี่เฉี่ยนหลิ่วทุบโต๊ะหินอ่อนอะไรนั่นของเขาจนพังทลายต่อหน้าต่อตา ทำให้เขาตกใจกลัวแทบแย่ ตอนนี้เขาเชื่องมาก หากเราสั่งให้เขาไปทางตะวันออก เขาย่อมไม่กล้าไปทางตะวันตก"

เมื่อเห็นหยุนชางยิ้ม เฉี่ยนจั๋วจึงพูดขึ้นอีกว่า "อันที่จริงท่านอ๋องคงจะไปจัดการไว้ก่อนแล้ว วันนั้นที่หม่อมฉันอยู่ในจวนหวัง ได้ยินเขาและฮูหยินทะเลาะกันมีเอ่ยถึงรุ่ยอ๋องด้วย บอกว่าเขาพบรุ่ยอ๋องระหว่างทาง หม่อมฉันเดาว่าคงเป็นเพราะรุ่ยอ๋องได้กล่าวอะไรไว้"

ลั่วชิงเหยียน? หยุนชางเลิกคิ้ว เหตุใดนางจึงไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเจ้ากลับจวนมาทำไมหรือ?" หยุนชางถามขณะเดินเข้าไปในห้อง นางถอดเสื้อคลุมออกแล้วยื่นให้เฉี่ยนจั๋วที่อยู่ข้างหลัง

เฉี่ยนจั๋วยิ้มและเอ่ยว่า "ก่อนหน้านี้ที่พระชายาให้สายลับไปจับตาดูเฝิงหมิง ได้ข่าวมาแล้วเพคะ"

"หือ?" หยุนชางหันกลับไปมองเฉี่ยนจั๋ว "ว่ามาซิ"

"ได้ยินมาว่าวันนี้ตอนบ่าย จวนที่เฝิงฮูหยินอาศัยอยู่นั้นจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังแว่วมา สายลับของเราซ่อนตัวเงียบๆ อยู่หน้าจวนมองลอดผ่านประตูที่เปิดอยู่ก็เห็นว่านางกำลังคุยกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง แต่เพราะอยู่ห่างไปหน่อยจึงไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพียงจับใจความได้ว่าทั้งสองกำลังทะเลาะกัน เฝิงฮูหยินโกรธจัด มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่ได้ยินอย่างชัดเจน เฝิงฮูหยินตวาดออกมาว่าหากเขาไม่กลับไป นางจะไปตีกลองร้องทุกข์ต่อฝ่าบาทและบอกเขาว่าจวนเฝิงของนางไม่มีลูกชายไม่รักดีเช่นนี้"

หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงเดาได้ว่าเฝิงฮูหยินคงรู้ว่าเฝิงหมิงกลับเข้าเมืองจิ่นมาโดยพลการและเซี่ยหวนอวี่ไม่ได้เรียกเขามาจึงโกรธมาก