ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 66

"ตอนนั้นเราทุกคนต่างตกใจกลัวและคิดว่าเราจะต้องตายอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มชุดแดงกระโดดลงมาจากหลังคา คว้ามีดของชายชุดดำและจัดการกับกลุ่มชายชุดดำได้ในเวลาไม่นาน พวกเราเห็นเลือดจำนวนมากจึงกรีดร้องออกมา ผ่านไปครู่หนึ่งเราก็เห็นคนมาที่นี่ เราจึงขอให้ผู้คนช่วยไปแจ้งความ" ใบหน้าของเฉี่ยนอินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อยราวกับว่าเมื่อคิดถึงฉากสังหารเลือดสาดเมื่อครู่ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว

หัวหน้าหวงเฉิงฝู่พยักหน้าและหันไปมองหวังจิ้นฮวน "คุณชายหวัง ไม่ทราบว่าท่านบังเอิญไปอยู่บนหลังคาในตอนนั้นได้อย่างไร?"

หวังจิ้นฮวนเหลือบมองเขาและถอนหายใจ "เรื่องที่ข้านิยมสาวงามต่างก็เป็นเรื่องที่คนทั้งเมืองรู้กันดี วันนี้ข้าเดินเตร่อยู่บนถนนเห็นองค์หญิงฮุ่ยกัวเข้า ตอนนั้นข้าไม่รู้สถานะของนาง คิดเพียงว่าหญิงคนนี้เป็นหญิงที่งามที่สุดที่ข้าเคยพบ ในใจเกิดกิเลสจึงอยากถือโอกาสตอนที่คนยังน้อยถามว่านางชื่อแซ่อะไรบ้านอยู่ที่ไหน พอดีเห็นว่าพวกนางเข้าไปในตรอกเล็กๆที่ปกติไม่ค่อยมีคน ข้าจึงรีบตามเข้าไป ใครจะไปรู้ว่าพอเข้าไปแล้วข้าจะเจอสาวงามร้องขอความช่วยเหลือ แล้วข้าคนนี้จะยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงลงมือว่าไปแล้วฝีมือของพวกนั้นก็ไม่ธรรมดา..."

มุมปากของหัวหน้าหวงเฉิงฝู่กระตุกเล็กน้อย เขากล่าวกับองค์หญิงหัวจิ้งว่า "ข้าเข้าใจสถานการณ์โดยทั่วไปแล้ว ข้าขอตัวไปดูสถานที่เกิดเหตุก่อน"

หัวจิ้งพยักหน้า "ไปส่งหัวหน้าหวงเฉิงฝู่กลับเถอะ"

เมื่อเขาไปแล้ว หัวจิ้งก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า "ข้าจะส่งคนไปสืบว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร พวกเจ้าเฝ้านางไปเถอะ หากนางตื่นเมื่อไหร่ก็รีบให้คนไปบอกข้าด้วยก็แล้วกัน"

เฉี่ยนอินและฉิงยีรีบขานรับ หัวจิ้งหยุดมองร่างหยุนชางบนเตียงเล็กน้อยแล้วจึงถอนสายตากลับเดินออกไปจากห้องด้านใน "เฮ้อ ท่านองค์หญิง ลุกขึ้นได้แล้ว พวกเรามาคำนวณกันหน่อยว่าบัญชีวันนี้พวกเราจะชำระกันอย่างไรดี? เรื่องนี้ทำให้ข้าต้องแขวะตัวเอง ต่อไปฉายาเสเพลของข้าอย่างไรก็คงลบล้างไม่ได้แล้ว" หวังจิ้นฮวนนั่งไขว่ห้างลงบนเก้าอี้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หยุนชางลืมตา หันศีรษะไปมองคนที่อยู่บนเก้าอี้และขมวดคิ้ว "เฉี่ยนอิน นี่คือห้องส่วนตัวของข้า ปล่อยให้หมาแมวเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไรกัน ยังไม่จัดการอีก..."

เฉี่ยนอินได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา นางเดินไปด้านหน้าหวังจิ้นฮวน ย่อตัวลงแสดงท่าทางเชิญออกไปและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ท่านแมว...โอ้ ไม่สิ คุณชายหวัง องค์หญิงจะพักผ่อนแล้ว ท่านอยู่ที่นี่ไม่เหมาะสม มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงขององค์หญิง"

หวังจิ้นฮวนเบิกตากว้างราวกับว่าเขาไม่อยากเชื่อว่าเขาจะถูกขับไล่ออกไป นอกจากนี้หยุนชางยังกล่าวว่าเขาเป็นหมาแมว เขาจึงระเบิดอกมาทันที "ได้เลย เมื่อครู่ข้ายังช่วยท่านโกหกอยู่เลย ผ่านไปแค่ชั่วพริบตาก็จำไม่ได้เสียแล้ว ข้าจะไปฟ้องทางการเดี๋ยวนี้ ไปบอกว่าองค์หญิงฮุ่ยกั๋ววิทยายุทธร้ายกาจ ฆ่าคนแล้วยังไม่ยอมรับ"

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "ข้าได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายหวังกับเสด็จอานั้นดีมาก ข้าว่าข้าควรไปคุยกับเสด็จอา บอกว่าคุณชายหวังเป็นโรคจิตและสะกดรอยตามข้า ไม่รู้ว่าเสด็จอาจะว่าอย่างไร"

หวังจิ้นฮวนเป็นใบ้และผ่านไปอยู่นานกว่าจะพูดออกมาคำหนึ่ง "เหี้ยมจริง" พูดแล้วยังจ้องหยุนชางอย่างดุเดือดอยู่นานก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากบ้านไปอย่างขมขื่น