ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 614

หยุนชางก้มศีรษะลงและจิบชา รอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ตาม ท่านอ๋องเจ็ดดูเหมือนจะไม่ลืมการแสร้งทำของเขา! ปกติมักจะดูเหมือนคนอ่อนแอมากโรค แม้แต่การเล่นหมากรุกเขายังต้องซ่อนความสามารถของเขา และเขากลัวว่าการกระทำของเขาจะชัดเจนเกินไปจนทำคนอื่นสงสัย วางแผนทุกย่างก้าวจริงๆ

ฮวากั๋วกงจับหมากดำและส่ายหัว "ทักษะหมากรุกของเจ้าไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่เยี่ยมมากนัก มันไม่สนุกเลยจริงๆ" หลังจากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปที่หยุนชาง "ยัยหนู มาเล่นกับข้าหนึ่ง กระดาน"

หยุนชางลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม "เจ้าค่ะ ท่านตาสั่งเยี่ยงนี้ หลานก็จะน้อมรับทำตาม"

ท่านอ๋องเจ็ดถอยออกมา หยุนชางไปนั่งลง และเก็บหมากแต่ละชิ้นไว้ที่ตะกร้าหมากรุก หยิบหมากขึ้นมา ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้ววางหมาก

หยุนชางรู้ว่า เมื่อครู่นางกำลังดูวิธีการเดินหมากของท่านอ๋องเจ็ด และตอนนี้ท่านอ๋องเจ็ดกำลังเฝ้าดูวิธีการวางหมากของนางอย่างลับๆอย่างแน่นอน หยุนชางจงใจใช้วิธีการเดินหมากที่ปกติไม่ได้ใช้ แสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็น แต่ก็มีความลังเลใจของความเป็นหญิง

แววตาของฮวากั๋วกงเผยความประกาย แต่เขาไม่ได้รีบเร่งค่อยๆว่างหมาก

หลังจากรอบเดียว แน่นอนว่าหยุนชางก็แพ้ แต่แพ้ไปเพียงสองหมาก ฮวากั๋วกงดูมีความสุขมาก และก็เล่นต่อกับพวกเขาคนละสองกระดาน พ่อบ้านก็เดินเข้ามา "นายท่าน"

หยุนชางมองดูพ่อบ้านที่ดูเหมือนจะมีบางอย่างต้องการทูลรายงาน จึงยืนขึ้นพูดว่า "ท่านตามีเรื่องต้องจัดการ ชางเอ๋อร์ขอกลับไปที่สวนหาท่านยายก่อนเจ้าค่ะ"

ท่านอ๋องเจ็ดก็ลุกขึ้นกล่าวคำอำลา ฮวากั๋วกงโบกมือ หยุนชางและท่านอ๋องเจ็ดจึงออกจากห้องอักษร

จากห้องอักษรถึงสวนมีระยะทางพอประมาณ หยุนชางกำลังเดินอยู่หน้าท่านอ๋องเจ็ด และได้ยินเสียงของท่านอ๋องเจ็ดข้างหลังเขาพูดขึ้นมาว่า "ข้าได้ยินมาว่ามีขโมยเข้าจวนรุ่ยอ๋องในเมื่อคืนนี้ พี่สะใภ้ได้หลับสบายดีหรือไม่"

หยุนชางรู้ว่าท่านอ๋องเจ็ดพยายามจะทดสอบนางเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน นางหยุดเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่มีความเย็นชาในดวงตาของนางเล็กน้อย "ทำไมข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านอ๋องเจ็ดพูด? ขโมยเข้าจวน? ทำไมข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย?"

ท่านอ๋องเจ็ดไอเล็กน้อย "จริงหรือ? หรือว่าข้าได้ยินผิดไป?"

หยุนชางยิ้มเบาๆ "อ้อ ข้าลืมไป เมื่อวานท่านอ๋องเจ็ดกังวลเกี่ยวกับเรื่องพระชายารองหลิ่ว ไม่รู้ว่ามีข่าวเกี่ยวกับคดีของพระชายารองหรือยัง แต่ทว่าท่านอ๋องเจ็ดยังจับจิ้งจอกหิมะด้วยตนเอง เกรงว่าคงจะมิได้ห่วงมากนัก น่าเสียดายที่พระชายารองที่มีรูปโฉมงดงามแถมยังวัยเยาว์ และก็เป็นหญิงสาวผู้มีความสามารถที่มีชื่อเสียงในเมืองจิ่นด้วย แต่ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว"

หยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ท่านอ๋องเจ็ดจะเอ่ยปาก ก็รีบพูดทันทีว่า "อ้อ อีกอย่าง ถ้าท่านอ๋องเจ็ดจริงใจที่จะมอบจิ้งจอกหิมะให้ใคร ท่านต้องจำไว้ว่าจิ้งจอกหิมะที่จับกลับมานั้นมิควรให้มันกินอาหารไปเรื่อย มิฉะนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่เป็นผลดีต่อท่านอ๋องเจ็ดจริงไหมเพคะ?"

ท่านอ๋องเจ็ดมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยุนชาง และเขาจ้องมองที่หยุนชางเป็นเวลานาน จากนั้นยิ้มและกล่าวว่า "เรื่องพระชายารองหลิ่ว มิขอให้พี่สะใภ้ต้องเป็นห่วงนัก ข้าไม่เชื่อหรอกว่า คนเป็นๆจะหายตัวไปแบบนั้นได้"