ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 616

กั๋วกงฮูหยินยิ้มบางๆ ลูบลูกประคำในมือและกล่าวเบาๆ ว่า "ข้าได้ยินมาว่าอวี้ถงแต่งงานกับท่านอ๋องเจ็ดมาเกือบสิบวันแล้ว ยังไม่ได้เข้าหอกันหรือ?"

หยุนชางแอบก้มหน้าแล้วเลิกคิ้วขึ้น สายตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม อุบายคราวนี้ของฮวากั๋วกงช่างร้อยยิ่งนัก

"หลังจากที่หมดสติไปกลางพิธีวันนั้น ร่างกายของข้าก็ไม่ค่อยดีนัก หลายวันมานี้ก็เรียกหมอเข้าจวนมาเพื่อบำรุงร่างกายตลอด เรื่องเข้าหอนั้นออกจะเกินแรงไปสักหน่อย" เสียงขององค์ชายเจ็ดฟังดูอ่อยลงเล็กน้อย เกรงว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ใด เมื่อโดนบังคับ ให้พูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นก็คงจะต้องเขินอายอยู่บ้าง

"หือ?" มือที่ลูบลูกประคำของกั๋วกงฮูหยินชะงัก นางหันไปหาหยุนชาง "ชางเอ๋อร์เดิมทีเชี่ยวชาญการฟื้นฟูกำลัง มีวิธีใดที่จะทำให้องค์ชายเจ็ดมีสุขภาพดีขึ้นได้บ้าง"

หยุนชางเกือบหัวเราะออกมา ครู่หนึ่งนางจึงเงยหน้าขึ้น ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย "สามารถลองกินอาหารบำรุงได้ ข้าจำได้ว่าเคยเห็นในตำราเขียนไว้ว่าถังเช่าและลำไยตุ๋นกับกระดูกหมูหรือว่ากระดูกแพะได้ผลไม่เลว แต่นั่นเป็นเพียงตำรับในตำราเท่านั้น ข้าก็ไม่รู้แน่ว่าได้ผลจริงหรือไม่"

"ลองดูย่อมไม่เป็นไร อีกครู่เจ้าค่อยเขียนสูตรอาหารนี้ให้อวี้ถงให้นางกลับไปปรุงให้ท่านอ๋องเจ็ดลองดู" กั๋วกงฮูหยินกล่าวอย่างเฉยเมย

หยุนชางมองดูองค์ชายเจ็ดใบหน้าแดงก่ำ แต่ดวงตาของเขากลับมีประกายคุกรุ่น หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "การบำรุงอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องดี ฝ่าบาทรู้สึกมาตลอดว่ามีองค์ชายไม่มาก องค์รัชทายาทก็จากไปนานแล้ว เหลือไว้เพียงแต่ท่านชายน้อย รุ่ยอ๋องและท่านอ๋องเจ็ดก็แต่งงานช้า ฉีอ๋องกลับมีอนุมากมายแต่กลับไม่มีลูก ท่านอ๋องเจ็ดกำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ หากบำรุงอย่างดีก็จะสามารถมีทายาทแผ่กิ่งก้านสาขาไปได้อย่างรวดเร็ว"

องค์ชายเจ็ดจ้องมองไปยังท้องของหยุนชางและขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นท่าทางของเขา หยุนชางก็รู้ว่าคำพูดของนางได้จี้ใจดำของเขาเข้าแล้วจึงเพียงยิ้มและไม่พูดอะไรอีก ในห้องเงียบลง ฮวาอวี้ถงเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำขิงและวางลงที่ข้างๆ องค์ชายเจ็ด "ท่านอ๋อง ดื่มเถอะเพคะ"

องค์ชายเจ็ดพยักหน้าและหยิบชามขึ้นมาดื่มจนหมด

กั๋วกงฮูหยินจึงให้ฮวาอวี้ถงนั่งลง เมื่อกำลังจะเอ่ยปากขึ้นกลับเห็นพ่อบ้านเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนพร้อมกวาดสายตามองคนในห้องแล้วจึงเอ่ยว่า "ฮูหยิน ท่านอ๋องเจ็ด จวนอ๋องเจ็ดเกิดเรื่องขึ้นขอรับ"

ประกายแห่งความปีติยินดีวาบขึ้นในดวงตาของหยุนชาง แต่นางรีบปิดบังมันไว้

ทุกคนในห้องมองไปยังพ่อบ้าน "เกิดเรื่อง เรื่องอะไรหรือ?"

พ่อบ้านรีบตอบ "เมื่อครู่คนของท่านอ๋องเจ็ดมารายงานว่าที่จวนเกิดไฟไหม้ขอรับ"

"ไฟไหม้? อยู่ดีๆ จะเกิดไฟไหม้ได้อย่างไร?" กั๋วกงฮูหยินขมวดคิ้วและลุกขึ้นยืน

สีหน้าขององค์ชายเจ็ดเปลี่ยนไป เขาจ้องมาที่หยุนชางทันที แต่เมื่อเห็นว่าหยุนชางก็มีสีหน้าประหลาดใจด้วยเช่นกัน คิ้วของเขาก็ขมวดมุ่นเล็กน้อย "ท่านฮูหยินโปรดยกโทษให้ข้าด้วย ที่จวนเกิดเรื่อง ข้ากับพระชายาขอตัวกลับก่อน"

กั๋วกงฮูหยินพยักหน้าซ้ำๆ "กลับไปเถอะๆ รีบกลับไปเถอะ วันนี้ลมแรงมาก หากเกิดเพลิงไหม้ขึ้นเกรงว่าจะควบคุมได้ยาก"