ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 605

หากว่าหลิ่วฉู่ฉู่เกิดเรื่องขึ้นที่จวนอ๋องเจ็ด แม้ว่าจะมีหลักฐานหนักแน่นเพียงใด จำต้องมีคนสงสัยว่าอ๋องเจ็ดลงมือทำกระไรบางอย่าง แต่หากพบว่าหลิ่วฉู่ฉู่เสียชีวิตที่จวนรุ่ยอ๋อง จากนั้นก็ใส่หลักฐานเข้าไปเล็กน้อย แม้ว่ามันอาจจะไม่มากพอที่จะสังหารลั่วชิงเหยียนได้ แต่มันมากพอที่จะทำให้จวนรุ่ยอ๋องเสื่อมเสียชื่อเสียงหมู่ประชาชนแห่งเมืองจิ่น

หยุนชางยิ้มมุมปาก โชคดีที่คราวนี้ นางชิงก้าวหน้าไปหนึ่งก้าว...

ขณะที่คิดก็ได้ยินเสียงดัง "คลิก" ราวกับว่ามีใครบางคนเหยียบอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ได้ยินเสียงอุทานของฮวาอวี้ถง หยุนชางหันกลับไปก็พบว่าฮวาอวี้ถงกำลังเอนตัวไปทางด้านหลัง

เมื่อเฉี่ยนจั๋วเห็นเช่นนี้ จึงรีบเข้าไปพยุงฮวาอวี้ถงเอาไว้

"พระชายาอ๋องเจ็ดไม่เป็นกระไรใช่หรือไม่?" หยุนชางถามด้วยความเป็นห่วง

ฮวาอวี้ถงดูเหมือนจะผงะ และยังไม่ได้สติกลับคืนมา ผ่านไปครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า "ไม่เป็นกระไร แต่ไม่ทราบว่าเหยียบกระไรจึงทำให้เกือบเลื่อนล้ม"

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็มองไปที่พื้น แล้วพบว่ามีไข่มุกมีขาวตกอยู่ราวกับว่าหล่นมาจากรองเท้าของใครสักคน อีกทั้งยังมีผ้าสีแดงที่ปักดอกไม้ไว้ติดอยู่ด้วย

เฉี่ยนจั๋วก้มลงหยิบไข่มุกเล็กนั้นขึ้นมา แล้วกล่าวด้วยความแปลกใจว่า "นี่คือกระไร?"

สีหน้าของหลิ่วฮูหยินเปลี่ยนไปในทันที นางเดินเข้ามาและจ้องมองไปที่ไข่มุกบนมือของเฉี่ยนจั๋ว สีหน้าของนางขาวซีดในทันที "มันเป็นของลูกสาวข้า นี่คือไข่มุกบนรองเท้าของฉู่ฉู่"

หยุนชางได้ยินเช่นนี้ก็ผงะ และมองไปทางหลิ่วฮูหยินด้วยความประหลาดใจ "ลูกสาวของฮูหยิน........เป็นพระชายารองหลิ่วของจวนอ๋องเจ็ดมิใช่หรือ นาง.......... ไข่มุกบนรองเท้าของนางมาปรากฏที่นี่ได้อย่างไร? หรือเพราะว่าหลิ่วฮูหยินจะคิดถึงรองพระชายาหลิ่วมากจนเกินไป ดังนั้นจึงพบไข่มุกบนรองเท้าของนางติดตัวมา และเผลอร่วงลงมาเมื่อสักครู่นี้?"

หลิ่วฮูหยินส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่ ไม่ ในวันที่ฉู่ฉู่เกิดเหตุ นางใส่รองเท้าคู่นี้ ข้าจำได้ เพราะรองเท้านี้ข้าเป็นคนปักให้นางเองกับข้ารู้ทุกฝีเข็มบนรองเท้านี้"

อ๋องเจ็ดก็มองมาและไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "สองสามวันก่อนใต้เท้าหลี่ตรวจพบแล้วว่า คราบเลือดที่พบในจวนวนนั้นมิใช่เลือดมนุษย์ อีกทั้งยังไม่พบศพของพระชายารองหลิ่วเสียที รองเท้านี้..........อาจจะหายไปพร้อมกับศพของพระชายารองหลิ่ว"

"โอ้?" ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้นด้วย สีหน้าของเขาเยาะเย้ยด้วยความเย็นชา " น้องชายเจ็ดหมายความว่า เจ้าสงสัยว่าศพของพระชายารองหลิ่วหรือตัวพระชายารองหลิ่วจะอยู่ในจวนของข้าหรือ?"

เมื่ออ๋องเจ็ดได้ยินเช่นนี้ จึงรีบส่ายหน้า "แน่นอนว่าข้าเชื่อว่าพี่ใหญ่ไม่ทำการเช่นนี้หรอก เพียงไข่มุกนี้เป็นไข่มุกบนรองเท้าของพระชายารองหลิ่วจริงๆ ข้าเกรงว่าคงมีคนคิดอยากจะใส่ร้ายท่านพี่ ในเมื่อใต้เท้าหลี่ของเจ้ากรมอาญาอยู่ที่นี่ ฉะนั้นก็ให้ใต้เท้าตรวจดูภายในจวนก็ดี เพื่อที่จะช่วยล้มล้างความน่าสงสัยให้กับท่านพี่"

"ลบล้างความน่าสงสัยหรือ?" ลั่วชิงเหยียนยิ้มเบา ๆ "ช่างเป็นคำพูดที่ดีจริงๆ ลบล้างความน่าสงสัยอย่างนั้นหรือ ปีใหม่ทั้งทีมาเล่นงานเช่นนี้ แสดงว่าจงใจมิอยากให้ได้ผ่านตรุษจีนนี้ไปดีๆ เสียแล้ว"

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "ท้ายที่สุดคนที่เกิดเหตุนั้นคือพระชายารองของอ๋องเจ็ด อีกทั้งเป็นบุตรสาวของหลิ่วฮูหยินและนายท่านรองหลิ่ว ก็คงรู้สึกตื่นตระหนกมากเมื่อได้เห็นบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับแม่หญิงหลิ่ว แต่ทว่าตั้งแต่ที่เราย้ายมาอยู่ในจวนนี้แล้ว ก็ได้เลือกลานบ้านที่ค่อนข้างเงียบสงบเป็นลานหลัก ลานหลักอยู่ตรงข้ามทะเลสาบ ฉะนั้นเราจึงไม่ค่อยได้มาทางด้านนี้ บางทีอาจเป็นไปตามที่ท่านอ๋องเจ็ดกล่าว มีคนจงใจใส่ร้าย และอยากโยนความผิดให้จวนรุ่ยอ๋อง วันนี้เป็นวันตรุษจีนแล้วเกิดเรื่องเช่นนี้ หากว่ามิทำให้เรื่องนี้กระจ่าง แล้วจะให้ทุกคนสบายใจได้อย่างไร แม้แต่ข้าเองก็ยังรู้สึกกังวลอย่างมาก เช่นนั้นก็ให้ใต้เท้าหลี่ตรวจดูอย่างละเอียดเสียเถิด...."

ลั่วชิงเหยียนได้ยินหยุนชางกล่าวเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็พยัก "เอาล่ะ ตามที่เจ้าว่าแล้วกัน แต่วันตรุษจีนทั้งทีเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ช่างอัปมงคลยิ่งนัก ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้เสียดีกว่า"

"ท่านอ๋องก็ว่าไป มันเป็นแค่ไข่มุก และอ๋องเจ็ดก็กล่าวมาแล้วมิใช่หรือ บางทีพระชายารองหลิ่วอาจจะไม่เป็นกระไรไปก็ได้" หยุนชางยิ้มและตบมือลั่วชิงเหยียนเบาๆ จากนั้นก็หันไปมองหลิ่วหยินเฟิงและหลี่เฉี่ยนโม่พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า " ฉะนั้นก็ขอรบกวนคุณชายหลิ่วและใต้เท้าหลี่แล้วกัน"