ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 608

เกรงว่าฮองเฮาคงนึกว่าลั่วชิงเหยียนจะเป็นเหมือนผู้อื่นที่แม้ว่าจะเต็มใจนัก แต่ก็ทำได้เพียงเก็บซ่อนความจริงไว้ในใจและเอ่ยว่า "ไม่นานนัก"

แต่นางคิดไม่ถึงว่าลั่วชิงเหยียนกลับยิ้มหยันและมีสีหน้าดูแคลนเล็กน้อย "นานมากเลยทีเดียว เวลางีบของท่านช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก หม่อมฉันได้ยินมาว่าท่านมักจะงีบพักในยามเว่ย จึงได้เลือกเวลาที่ท่านตื่นเข้าวังมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้ท่านจะเปลี่ยนเวลานอน"

เมื่อฮองเฮาได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปและแทบคุมสีหน้าไว้ไม่ได้ รอยยิ้มของนางกระด้างเล็กน้อย "บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อคืนข้าไม่ค่อยสบาย วันนี้รู้สึกปวดหัวแต่คงไม่ได้เป็นอะไรมากจึงได้นอนมากขึ้นเสียหน่อย คิดไม่ถึงว่านางกำนัลเกรงว่าจะรบกวนการพักผ่อนของข้าจึงไม่ได้บอกข้าว่าพวกเจ้ารออยู่"

สีหน้าของลั่วชิงเหยียนฉายแววประหลาดใจ "หือ? หม่อมฉันคิดว่านางกำนัลในวังจะได้รับการอบรมอย่างเข้มงวด คิดไม่ถึงเลยว่านางกำนัลใกล้ชิดของท่านจะเห็นคำพูดของท่านเป็นเพียงลมปากโดยไม่นำมาใส่ใจ นับว่าหม่อมฉันได้เปิดหูเปิดตาแล้ว"

มือของฮองเฮาที่มีนางกำนัลช่วยพยุงเกร็งแน่น หยุนชางเห็นว่าสีหน้าของนางกำนัลอาวุโสผู้นั้นตื่นตะลึงเล็กน้อยและกำลังพยายามอดกลั้นอย่างถึงที่สุด ไม่นานฮองเฮาจึงค่อยๆ หัวเราะและกล่าว "รุ่ยอ๋องโทษว่าข้าอบรมข้ารับใช้ไม่ดีหรือ? แต่จะว่าไปแล้วก็นับว่าละเลยไปเสียหน่อยจริงๆ" พูดแล้วนางจึงปล่อยมือจากนางกำนัลและยิ้มเย็น "ได้ยินคำของรุ่ยอ๋องหรือไม่? ยังไม่รีบไปรับโทษอีก?"

นางกำนัลอาวุโสผู้นั้นตัวสั่นเทิ่ม นางรีบรับคำแล้วจึงถอยออกไป

ฮองเฮาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางค่อยๆ จางลง "เจ้าทั้งสองเข้าวังมาวันนี้มีธุระสำคัญอันใดหรือไม่?"

ลั่วชิงเหยียนไม่เอ่ยอะไร หยุนชางจึงยิ้มกว้าง "วันนี้เป็นวันที่หนึ่ง หม่อมฉันกับท่านอ๋องจึงมาเพื่ออวยพรปีใหม่แด่ฮองเฮาเพคะ สุขสันต์วันปีใหม่เพคะ"

ฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะขึ้น "ดี เห็นว่าตอนนี้เจ้าตั้งครรภ์ ปีใหม่ปีนี้ข้ามีความสุขนัก ตอนนี้นอกจากหยุนซีแล้วก็ไม่มีองค์ชายองค์อื่นมีลูกอีก"

หยุนชางได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย รอยยิ้มของนางยิ่งสดใสขึ้นไปอีก "เพคะ เกรงว่าในวังนี้จะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นอกจากหม่อมฉันแล้ว ตอนนี้ฮุ่ยไฉเหรินก็ตั้งครรภ์แล้วเช่นกัน..."

ทันทีที่สิ้นเสียงของหยุนชาง สีหน้าของฮองเฮาก็เย็นชาลงไปอีก แต่น้ำเสียงของนางยังคงนุ่มนวลไม่เปลี่ยนแปลง "ใช่แล้ว ในวังไม่มีนางสนมคนใดตั้งครรภ์มาสักพักแล้ว ช่างเป็นเรื่องดียิ่งนัก"

ลั่วชิงเหยียนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย หยุนชางสนทนากับฮองเฮาครู่หนึ่งก็ลากลับ เมื่อพวกเขาออกมาจากตำหนักเว่ยยางแล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมา "คราวนี้นางต้องโมโหมากแน่" พูดแล้วจึงหันไปมองฉินยีด้านหลัง "ส่งข่าวให้เหล่าสาวงามในวัง ให้พวกนางเตรียมตัวให้ดี..."

ฉินยีรับคำเบาๆ

ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วมองไปรอบๆ แล้วจึงมองหยุนชาง "ไปที่ตำหนักไท่จี๋?"

หยุนชางยิ้มและพูดว่า "ตำหนักไท่จี๋นั้นท่านอ๋องไปเถอะ หม่อมไปด้วยคงไม่เหมาะสมนัก หม่อมฉันจะไปที่ตำหนักเซียงจู๋สักหน่อย ตอนนี้ทั้งหนิงเชียนและฮุ่ยไฉเหรินต่างก็อยู่ที่นั่น เมื่อครู่ข้ายั่วโมโหฮองเฮาไปแล้ว ย่อมต้องแสดงละครให้จบ"

ลั่วชิงเหยียนใคร่ครวญครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าเบาๆ "ได้ หลังข้าไปพบฮ่องเต้แล้วจะไปรับเจ้าที่ตำหนักเซียงจู๋"

หยุนชางรับคำแล้วจึงแยกกับลั่วชิงเหยียนมุ่งหน้าไปยังตำหนักเซียงจู๋ เมื่อไปถึงอุทยานกลับพบกับฮวาอวี้ถง นางคงเข้าวังมาอวยพรปีใหม่ฮองเฮาเช่นกัน แต่สีหน้าของนางกลับดูไม่ค่อยสงบนัก

เมื่อเห็นหยุนชาง นางก็รีบเข้ามาทักทายเขาอย่างรวดเร็ว "ชางเอ๋อร์ก็เข้าวังมาอวยพรฮองเฮาหรือ?"