ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 707

เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ เสียงหัวเราะนั้นมีทั้งความยินดีระคนเสียดสี "พระชายารุ่ยอ๋องไม่จำเป็นต้องแสร้งอ่อนแอหรือแสร้งโง่เขลาต่อหน้าข้า ข้ารู้ดีว่าก่อนหน้านี้ที่คังหยางเจ้าเคยตีทัพของแคว้นเซี่ยจนแตกกระจาย ทุกการเผชิญหน้าข้าได้ศึกษามาอย่างละเอียดแล้ว เจ้าเป็นวีรสตรีในหมู่สตรี อีกทั้งตั้งแต่ที่เจ้ามาถึงที่นี่แม้จะไม่ค่อยโดดเด่นมากนัก แต่เพราะอย่างไรแคว้นเซี่ยก็ไม่ใช่ที่ของเจ้า ช่วงหลายวันมานี้ข้าคิดเสมอว่าหากข้าอายุเท่าเจ้าและอยู่ในสถานการณ์เช่นเจ้าเกรงว่าคงจะเทียบเจ้าไม่ติด"

ฮองเฮามองหยุนชางด้วยสายตาแผดเผา แต่หยุนชางเพียงยิ้มรับน้อยๆ และตอบนางกลับอย่างเรียบเฉย "ขอบพระทัยสำหรับคำชมเพคะ"

"ข้าใช้วิธีนี้ชักนำเจ้ามาก็เพราะข้าอยากให้เจ้าร่วมมือกับข้าและเจ้าจำต้องร่วมมือกับข้า เพราะเจ้าไม่รู้ว่ามารดาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไม่กล้าเดิมพันด้วยชีวิตมารดาของจ้าแน่" ฮองเฮาสีหน้าเยือกเย็นแต่ดวงตาของนางกลับเปล่งประกาย

หยุนชางต้องยอมรับว่านางพูดถูก แม้ว่านางจะรู้ว่าอย่างมากฮองเฮาก็เพียงแค่สั่งให้คนไปนำของข้ากายของเสด็จแม่ของนางมาเพื่อขู่นาง แต่นางก็ไม่กล้าเดิมพัน

"ฮองเฮามีคำสั่งใดก็บอกหม่อมฉันมาเถิด เหตุใดจึงต้อง..." ใบหน้าของหยุนชางขมขื่นลงเล็กน้อย

"ทำไมงั้นหรือ? พระชายารุ่ยอ๋องเป็นผู้มีความคิด หากข้าผิดพลาดไปแม้เพียงเล็กน้อยก็เกรงว่าคงไม่อาจฟื้นกลับมาได้อีก พระชายารุ่ยอ๋อง วันนี้ข้าขอถามเจ้าว่าเจ้าเต็มใจร่วมมือกับข้าหรือไม่? ตอนนี้รุ่ยอ๋องหายตัวไป เจ้าไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว" ฮองเฮามองตรงมายังหยุนชาง น้ำเสียงของนางแม้เพียงเบาๆ แต่กลับกดดันจนหยุนชางจนนางแทบหายใจไม่ออก

หยุนชางเงียบไปอยู่นานพลางมองดูดอกบ๊วยที่ร่วงหล่น กลีบดอกบ๊วยหล่นลงบนพื้นและถูกเหยียบลงไปในดินโดยผู้คนที่ผ่านไปมา

"ไม่สู้ท่านลองพูดมาก่อน?" หยุนชางกล่าวอย่างเงียบๆ

ฮองเฮาหัวเราะ "ข้าได้ข่าวว่าอ๋องเจ็ด เสิ่นซู่เฟย เสียนฮูหยินและองค์หญิงใหญ่ได้ร่วมมือกัน เรื่องที่จวนรุ่ยอ๋องและเรื่องของหลิวเกิงยีเป็นไปได้มากว่าจะเป็นฝีมือของพวกเขา หากพวกเขาทำสำเร็จแล้ว พวกเราย่อมไม่มีใครพบจุดจบที่ดีแน่ ข้าต้องการรักษาตำแหน่งฮองเฮาไว้ เจ้าต้องการสืบหาเบาะแสของรุ่ยอ๋อง นอกจากนั้นรุ่ยอ๋องยังเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเขา พวกเรามิสู้ร่วมมือกันกวาดล้างพวกเขาเสียก่อนไม่ดีหรือ"

ดวงตาของฮองเฮานั้นสงบนิ่งแต่แน่วแน่ "สิ่งที่ข้าต้องการก็คือสติปัญญาของเจ้าและสิ่งที่ข้ามีคืออำนาจพร้อมการสนับสนุนจากตระกูลซู"

หยุนชางคิดใคร่ครวญอยู่นานแล้วจึงค่อยๆ หัวเราะออกมา "ดูเหมือนหม่อมฉันจะไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ?"

เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นรอยยิ้มของนางก็ยิ่งกว้างขึ้น "เช่นนั้นก็ขอให้พวกเราทำการสำเร็จราบรื่น เพียงแต่สิ่งที่ข้าต้องการจะเตือนเจ้าก็คือในพระราชวังแห่งนี้อย่าได้คิดจะเล่นตุกติกกับข้าเด็ดขาด หากข้าพบว่าเจ้ามีพิรุธเพียงเล็กน้อย ข้าย่อมไม่ผ่อนปรนให้อย่างแน่นอน"

หยุนชางหลุบตาลงและรีบรับคำ ฮองเฮาจึงยิ้มขึ้นอีกครั้งพลางลุกขึ้นยืน "หากเจ้าเชื่อฟังเช่นนี้ไปตลอด จิ่นกุ้ยเฟยย่อมปลอดภัย"

หลังจากพูดจบแล้วฮองเฮาก็ก้าวเท้าออกจากศาลาและนำนางกำนัลทั้งแปดลงจากภูเขาจำลองนี้ไป

เฉี่ยนจั๋วเดินเข้ามายืนข้างหยุนชางอย่างเงียบๆ และไม่พูดอะไร วิทยายุทธ์ของนางไม่ต่ำเลยจึงสามารถได้ยินคำพูดทั้งหมดของทั้งสองคนเมื่อครู่นี้

มุมปากของหยุนชางกระตุกขึ้นเล็กน้อย มือของนางเล่นพิณอยู่อีกครู่ใหญ่ รอยยิ้มที่มุมปากของนางเย็นชาลงเรื่อยๆ "วันหนึ่งนางจะเสียใจกับทุกคำที่นางพูดมาในวันนี้" เมื่อหยุนชางพูดจบก็หัวเราะกับตนเอง

เฉี่ยนจั๋วมองไปที่พิณแล้วจึงอุทานว่า "พระชายา นิ้วของท่านมีเลือดออก"