ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 67

ก่อนที่มือของเขาจะสัมผัสมุมผ้าของจิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องก็เบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว ทำให้หวังจิ้นฮวนคว้าได้เพียงแต่อากาศ แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนตาไวมือไวจึงรีบกระโดดกอดเสาด้านข้างเขาอย่างรวดเร็วจึงไม่ได้ล้มลงกับพื้น

หวังจิ้นฮวนหันกลับไปมอง ดวงตารื้นน้ำตา ท่าทางโศรกเศร้าเหลือคณานับ "ทำไมเจ้าจึงโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้?"

แต่จิ้งอ๋องกลับเมินเขาและหันไปพูดกับคนด้านหลังว่า "ขออภัยใต้เท้าอู๋ ช่วงนี้คุณชายหวังสมองไม่ค่อยปกตินัก"

หวังจิ้นฮวนจึงเห็นว่าด้านหลังของจิ้งอ๋องมีชายวัยกลางคนสวมชุดทางการสีเขียวเข้ม รู้สึกว่าจะเป็นใต้เท้าอู๋จากสำนักบัณทิตฮั่นหลิน หวังจิ้นฮวนโอดครวญ แย่แล้ว คราวนี้ขายหน้ายิ่งนัก เขาหันศีรษะไปยิ้มแหะๆให้ใต้เท้าอู๋ จากนั้นก็เด้งตัวตรงและหายตัวไปพร้อมกับเสียงผิวปาก

บัณฑิตอู๋เบิกตากว้างและอ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะกลับมารู้สึกตัว

จิ้งอ๋องยิ้มแย้มเล็กน้อยและพูดกับบัณทิตอู๋ว่า "เรื่องที่ใต้เท้าพูด ข้าจะเอาไปคิดให้ดี"

บัณฑิตอู๋พยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มบางๆ "ทุกวันนี้ในราชสำนักมีเพียงท่านเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้ กระหม่อมไม่ต้องการให้แคว้นหนิงล่มสลายด้วยน้ำมือของพวกเขา ท่านอ๋องยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ ดังนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เช่นนั้นข้าส่งเพียงเท่านี้แล้วกัน"

บัณฑิตอู๋โค้งกายทำความเคารพต่อจิ้งอ๋องและจากไป เมื่อรอจนร่างของบัณฑิตอู๋ลับหายไปจากประตู จิ้งอ๋องก็หน้าบึ้งลงและพูดอย่างเย็นชาว่า "ออกมาได้แล้วและเลิกแสร้งทำเป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองเสียที"

เงาร่างสีแดงถลาลงมาในลาน หวังจิ้นฮวนสีหน้าขมขื่น "ข้ามีเวมีกรรมอะไรกันนะ ก่อนหน้านี้ก็ถูกองค์หญิงฮุ่ยกั๋วอะไรนั่นเล่นงานเสียจนย่ำแย่ แล้วยังมาขายหน้าที่นี่อีก แล้วต่อไปข้าจะมีหน้าอยู่ต่อยังไง? ฮือๆๆ... "

"เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ? องค์หญิงน้อยจะเกิดเรื่องอะไร? แล้วเจ้าถูกเล่นงานได้อย่างไร?" จิ้งอ๋องเมินเฉยต่อเสียงโอดครวญของหวังจิ้นฮวน เขายกมือขึ้นจัดแขนเสื้อขึ้นและพูดอย่างเฉยเมย

หวังจิ้นฮวนรีบรายงานขึ้นมา "เจ้าไม่รู้หรอกว่าแผนการขององค์หญิงน้อยของเจ้าเลวร้ายแค่ไหน ข้าเดินเล่นอยู่ในเมืองบังเอิญพบนางเข้า นึกได้ว่าช่วงนี้เจ้าเอาแต่พูดถึงนาง ข้าจึงอยากรู้เลยตามนางไป บังเอิญพบนางถูกคนไล่ฆ่า จึ๊ๆ คนชุดดำกว่าสิบคนแน่ะ ข้ากะจะช่วยนางเสียหน่อย ปรากฏว่านางจัดการคนสิบกว่าคนนั่นเสียเรียบ ไม่มีโอกาสให้ข้าแสดงฝีมือเลย สุดท้ายนางพบข้าเข้าก็เลยโยนข้อกล่าวหาให้ข้า บอกว่าข้าเป็นคนฆ่านักฆ่าพวกนั้นและแสร้งเป็นลม"

"แล้วไงต่อ? นางได้รับบาดเจ็บหรือไม่?" จิ้งอ๋องยังคงดูสงบ

"บาดเจ็บอะไรล่ะ? นักฆ่าพวกนั้นไม่ได้แตะต้องแม้แต่ชายกระโปรงของนางด้วยซ้ำ" หวังจิ้นฮวนยิ่งโมโหขึ้นไปอีก "ประเด็นก็คือ เพื่อช่วยนางโกหก ข้าต้องบอกหัวหน้าหวงเฉิงฝู่ไปว่าข้าหลงใหลในความงามของนาง จึงได้ตามนางไปจึงได้พบ"

จิ้งอ๋องเหลือบมองหวังจิ้นฮวนอย่างเย็นชา หวังจิ้นฮวนรู้สึกได้ว่ามีลมหนาวพัดมาจากที่ไหนสักแห่ง เขาตัวสั่นสะท้านทันที เมื่อมองไปรอบก็คิดว่าเขาคิดไปเอง "แต่ว่าตอนที่ข้าออกมาข้าได้ยินความลับมา พี่สาวขององค์หญิงน้อยนั่นราวกับไม่ใช่มนุษย์ นางคิดจะใช้โอกาสตอนงานเลี้ยงเพื่อทำร้ายนาง"

จิ้งอ๋องหันศีรษะไปมองหวังจิ้นฮวน "หือ? จะทำอะไรนางล่ะ?" หวังจิ้นฮวนส่ายหัว "ข้าก็ไม่รู้ องค์หญิงหัวจิ้งไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน ได้ยินเพียงคำว่างานเลี้ยงเท่านั้นและบอกให้คนใช้ของนางเตรียมตัวไว้อย่างดี อย่าให้เกิดข้อผิดพลาด"

"อ้อ" จิ้งอ๋องตอบอย่างเรียบเฉยและหมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง

หวังจิ้งฮวนตกตะลึงและรีบไล่ตามเขาไป "เฮ้ๆๆ เจ้าไม่กังวลหรือไง? ถ้าองค์หญิงหยุนชางคนสวยถูกพี่สาวนางเล่นงานจะทำยังไงล่ะ?"

"นางจัดการเองได้ ไม่ต้องให้ข้ากังวลหรอก" จิ้งอ๋องตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาหมุนตัวกลับมาปิดประตูกั้นหวังจิ้นฮวนไว้นอกห้อง

"นี่ๆๆ…" หวังจิ้นฮวนกินแกงหน้าประตูปิด* ดวงตารูปลูกท้อของเขาดับแสงลงในทันที "อย่างไรวันนี้ข้าก็ช่วยชีวิตองค์หญิงน้อยของเจ้าไว้ ไม่เห็นจำเป็นต้องไร้เยื่อใยขนาดนี้… ลั่วชิงเหยียน เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้... "

หลังจากเคาะอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่ได้ยินเสียงขยับเขยื้อนจากคนในห้อง หวังจิ้นฮวนจึงถอนหายใจและเกาะอยู่ที่ประตูนิ่งอยู่สักพัก ทันใดนั้นก็มีแสงวาบขึ้นในดวงตาของเขา "เอ๊ะ จริงสิ วันนี้ข้าว่าองค์หญิงตัวน้อยของเจ้าแต่เจ้ากลับไม่ตอบโต้เลยสักนิด แถมยังยอมรับอีก ในที่สุดก็ยอมรับแล้วใช่ไหม? เจ้ามันโรคจิต เจ้าชอบหลานสาวตัวเอง"

ทันทีที่สิ้นเสียง จู่ๆประตูก็เปิดออก หวังจิ้นฮวนไม่ได้ป้องกันตัวและเกาะอยู่ที่ประตูตลอด เมื่อประตูเปิด เขาจึงล้มลงกับพื้น เจ็บจนร้อง "โอ๊ย" ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมา จิ้งอ๋องก็คว้าเข็มขัดของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง บิดมันแล้วโยนเขาออกจากลานไป

ได้ยินแต่เสียงร้อง "อ๊า" ดังลั่นจากนั้นก็เงียบไป จิ้งอ๋องยืนอยู่ในลานและครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเรียก "จิ้งอิ่ง"

ผู้หญิงในชุดรัดกุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นในลาน "นายท่าน"

จิ้งอ๋องพยักหน้าเล็กน้อย "จากนี้ไป เจ้าไม่ต้องตามข้าแล้ว ไปอยู่ข้างกายองค์หญิงหยุนชางเพื่อปกป้องนางเถอะ เจ้าเป็นผู้หญิง ทำอะไรก็สะดวกกว่าเล็กน้อย"

จิ้งอิ่งเงียบอยู่นานก่อนจะตอบว่า "เจ้าค่ะ" แล้วนางก็หายไป

"หนิงหยุนชาง หนิงหยุนชาง…" จิ้งอ๋องยืนอยู่เพียงลำพังในลานบ้าน พลางพึมพำสามคำนี้ มือของเขากำแน่นและคลายออกอยู่นาน