ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 617

หยุนชางโบกไม้โบกมือและยิ้มกว้างว่า "ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่ผ้าเช็ดหน้าหายไป ข้าคิดว่าคงทำหล่นไว้ในห้อง ข้าจะไปดูเสียหน่อย"

หยุนชางพูดและก้าวเข้าไปในห้อง เมื่อเห็นว่าสาวใช้ที่ประตูไม่ได้สนใจแล้วนางจึงสุ่มโยนผ้าเช็ดหน้าลงบนพื้น ฉินยีจึงรีบเก็บมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "พระชายา อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยเพคะ"

"ใช่แล้ว" หยุนชางรับ "ดีแล้วที่หาเจอ" พูดแล้วนางก็พาฉินยีออกจากเรือนไปอีกครั้ง

เฉี่ยนจั๋วยืนรออยู่ที่ประตูแล้ว นางพยักหน้าให้หยุนชาง หยุนชางจึงก้าวเท้าออกจากประตูจวน

รถม้ายังคงรออยู่ที่เดิม เฉี่ยนจั๋วรีบก้าวขึ้นไปแหวกม่าน ฉินยีช่วยพยุงหยุนชางขึ้นรถ

"ไปกันเถอะ กลับจวน" เฉี่ยนจั๋วและฉินยีตามขึ้นไปในรถม้า เฉี่ยนจั๋วสั่งเสียงเบาก่อนจะเข้าไปในรถ

รถม้าเริ่มเคลื่อนตัว หยุนชางกระซิบ "ไม่รู้ว่าท่านอ๋องกลับมาถึงจวนแล้วหรือยัง"

ฉินยียิ้มและตอบว่า "ท่านอ๋องไม่ค่อยกลับจวนช้านักและวันนี้ก็เพียงแค่ไปเยี่ยมแม่ทัพใหญ่ทานหนึ่งเท่านั้น"

"เจ้าก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องชอบการสงคราม พอเข้าสู่สนามรบแล้วก็ลืมไปสิ้นเสียทุกสิ่ง หากเขาและแม่ทัพชราผู้นั้นคุยกันถูกคอก็เป็นไปได้ที่จะคุยจนลืมเวลา" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงของนางดูสบายๆ แต่หูและตากลับเต็มไปด้วยความตื่นตัว

นายบ่าวทั้งสามคุยเรื่อยเปื่อยอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นหยุนชางก็กล่าวว่า "ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้ไปที่เฉียนสุ่ยอี้เหรินนานแล้ว ไม่รู้ว่าปีใหม่เช่นนี้ร้านเปิดหรือไม่ ลองไปเสียหน่อยดีหรือไม่?"

เฉี่ยนจั๋วไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หยุนชางจึงได้สั่งเช่นนี้ แต่นางก็พยักหน้าและเปิดม่านรถ คนขับรถม้าอยู่ใกล้ม่านมาก หยุนชางยิ้มเย็นและกล่าวว่า "ไปที่เฉียนสุ่ยอี้เหริน"

เฉียนสุ่ยอี้เหรินไม่ได้ปิด เพียงแต่เป็นเพราะปีใหม่ คนในร้านจึงไม่มาก เฉียนสุ่ยอยู่ต้อนรับแขกด้วยตัวเองอยู่ในร้าน เมื่อเห็นรถม้าของหยุนชางนางจึงรีบก้าวเท้าออกมาจากประตู "พระชายารุ่ยอ๋อง..."

เฉี่ยนจั๋วแหวกม่านลงจากรถม้าไปกับฉินยีแล้วจึงไปยกที่วางเท้ามาและช่วยพยุงหยุนชางลงจากรถ หยุนชางยิ้มบางๆ "เมื่อครู่ข้ายังสงสัยว่าอยู่เลยว่าปีใหม่นี้เจ้าจะปิดร้านหรือไม่ ข้าโชคไม่เลวเลย"

เฉียนสุ่ยหัวเราะ "พระชายาเสด็จมาถูกเวลาพอดีเลยเพคะ สองวันนี้พวกเราไม่ได้เปิดร้าน เพิ่งเปิดวันนี้นี่เอง"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ แล้วสาวเท้าเดินข้าไปในร้าน "ข้าจำได้ว่าในร้านของเจ้ามีแป้งชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าผีเสื้อรักบุปผา ตอนนี้มีของหรือไม่?"

"ผีเสื้อรักบุปผา?" เฉียนสุ่ยได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักฝีเท้าไปแล้วจึงรีบก้าวตามหยุนชางเข้าร้านแล้วจึงยิ้ม "มีเพคะ แต่มีเพียงตลับเดียวเท่านั้น"

"พอแล้ว กล่องเดียวก็พอ ไปเอามาให้ข้าเถอะ" หยุนชางกระซิบและพาเฉี่ยนจั๋วฉินยีไปที่ชั้นสองและเดินเข้าไปในห้องบนชั้นสองนั้น หยุนชางเดินไปเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อย แล้วมองลงไป คนขับรถม้ายืนอยู่ข้างรถม้าและมองไปรอบๆ ราวกับกำลังระมัดระวังอะไรบางอย่างอยู่

หยุนชางปิดหน้าต่างลงแล้วจึงนั่งลงเอ่ยกับฉินยี "เมื่อครู่แป้งที่ข้าสั่งให้เฉียนสุ่ยไปนำมานั้นมีกลิ่นบางเบา แต่เป็นสิ่งที่สายลับทำขึ้นมาเป็นพิเศษ สายลับจะตามกลิ่นนั้นไปจนพบตัวคน ตลอดทางเมื่อครู่ข้าสังเกตคนขับรถม้ามาตลอด เขาหายใจเบามาก เสียงที่เราสนทนากันก็ไม่ดัง แต่เขาน่าจะได้ยินมาตลอดทาง ท่าทางฉลาดเฉลียวคล่องแคล่ว คงมีวิทยายุทธ์ไม่เบา จะต้องไม่ใช่เพียงข้ารับใช้ธรรมดาแน่"