ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 65

มีคนหลายคนแต่งตัวเหมือนคนธรรมดาปรากฏตัวที่ทางเข้าตรอก เมื่อเห็นคนตายจำนวนมากต่างก๋พากันกรีดร้อง หันหลังกลับวิ่งออกไป แต่หยุนชางพูดอย่างเร่งรีบ "ได้โปรดอย่าเพิ่งไป ข้าคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว เจอพวกอันธพาลที่นี่ โชคดีที่มียอดฝีมือมาช่วยข้าไว้ โปรดช่วยแจ้งทางการให้ข้าด้วย ขาของข้าอ่อนปวกเปียกขยับไม่ได้จริงๆ"

เมื่อได้ยินดังนั้น คนเหล่านั้นก็หันศีรษะกลับมามองหยุนชาง เห็นนางน้ำตาคลอเบ้า แววตาเต็มไปด้วยแววอ้อนวอน สีน้าซีดขาวราวกับว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ และเป็นไปตามคาด เมื่อหยุนชางยิ้มให้กับฝูงชน นางทำท่ายืนไม่ไหวแล้วและล้มลงกับพื้น

"องค์หญิง องค์หญิง..." เฉี่ยนอินเห็นดังนั้นก็รีบตะโกนอย่างรวดเร็วและพุ่งมาข้างหน้า จับหยุนชางไว้ในอ้อมแขนของนางและพูดกับผู้คนที่ยังลังเลอยู่เล็กน้อย "ยังไม่รีบไปแจ้งทางการอีก แจ้งความแล้วจะต้องมีรางวัลใหญ่แน่"

ทุกคนรีบออกไปด้านนอก เฉี่ยนอินหันกลับมามองชายชุดแดงที่แสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อด้วยดวงตาเบิกกว้าง นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในเมื่อเมื่อครู่องค์หญิงไม่ได้ลงมือกับเขา คิดว่าก็คงไม่ได้เป็นคนอันตรายอะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ "นี่ ยังไม่รีบพาองค์หญิงกลับไปส่งที่จวนองค์หญิงซีผิงอีก"

ชายชุดแดงแทบจะกระอักเลือด "นายของเจ้าไม่เกรงใจข้าขนาดนี้ข้ายังพอเข้าใจได้ แต่เจ้าถึงกับกล้าตะโกนใส่ข้า?"

"จะมาไม่มา? ตอนนี้นายท่าน... " ไม่ได้เป็นลมจริงๆ เฉี่ยนอินกระพริบตามองไปที่หวังจิ้งฮวน เขาลงมาในชั่วพริบตา นึกถึงสีหน้ายามที่จิ้งอ๋องเอ่ยถึงองค์หญิงฮุ่ยกั๋วก่อนหน้านี้ หากกล้าขัดใจองค์หญิงฮุ่ยกั๋วแล้วล่ะก็ กลับไปแล้วเขาคงถูกยมบาลหน้าน้ำแข็งนั่นถลกหนังเป็นแน่

เมื่อคิดเช่นนี้ หวังจิ้งฮวนก็อดไม่ได้ที่จะมองฟ้าพร้อมคำรามออกมา โทษว่าตนเองเป็นคนหาเรื่องเอง ตอนที่เขาเห็นองค์หญิงหยุนชางก็เกิดอาการอยากรู้อยากเห็นเข้าจึงตามนางมาและเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า แต่เห็นก็เห็นไปแล้ว เขากลับส่งเสียงทักออกมาโดยเจตนาอีก สมควรตายแท้ๆ "เฮ้อ... " หวังจิ้นฮวนถอนหายใจ กระโดดลงจากหลังคา อุ้มหยุนชางไปส่งที่จวนองค์หญิงซีผิง

ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูจวน ก็พบกับผู้ดูแลที่ประตู เฉี่ยนอินรีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า "เร็วเข้าๆๆ ไปตามหมอมา องค์หญิงถูกลอบสังหารตอนที่อยู่ข้างนอก"

บ่าวใช้เมื่อเห็นเฉี่ยนอินก็จำได้ว่านี่คือสาวใช้ส่วนตัวขององค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ในใจกระตุกวาบและรีบพูด "ขอรับ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้" เมื่อกำลังจะวิ่งไปก็กลับนึกบางอย่างขึ้นได้ เขารีบเรียกบ่าวอีกคนหนึ่งแล้วบอกว่า "ไปแจ้งองค์หญิงเร็วว่าองค์หญิงฮุ่ยกั๋วถูกลอบสังหาร"

เฉี่ยนอินมองดูทั้งสองออกไปอย่างรีบร้อนแล้วกวักมือเรียกหวังจิ้นฮวน "ไปกันเถอะ"

หวังจิ้นฮวนทำเสียงขึ้นจมูก "พวกเจ้านายบ่าวสามคนไม่ไปเล่นละครน่านี่เสียดายจริงๆ"

เฉี่ยนอินเพิ่งพาหวังจิ้นฮวนไปถึงเรือนที่หยุนชางพักอยู่ เพิ่งวางหยุนชางลงบนเตียงก็เห็นหัวจิ้งรีบเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ ทันทีที่นางเข้ามาก็ตวาดว่า "เกิดอะไรขึ้น? ชางเอ๋อร์ถูกลอบสังหารได้อย่างไร? นางได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?" ขณะที่นางตะโกนถาม นางก็เดินไปที่เตียงของหยุนชาง พอนางเดินมาถึงเตียง เฉี่ยนอินก็รีบกล่าวว่า "ทูลตอบองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงเดินเล่นอยู่ข้างนอก แต่เราไม่คุ้นเคยกับถนนในเมืองหลวงนัก จึงเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ ตอนที่กำลังหาที่รับประทานอาหาร ปรากฏว่ามีคนชุดดำกว่าสิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขาบอกว่าจะฆ่าองค์หญิง โชคดีที่คุณชายท่านนี้ปรากฏตัวขึ้นและช่วยชีวิตองค์หญิงไว้ ไม่เช่นนั้น..." เฉี่ยนอินเงยหน้าขึ้นและเช็ดน้ำตา ท่าทางราวกับนางกำลังทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

"องค์หญิงบาดเจ็บหรือไม่? ทำไมหน้านางถึงได้ซีดขนาดนี้? ทำไมนางถึงไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ?" หัวจิ้งรีบถามอีกครั้ง