ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 656

หลังจากทานอาหารเย็นในตอนเย็นแล้ว เซียวหย่วนซานก็กลับไปที่ที่พัก ลั่วชิงเหยียนยิ้มเล็กน้อยและพูดกับหยุนชางว่า "เจ้าอยากออกไปดูโคมไฟไหม ข้าได้ยินมาว่ามีการเชิดมังกรไฟและมีการเล่นทายคำใบ้บนโคมไฟ แต่มีรางวัลดีๆมากมายในการเล่นทายคำใบ้บนโคมไฟ ลองไปดูสิว่ามีอะไรที่เจ้าชอบหรือไม่"

หยุนชางเห็นว่า ลั่วชิงเหยียนนานๆทีจะมีความสนใจเรื่องพวกนี้ จึงยิ้มและตอบตกลง อย่างไรก็ตาม นับได้ว่าการออกไปเที่ยวเล่นเช่นนี้สำหรับพวกเขานั้นน้อยครั้งมาก

ฉินยีสวมเสื้อคลุมให้หยุนชาง ลั่วชิงเหยียนพาหยุนชางออกไป และเมื่อนางไปถึงประตู รถม้าก็พร้อมแล้ว ลั่วชิงเหยียนหันหลังกลับต้องการจะพยุงหยุนชางขึ้นรถม้า แต่หยุนชางส่ายหัว พูดด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อเป็นเทศกาลโคมไฟ ต้องมีคนจำนวนมาก เกรงว่าถึงเวลานั้นรถม้าจะแทบจะไม่อาจเข้าได้ เราเดินไปดีกว่าไหมเพคะ ถือว่าเป็นการเดินเล่นด้วย"

ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้ว ตาของเขามองไปที่ท้องของหยุนชาง มีความลังเลอยู่เล็กน้อย "ข้าได้ยินมาว่าเทศกาลโคมไฟเป็นเทศกาลที่มีผู้คนหนาแน่นที่สุด ผู้คนไปๆมาๆ ข้ากังวลจะมีใครทำร้ายเจ้า"

หยุนชางหัวเราะ "นี่เป็นเรื่องที่ข้าไม่กังวลเลย ตราบใดที่ท่านยืนอยู่ตรงจุดๆนั้น เกรงว่าจะไม่มีใครเข้าใกล้ ผู้คนคงกลัวที่จะถูกท่านแช่แข็งเอาได้เพคะ"

ลั่วชิงเหยียนหัวเราะไม่ออก ตัวเขากังวลเช่นนี้ แต่นางยังคงมีความคิดที่จะมาล้อเลียนตัวเอง

"ได้ เช่นนั้นก็ไม่นั่งรถม้า" พูดจบก็หันไปสั่งการกับผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆ หยุนชางรู้ดีว่าความเป็นไปได้คือเขากำลังจัดองครักษ์ลับมาขนปกป้องนาง จึงได้แต่มองดูด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับฉินยีข้างหลังนางว่า "ฉินยีก็อยู่ในบ้านเถิด ท่านตาก็คุ้นเคยกับเจ้าแล้ว ถ้าต้องการอะไร เจ้าสามารถจัดการได้ ข้ามีท่านอ๋องอยู่กับข้า ก็คงจะไม่มีอะไร"

ฉินยีตอบรับ และหันกลับเข้าจวน ลั่วชิงเหยียนก็สั่งการเสร็จแล้ว จากนั้นทั้งสองก็จับมือเดินออกไป

เมืองจิ่นในเวลากลางคืนและตอนกลางวันที่เคยเห็นช่างแตกต่างกันจริงๆ โคมไฟทุกชนิดบนทั้งสองด้านของถนนถูกจุดขึ้น ทำให้ถนนสว่างไสวเหมือนกลางวัน และเนื่องจากโคมไฟหลากสีสัน จึงทำให้รู้สึกเหมือนฝัน

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงถนนสายหลัก ในเมืองจิ่นมีถนนสายหลักสี่สายคือจูเชว่ เซวียนอู่ ชิงหลง และไป๋หู่ ซึ่งตัดผ้านถนนตามตัวอักษรจิ่ง(บ่อน้ำ) ณ เวลานี้ ถนนสายหลักสามารถใช้คำว่ามืดฟ้ามัวดินมาอธิบายได้จริงๆ ร้านค้าครอบครองสองข้างทางของถนน ขายโคมไฟ ของประดับตกแต่ง เป่าน้ำตาล เครื่องปั้นดินเผา มีหมดทุกอย่าง

ตรงกลางเต็มไปด้วยผู้คนทุกเพศทุกวัย บนใบหน้าของทุกคนล้วนมีรอยยิ้ม เสียงทุกชนิดไม่มีที่สิ้นสุด เสียงขายของ เสียงพูดคุย และเสียงร้องไห้ของเด็ก

หยุนชางมองด้วยความสนใจ แต่ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วและโอบไหล่ของหยุนชาง ปกป้องหยุนชางในอ้อมอกของเขา เขาโน้มตัวเข้าไปที่หูของหยุนชางและกล่าวว่า "ถ้ารู้ว่ามีคนมากมายเช่นนี้คงไม่พาเจ้าออกมาแล้ว"

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "แต่ข้ารู้สึกมันดีมาก ฝ่าบาทปกครองแคว้นเซี่ยได้ดีมาก ข้าเห็นคนส่วนมากมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม"

ลั่วชิงเหยียนแบะปาก "มีคนยากจนมากมาย เพียงแต่ว่าไม่เจอพวกเขาในที่นี่ ไม่รู้ว่าแอบร้องไห้ที่ไหน"

หยุนชางจ้องไปที่ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนจึงหยุดพูด

"คุณชาย ซื้อปิ่นปักผมให้ฮูหยินสักอันเถอะขอรับ" เสียงหนึ่งดังมาจากด้านข้าง "ฮูหยินช่างงามนัก ปักปิ่นปักผมนี้จะยิ่งดูดีกว่า"