ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 696

หยุนชางก้มหน้าลงอีกครั้ง และรีบแยกแยะเบาะแสอันน้อยนิดที่มีอยู่ตอนนี้ในใจอย่างรวดเร็ว หลักฐานทั้งแถบผ้าของขันทีรับใช้เซี่ยหวนอวี่ ทั้งหยกแขวน ไม่มีน้ำมัน รวมถึงเกล่องเครื่องประดับ หยุนชางเริ่มเข้าใจเล็กน้อย ลั่วชิงเหยียนกำลังสื่อสารกับนางอยู่อย่างแน่นอน เพียงแต่หยุนชางไม่ทราบว่าสิ่งที่ตนคาดเดานั้นถูกต้องหรือไม่

โดยเฉพาะแถบผ้านั่น

หยุนชางขมวดคิ้ว น้อยครั้งที่ขันทีในวังจะมาที่จวน และแม้เมื่อพวกเขามาที่จวนก็ถูกเชิญไปที่ห้องโถงรับรอง ปกติแล้วพวกเขาจะไม่ได้เข้ามาที่ลานบ้านด้านใน และภายในจวนมีคนใช้คอยทำความสะอาด อีกทั้งตำแหน่งนั้นเป็นจุดที่มองเห็นได้ง่าย เช่นนั้นแถบผ้านั้นก็คงมิได้ตกหล่น ณ ตรงนั้นมาตั้งแต่แรกอย่างแน่นอน

หากเป็นเช่นนี้ แสดงว่าต้องมีขันทีในวังเคยมาที่นี่อย่างแน่นอน

เป็นไปได้หรือไม่ว่าคนที่คอยสั่งการจะเป็นคนในวัง?

ส่วนลั่วชิงเหยียนไม่เป็นกระไรอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ลั่วชิงเหยียนอยู่ที่ไหนกันนะ? หยุนชางยังคงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก นางรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูเป็นเหมือนกับดักเลย

ลานบ้านที่หยุนชางอยู่ตอนนี้ตั้งอยู่ข้างๆ ลานบ้านเดิม ฉะนั้นจึงได้ยินเสียงดังมาจากทางนั้นเป็นครั้งคราว ราวกับว่ามีคนจำนวนมากกำลังพูดคุยกัน

หยุนชางนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ แล้วก้มมองลายบนเสื้อผ้าของตนเป็นเวลานาน

ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่ยามแล้ว หยุนชางได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกลานบ้านอย่างแผ่วเบา เฉี่ยนจั๋วและฉินยีเร่งเดินไปยืนข้างๆ หยุนชาง แล้วมองออกไปที่ประตูด้วยแววตาที่แผดเผา หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาเห็นชายคนหนึ่งแต่งกายเป็นขันทีมาพร้อมกับชายชราที่มีหนวดเคราสีขาวสองคน

"พระชายาขอรับ ฝ่าบาททรงส่งหมอหลวงมา และสั่งให้หม่อมฉันพาพวกเขามาจับชีพจรให้พระชายาขอรับ" ขันทีกล่าวเบาๆ

ดูเหมือนว่าหยุนชางจะเงยหน้าขึ้นอย่างมึนงงเล็กน้อย แล้วมองดูคนที่อยู่ตรงหน้าประตู นางเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงยื่นมือออกมา

เมื่อหมอหลวงทั้งสองเห็นเช่นนี้ จึงรีบก้าวเข้าไป แล้วหยิบผ้าออกจากกล่องยามาคลุมแขนของหยุนชางเอาไว้ จากนั้นจึงยื่นนิ้วออกมาสองนิ้วแล้ววางบนผ้านั่นเพื่อจับชีพจรของหยุนชาง

บรรยากาศภายในห้องเงียบลงทันที และไม่มีเสียงใด ๆ อยู่พักหนึ่ง

ผ่านไปอยู่นานหมอหลวงจึงยืนขึ้น แล้วเปลี่ยนคนใหม่มาจับชีพจรอีกครั้ง

ทั้งสองจับชีพจรเรียบร้อยแล้วจึงกล่าวต่อหยุนชางด้วยเสียงเบาๆ ว่า "พระวรกายของพระชายามิแข็งแรงเท่าไหร่นักขอรับ เดิมทีภาวะครรภ์ก็ไม่คงที่อยู่แล้ว ฉะนั้นพระชายาควรหลีกเลี่ยงการมีอารมณ์ขึ้นลงที่รุนแรงขอรับ มิเช่นนั้นอาจไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไหร่นักขอรับ"

ฉินยีพูดอย่างรวดเร็วว่า " จะต้องเขียนใบสั่งยาหรือไม่?"

หมอหลวงส่ายหน้าเบา ๆ แล้วพูดว่า " ขึ้นชื่อว่าเป็นยา ย่อมมีพิษขอรับ หากว่าพระชายามิได้อารมณ์ขึ้นลงรุ่นแรงมากจนเกินไป เช่นนั้นก็ย่อมไม่เป็นกระไรขอรับ"

ฉินยีตอบรับ หมอหลวงทั้งสองคารวะต่อหยุนชาง จากนั้นก็ถอยออกไปอย่างเร่งรีบ ขันทีที่พาหมอหลวงมาก็ถอยออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ผ่านไปไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้คนที่มาคือหลิวเหวินอัน