ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 602

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบา ๆ หยุนชางก็ยืนขึ้น ถือโอกาสที่ห้องโถงใหญ่มืดอยู่ออกไปพร้อมฉินยีและเฉี่ยนจั๋ว

ข้างนอกห้องโถงหนาวเล็กน้อย ฉินยีรีบสวมเสื้อคลุมให้หยุนชาง หยุนชางขมวดคิ้ว "อยู่ที่ใด?"

ฉินยีกระซิบเบา ๆ " พระชายาตามหม่อมฉันมาเพคะ" จากนั้นก็พาหยุนชางเดินอ้อมตำหนักไท่จี๋ไป และเดินไปทางวังชั้นใน

มีองครักษ์เดินผ่านหยุนชางอยู่บ้างครั้งคราว แต่ด้วยรูปลักษณ์และชุดของนาง องครักษ์จึงมิได้ห้ามนางเอาไว้ หยุนชางถามเบาๆ "คนที่ตามหลังมาตามทันหรือไม่?"

เฉี่ยนจั๋วตอบรับ "ตามมาแล้วเพคะ"

เมื่อเดินไปถึงมุมอับในอุทยานหลวงแล้ว หยุนชางก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้น หยุนชางตาเป็นประกายในทันที จากนั้นก็เดินตามเสียงนั่นไป

ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้สวมชุดสีขาว ไม่มีผ้าคลุมคลุมร่างกายเอาไว้ อาจเป็นเพราะอากาศหนาว นางจึงตัวสั่นเล็กน้อย

หยุนชางกระซิบ "แม่หญิง?"

ดูเหมือนหญิงสาวคนนั้นจะตกใจ ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน และนางเงยหน้ามองไปทางหยุนชาง ด้วยแสงจากตะเกียงที่ส่องออกมา หยุนชางเห็นว่าใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นขาวซีด ดวงตาของนางบวมและแดงเล็กน้อย และเครื่องสำอางบนหน้าก็เลอะเทอะเล็กน้อย

ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะจำหยุนชางได้ นางตกตะลึง จากนั้นจึงถามด้วยความไม่แน่ใจว่า "พระชายาหรือเพคะ?"

หยุนชางพยักหน้า "เจ้าคือหญิงสาวที่เต้นรำใต้ดวงจันทร์ในห้องโถงใหญ่เมื่อสักครู่นี้ใช่หรือไม่"

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "หม่อมฉันเคยพบพระชายามาก่อนเพคะ แต่พระชายาอาจจะลืมไปแล้ว เมื่อตอนอยู่ที่อุทยานหลวง หม่อมฉันได้ทำพฤติกรรมไม่ดีต่อองค์หญิงเชียนหลิงเพคะ"

ดูเหมืนอว่าหยุนชางจะตระหนักขึ้นมาทันที "เจ้าคือนางงานที่เพิ่งเข้าวัง ชื่อว่าจ้าวเชียนอู่ใช่หรือไม่"

จ้าวเชียนอู่พยักหน้าและยืนขึ้น " เหตุใดพระชายาจึงไม่อยู่ในวังไท่จี๋แต่กลับอยู่ที่นี่เพคะ?"

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า " ในห้องโถงนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ ข้าจึงออกมาเดินเล่น เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้เสียใจเช่นนี้?"

จ้าวเชียนอู่หยุดชั่วคราว แล้วจึงส่ายหัวและพูดว่า " อาจเพราะวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า หม่อมฉันคิดถึงครอบครัวที่บ้านกระมั้งเพคะ" หลังจากพูดเช่นนี้ นางก็ยืนขึ้น " หม่อมฉันขอตัวกลับตำหนักอวี้ซิ่วก่อนนะเพคะ..............."

หยุนชางพยักหน้าเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว และเส้นทางในวังนั้นเดินยาก เฉี่ยนจั๋ว นำโคมไฟนี้ให้นายหญิงน้อย"

เฉี่ยนจั๋วตอบอย่างรวดเร็วและส่งโคมไฟไป จ้าวเชียนอู่เห็นว่านางกำนัลที่อยู่หลังหยุนชางยังคงถือโคมไฟอยู่ นางจึงมิได้ปฏิเสธและถือโคมไฟเดินไปทางตำหนักอวี้ซิ่ว

หยุนชางมองดูแสงที่ค่อยๆเลือนลางแล้วยิ้ม "ช่างเป็นแม่หญิงที่ดีเยี่ยมเชียว แต่เสียดาย......."

หยุนชางยังกล่าวไม่จบก็หันกลับไปและพูดเบาๆว่า "ไปกันเถอะ พวกเราควรกลับไปแล้ว"