ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 607

ลั่วชิงเหยียนเห็นว่าหยุนชางดูหดหู่เล็กน้อย เขาจึงโอบหยุนชางและตบไหล่นางเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อืม ข้าไม่ได้กลัวนัก ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็ยังอยู่ด้วยกันและตอนนี้ก็มีลูกแล้ว ตราบใดที่พวกเราอยู่ด้วยกันย่อมไม่มีอุปสรรคใดที่เราจะข้ามผ่านไปไม่ได้" เมื่อพูดจบเขาก็เปลี่ยนเรื่อง "จะว่าไปแล้ว เมื่อครู่เจ้าเอาศพของหลิ่วฉูฉู่ไปซ่อนไว้ที่ไหนหรือ? เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยมของเจ้าแล้ว ข้าก็แอบเหงื่อตกอยู่ในใจ"

รอยยิ้มของหยุนชางเต็มไปด้วยความภูมิใจ "แม้ว่าพวกเขาจะพลิกจวนรุ่ยอ๋องหาก็ไม่มีทางหาพบ นอกเสียจากว่าจะมีหลิ่วฉูฉู่อีกคนหนึ่ง"

ดวงตาของลั่วชิงเหยียนฉายแววสงสัย "หมายความว่าอย่างไร?"

หยุนชางยิ้มและพูดว่า "ท่านเคยได้ยินเรื่องน้ำยาละลายศพหรือไม่?"

เมื่อลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจ เมื่อหยุนชางถามเช่นนี้ก็หมายความว่าวันนี้นางใช้น้ำยาละลายศพนี้จัดการศพของหลิ่วฉูฉู่ "ข้าเคยได้ยิน แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องที่ลือกันไปในยุทธภพเท่านั้นเอง ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน"

"มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นเพียงตำนานเท่านั้น ในมือข้ามีอยู่ขวดน้อยๆ วันนี้หม่อมฉันได้ยินเฉี่ยนจั๋วเอ่ยถึงเรื่องที่หลิ่วฉูฉู่ฆ่าตัวตาย เมื่ออ๋องเจ็ดแล้วคนอื่นๆ พบโดยบังเอิญเช่นนั้น หม่อมฉันก็มีลางสังหรณ์ว่าพวกเขาจะต้องมาที่นี่ด้วยเจตนาที่ไม่ดีอย่างแน่นอน พวกเขาต้องการนำเรื่องการตายของหลิ่วฉูฉู่มาใช้เป็นข้ออ้าง หม่อมฉันจึงได้สั่งให้เฉี่ยนจั๋วนำน้ำยาละลายศพกลับไปที่เรือนนั้นเพื่อกำจัดศพของหลิ่วฉูฉู่โดยตรง แต่น่าเสียดายที่ศพของนางไม่อยู่แล้ว หากอยากจะค้นเบาะแสจากตัวนางเกรงว่าคงจะไม่ง่าย" หยุนชางถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเสียดายเล็กน้อย "เราพบหลิ่วฉูฉู่อย่างยากเย็นแต่นางกลับมาตายเสียเช่นนี้"

ลั่วชิงเหยียนยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้มือเคาะเบาะรองนั่งเบาๆ "ถ้าไม่มีเบาะแส เราก็สามารถสร้างเบาะแสขึ้นมาได้ ไข่มุกในวันนี้หล่นลงมาจากตัวอ๋องเจ็ดอย่างชัดเจน ข้าได้ยินอย่างชัดเจน แต่ไม่มีหลักฐานจึงไม่อาจเปิดโปงเขาได้ ตาต่อตาฟันต่อฟัน พวกเราจะให้คนมาเล่นงานพวกเราตามอำเภอใจมิได้ พวกเขาจะต้องชดใช้อย่างสาสม"

หยุนชางเข้าใจว่าลั่วชิงเหยียนต้องการจะทำอะไร เขาต้องการสร้างหลักฐานขึ้นมาเพื่อพิสูจน์ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือขององค์ชายเจ็ด เพียงแต่เขาจะทำเช่นไรนั้น นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

"ท่านจะทำอะไรหรือ?" หยุนชางกะพริบตาปริบๆ มองลั่วชิงเหยียน

ลั่วชิงเหยียนหัวเราะเสียงดัง แต่กลับทำสีหน้าลึกลับ "ความลับ"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นจึงถลึงตามองเขาอย่างแรง แต่ความอยากรู้ในใจของนางยังคงไม่ลดลง นางคิดในใจว่าเอาเช่นนั้นคอยให้สายลับตามเขาก็ได้ อย่างไรเดี๋ยวก็รู้

ทั้งสองพักผ่อนครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นเตรียมตัวเข้าวัง

"เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นว่าจำนวนคนที่คอยจับตาดูจวนอ๋องอยู่จู่ๆ ก็เพิ่มขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด" เฉี่ยนจั๋วมองหยุนชางที่แต่งตัวอยู่เอ่ยรายงาน

"หือ?" หยุนชางเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้แล้วยิ้มขึ้น "คงกำลังจะรอให้เราเอาศพของหลิ่วฉูฉู่ออกจากจวนอย่างเงียบๆ กระมัง"

เฉี่ยนจั๋วก็หัวเราะขึ้นด้วยเช่นกัน ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ "เช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาคอยเฝ้าต่อไปเถอะเพคะ อย่างไรเสียก็คงไม่มีวันนั้น"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินนายบ่าวคุยกันอยู่ด้านข้างก็หัวเราะออกมาและหันไปเอ่ยว่า "แต่กลับสามารถใช้ประโยชน์จากพวกเขาได้อีกทอดหนึ่ง พวกเราจะใช้อุบายส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมโจมตีกลับไป"

"ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม? ส่งเสียงบูรพาข้าพอเข้าใจ เพียงแต่ฝ่าตีประจิมนั้น..." หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงเหยียน สายตาของนางเต็มไปด้วยความงุนงง

ลั่วชิงเหยียนยกมุมปากขึ้น "กลางดึกคืนนี้ให้สายลับนำสิ่งที่รูปร่างคล้ายกับศพออกจากจวนไปยังป่าชานเมืองตะวันออกอย่างเงียบๆ อ๋องเจ็ดย่อมต้องนำไพร่พลไปเองแน่ ใช้โอกาสนี้ให้สายลับเอาของบางอย่างยัดใส่ตัวเขาเสีย..."