ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 704

หนิงเชียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเบาๆ "อย่างที่ข้าพูดก่อนหน้านี้ ตอนที่ฝ่าบาทเสด็จ ข้าได้ทูลว่ารางวัลเหล่านี้มีค่าเกินไป โปรดอย่าทำเช่นนี้อีก ฝ่าบาททรงรับคำเร็วมาก แต่ทว่ายังคงเป็นเยี่ยงนี้ ของที่ประทานมา ข้าแทบไม่กล้าใช้เลย ของพวกนี้ถ้าใช้เองหรือนำไปมอบให้คนอื่น เกรงว่าจะถูกคนอื่นตราหน้าว่าโอ้อวด ดังนั้นจึงได้แต่เอาของทั้งหมดเก็บไว้ในห้องเก็บของ"

หยุนชางพยักหน้า แต่คิดในใจ เป็นไปไม่ได้ที่เซี่ยหวนอวี่จะไม่ทราบผลที่จะตามมาของรางวัลเหล่านี้ แต่ยังคงยืนกรานทำตามใจของเขา เกรงว่าต้องการจะจับหนิงเชียนเป็นเหยื่อล่อ ตกเป็นเป้าหมายของใครบางคน ซึ่งเป็นไปได้ว่าจะเป็นซูหรูจีและตระกูลซู

แต่ว่าอำนาจของตระกูลซูไม่ใช่ทุกคนจะยั่วยุได้ หากเป็นความประมาท หนิงเชียนจะเป็นอันตรายมาก

หยุนชางเงียบอยู่นาน แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า "ส่งมือมาให้ข้า ข้าจะตรวจชีพจรให้เจ้า"

หนิงเชียนเอื้อมมือออกมาอย่างรวดเร็ว หยุนชางวางมือข้อมือนาง และกล่าวว่า "ชีพจรยังคงแผ่วเบา อีกทั้งไม่คงที่ด้วย เจ้าตั้งครรภ์ก็เป็นเวลามากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว มันไม่ควรเป็นเช่นนี้"

หนิงเชียนฟังแล้ว ดึงมือกลับมา มิได้พูดอะไร

หยุนชางไม่ได้พูดถึงมันอีกต่อไปแล้ว และมองไปรอบๆห้อง แต่เห็นดอกมะลิสองกระถางในห้องนั้น นี่แค่เดือนสอง ดอกไม้สีขาวเล็กๆก็ผลิบาน มีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมา

หยุนชางขมวดคิ้ว "ทำไมดอกมะลิถึงบานในตอนนี้ได้?"

หนิงเชียนจ้องมองดอกมะลิ และมุมปากของนางขดเล็กน้อยด้วยความขี้เล่น "ฝ่าบาททรงโปรดดอกมะลิ ข้าต้องใช้วิธีการมากมาย ตั้งเตาถ่านไว้ในห้องช่วงฤดูหนาวนี้ ดอกมะลิถึงได้บานในฤดูกาลนี้ และในห้องนอนของข้ามีมากกว่านี้"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองหนิงเชียน ใช้เวลานานจึงจะกล่าวว่า "ตอนเจ้าและข้าอยู่ที่แคว้นหนิง สิ่งที่เจ้าร่ำเรียนมาเกือบเหมือนกับข้างทั้งหมด แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าจะไม่ดีนัก แต่เจ้าก็คงเข้าใจเรื่องง่ายๆเหล่านี้..."

ก่อนที่หยุนชางจะพูดจบ นางเห็นมุมปากของหนิงเชียน รอยยิ้มจางลง และนางพูดอย่างแผ่วเบา "ใช่ ข้ารู้ ข้ารู้ว่าคนท้องไม่ควรดมกลิ่นหอมของดอกไม้มากนัก ข้ารู้ว่าดอกมะลิอาจทำให้ข้าแท้งได้ ข้าจงใจทำ"

หยุนชางหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงถามต่อ "ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้?"

"ฮ่าฮ่า..." หนิงเชียนหัวเราะอีกครั้ง แต่รอยยิ้มของนางดูเย็นชาเล็กน้อย "ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่นายหญิงมาตรวจชีพจรของข้า ข้ารู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทั้งๆที่ข้าดื่มยาคุมกำเนิดมาตลอด มิเคยขาดตกบกพร่อง เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะตั้งครรภ์? และท่าทีของหมอหลวงเหล่านั้นค่อนข้างแปลกเกินไป ตามความเข้าใจของข้า ทักษะทางการแพทย์ของนายหญิงจะต้องเหนือกว่าหมอต้มตุ๋นเหล่านั้น แต่นายหญิงยังมิกล้าตัดสินว่าข้าตั้งครรภ์ แต่พวกเขากลับมั่นใจเยี่ยงนั้น"

หนิงเชียนหยุดชั่วคราว "ข้ารู้สึกมาตลอดว่านี่เป็นกลลวง ข้ามิต้องการถูกคนวางแผนทำร้ายแล้วไม่มีแรงแม้แต่จะสู้กลับ ดอกมะลิพวกนี้ ข้าวางไว้ในห้องโถงของข้าตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน มีทั้งหมดเจ็ดกระถางในห้องนอนข้า ทันทีที่ข้าเข้าไปในห้องนอนข้าก็ได้กลิ่นหอมของดอกมะลิ แต่ข้าไม่เคยรู้สึกไม่สบายเลย ลูกในท้องของข้าเกรงว่าเป็นเรื่องลวง ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง ข้าไม่เคยคิดที่จะเก็บลูกคนนี้เลย…"

หยุนชางขมวดคิ้วมองนาง แต่เห็นว่า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และรอยยิ้มบนปากของนางก็เย็นชาเล็กน้อย

"เจ้าจะไม่เสียใจหรือ" หนิงเชียนพยักหน้าเล็กน้อย "ไม่ ในเมื่อมีใครบางคนต้องการทำให้ข้ารู้สึกว่าข้าท้อง ข้าจะใช้เด็กคนนี้ในระดับที่เหมาะสมอย่างแน่นอน"

หยุนชางเงียบไป ถ้าเป็นอย่างที่หนิงเชียนกล่าว หากห้องนอนของนางเต็มไปด้วยดอกมะลิจริงๆ และผ่านไปเกินครึ่งเดือนแล้ว แต่นางไม่เคยรู้สึกไม่สบายเลย ลูกในท้องของนางคงจะเป็นไปได้ว่าเป็นเรื่องลวง แต่ในกรณีที่เป็นเรื่องจริง นั่นเป็นชีวิตคนๆหนึ่งทีเดียว

หนิงเชียนเห็นว่าสีหน้าของหยุนชางค่อนข้างแย่ ดังนั้นนางจึงยิ้มและเปลี่ยนเรื่องพูดทันที "เรื่องของหลิวเกิงยีข้าก็ได้ฟังจากนางกำนัลแล้ว เกรงว่านายหญิงจะต้องระวังแล้ว"

หยุนชางยิ้ม "ทำอย่างไรได้ ข้าเข้ามาอยู่ในวังก็กลายเป็นหนามในสายตาคนอื่นๆ แต่ก็มีข้อดี คือ มีคนทำแผนการมากมายในวังหลังนี้ ก่อนหน้านี้ข้าอยู่นอกวัง มีหลายสิ่งหลายอย่างไม่สะดวก ตอนนี้ข้าเข้ามาแล้ว แน่นอนว่ามีบางอย่างที่จะต้องทำ"