ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 70

หยุนชางตอบรับด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล "ตกลง" ในใจนางคิดว่าเป็นไปตามคาด โม่จิ้งหรานยังคงรักการเอาชนะเสมอ แต่ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่อยู่ในศาลานั้น นางสามารถมองเห็นผู้คนในสายหมอกได้อย่างชัดเจน ในใจจึงกระตุกวาบ เมื่อครู่หากนางจำไม่ผิด หัวจิ้งอยู่คนเดียวในศาลานั้น

"องค์หญิง ท่านกำลังคิดอะไรอยู่?" โม่จิ้งหรานเอนมาด้านหน้าพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า สายตาของเขามองมาที่หยุนชางอย่างอ่อนโยน ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วยิ่งดูอ่อนโยนขึ้นไปอีก

"ไม่มีอะไร แค่กำลังคิดว่าหอเฉี่ยงซินนี้ช่างพิเศษจริงๆ ในศาลาไม่มีหมอกเลยแต่พอเดินออกมาแล้วกลับมองเห็นไม่ชัดเลย" หยุนชางได้สติแล้วจึงยิ้มตอบ มือของนางแอบจับมือของเฉี่ยนอินไว้อย่างเงียบๆ

โม่จิ้งหรานไม่ได้สังเกตเห็น เขาเพียงแค่ยิ้มและพูดว่า "องค์หญิงเดินมาทางนี้ เมื่อครู่หม่อมฉันมาจากทางนี้ ตอนที่มาเห็นว่าข้างทางมีภูเขาจำลองมีแผ่นหนังซ่อนอยู่ในนั้น"

หยุนชางเดินตามหลังโม่จิ้งหรานอย่างเงียบเชียบไปยังสถานที่ที่เขาพูดถึง เดินไปประมาณสิบห้านาที หยุนชางก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเพราะในหมอกมีกลิ่นแปลกๆอยู่จางๆ

"นี่ คุณชายโม่ ได้กลิ่นไหม? มีกลิ่นหอม..." หยุนชางเอ่ยปากถามอย่างไม่มั่นใจ

โม่จิ้งหรานได้ยินดังนั้นก็ชะงักฝีเท้าลง สูดหายใจเข้าอย่างแรงและพยักหน้า "ดูเหมือนว่าจะมีกลิ่นหอมอยู่บ้าง แต่ตอนที่มาหม่อมฉันเห็นดอกไม้ที่ไม่รู้จักบานอยู่หลายดอก คงจะเป็นกลิ่นของดอกไม้นั้น"

หยุนชางเห็นมือที่อยู่ด้านหลังของโม่จิ้งหรานสั่นเล็กน้อย ในชาติก่อนนางเป็นภรรยาของเขามาหลายปี ทำให้นางคุ้นเคยกับนิสัยบางอย่างของเขา นางรู้ดีว่าเมื่อโม่จิ้งหรานพูดโกหก มือของเขาจะสั่นเล็กน้อย เมื่อครู่หยุนชางเดินอยู่ด้านหน้าของโม่จิ้งหราน ดังนั้นนางจึงไม่เห็น เมื่อครู่นี้โม่จิ้งหรานได้ก้าวมาข้างหน้าเพื่อหยิบแผ่นหนัง แล้วบอกว่าจะพานางไปหาคำใบ้ ดังนั้นเขาจึงอยู่ด้านหน้าของนางตลอด นางจึงได้สังเกตเห็นเข้า

โม่จิ้งหรานกำลังโกหกนาง? เป็นไปได้ไหมที่กลิ่นหอมของดอกไม้นี้มีบางอย่างผิดปกติ? หยุนชางขมวดคิ้ว นางค่อนข้างคุ้นเคยกับพิษทั่วไป แต่นางไม่รู้จริงๆว่ากลิ่นหอมนี้มาจากยาอะไร ฝีเท้าของหยุนชางชะงักลงเล็กน้อย หรือว่ากลิ่นนี้เป็นแค่กลิ่นดอกไม้ชนิดหนึ่งเท่านั้น เพียงแต่กลิ่นของดอกไม้นี้คงไม่ได้แค่หอมเพียงอย่างเดียว นอกจากนี้ รอบๆก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอื่นนอกจากนางและโม่จิ้งหราน

ไม่มีใครเลยหรือ?

หยุนชางตะลึงและหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันศีรษะกลับไปมอง รอบด้านนอกจากนางและเขาแล้ว ไม่มีลมหายใจของบุคคลที่สามเลย แล้วฉิงยีและเฉี่ยนอินล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเมือครู่เฉี่ยนอินยังอยู่ด้วยอยู่เลย

หยุนชางคิดในใจอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถหันหลังกลับได้ หัวจิ้งสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของนางอย่างชัดเจนได้จากในศาลา หากนางหันหลังกลับ หัวจิ้งก็จะรู้ว่านางพบบางอย่างแล้ว แต่ว่านางก็ไม่สามารถทำอะไรโม่จิ้งหรานได้ เพราะหัวจิ้งก็จะเห็นมันเช่นกัน

หยุนชางมองไปรอบๆ ดวงตาของนางเป็นประกาย ที่อยู่ไกลลิบๆนั้นมีภูเขาจำลองตามที่เขากล่าวไว้จริงๆ

หยุนชางชี้ไปที่นั่นและพูดว่า "คุณชายโม่ นี่คือภูเขาจำลองที่ท่านพูดถึงหรือเปล่า?" โม่จิ้งหรานมองตามมือของหยุนชางไปและพยักหน้าซ้ำๆ "ใช่แล้ว นี่คือภูเขาจำลองที่หม่อมฉันกล่าวถึง หม่อมฉันไม่ได้หลอกท่านใช่ไหมล่ะ มีปริศนาคำอยู่ด้านหลังเขานั่น หม่อมฉันจะไปเอามาให้องค์หญิงเดี๋ยวนี้" โม่จิ้งหรานกล่าวและรีบเดินไปที่ภูเขาหินนั้น

หยุนชางก็รีบตามไปเช่นกัน นางเดินไปรอบๆก้อนหิน แต่หยุนชางกลับเห็นว่าโม่จิ้งหรานนอนอยู่บนพื้น ราวกับเป็นลม หยุนชางรู้สึกว่ามีลมวูบหนึ่งพัดมาจากด้านหลัง หยุนชางจึงเบี่ยงตัวหลบและจับตัวคนข้างหลังไว้ มือข้างหนึ่งบีบคอเขาไว้และอีกมือหนึ่งก็ฟาดลงไปอย่างรวดเร็ว คนๆนั้นจึงหมดสติไป

หยุนชางขมวดคิ้วและมองไปยังคนสองคนบนพื้น รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของนาง ราวกับว่าความรู้สึกเสียวซ่านนั้นมาจากหัวใจของนาง หยุนชางมองไปรอบๆและเห็นว่ามีทางเดินอยู่ด้านหลัง นางจึงรีบไปซ่อนตัวอยู่ที่นั่น

ปากของหยุนชางแห้งผากลงเล็กน้อย ความรู้สึกเช่นนี้ หยุนชางหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น มันคือวสันตโอสถ แต่คงไม่ใช่ยาจริงๆ คงจะเป็นกลิ่นดอกไม้ที่มีผลเช่นเดียวกับยานั้นเท่านั้น

นางป้องกันตัวเองอย่างดี แต่สุดท้ายก็ตกหลุมพรางของหัวจิ้งจนได้ ก่อนหน้านี้นางเคยมาที่หอเฉี่ยงซินกับหัวจิ้งเพื่อช่วยหัวจิ้งจัดการเรื่องต่างๆ แต่ทุกครั้งที่นางมา ที่นี่ดูธรรมดามาก เมื่อครู่ที่นางมาถึงและเห็นภาพหมอกในหอเฉี่ยงซินแห่งนี้ ยังคิดว่ามันเป็นเพียงเพราะน้ำในทะเลสาบจับตัวเป็นน้ำแข็งจึงมีหมอกลอยขึ้นมา แต่นางไม่ได้คิดมากไปกว่านั้น ตอนนี้เมื่อมาคิดๆดูแล้วกลับรู้สึกว่าหมอกนี่ประหลาดจริงๆ

ตอนนี้เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ดูจะสายเกินไปแล้ว ฉิงยีและเฉี่ยนอินหายไปอย่างไร้ร่องรอย และตราบใดที่นางก้าวเท้าออกไปจากภูเขาจำลองนี้ก็จะถูกหัวจิ้งมองเห็นอย่างแน่นอน