ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 750

หยุนชางมองไปรอบๆ พบว่ามีร้านขายขนมใบบัวนึ่งอยู่ติดกับร้านขายขนมเกาลัด ฤดูกาลนี้ไม่มีใบบัวสด ควรเป็นใบบัวตากแห้ง แต่ทว่ากลิ่นหอมของใบบัวมีกลิ่นหอม ที่สดใหม่มาก

"พระชายาอยากลองทานขนมใบบัวนึ่งไหมเพคะ" ฉินยีมองตามสายตาของหยุนชางและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า "เช่นเดิมสามเข่ง"

ฉินยีมองไปที่หยุนชาง ดูเหมือนมีความไม่วางใจเล็กน้อย หยุนชางยิ้มและพูดอย่างเบาๆต่อฉินยี "องครักษ์ลับ"

ฉินยีเหลือบมองไปที่ร้านขนมใบบัวนึ่งอีกครั้ง คนไม่มากมากนัก ไม่น่าจะใช้เวลานาน ชั่งใจสักพักแล้วเดินข้ามไป

หยุนชางยืนอยู่คนเดียวใต้ชายคา เพราะนางเพิ่งเข้าวัง จึงไม่ได้สวมหมวกคลุมผ้า หยุนชางมีรูปโฉมที่โดดเด่น เพียงแค่ยืนนิ่งเงียบๆก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

หยุนชางมองดูว่ายังมีอะไรที่น่าทานอีกหรือไม่นั้น แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่มีควสมอันธพาลสุดข้างๆนาง "โอ้ แม่นางผู้นี้ช่างงามจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นแม่นางจากจวนไหน ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?"

หยุนชางหันขวับไปเห็นชายวัยยี่สิบที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาสวมชุดสีเขียวปักลวดลายสีทองเข้มบนตัว มีเครื่องประดับที่ดูกรกตา ทั้งสร้อยคอทอง เข็มขัดทอง ป้ายหยกหลายอันห้อยอยู่รอบเอวของเขา ราวกับแท่งทองคำที่เดินไปมา

หยุนชางหลุดหัวเราะออกมา แต่ไม่สนใจเขา

เมื่อเห็นท่าทีของหยุนชาง ชายหนุ่มดูโมโห สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง "ข้ากำลังถามเจ้าอยู่! เจ้าคิดให้ดี ข้าคือคุณชายจากจวนไท่เว่ย ถ้าเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าจะทำให้ครอบครัวของเจ้าพังสลาย แล้วรับเจ้าเป็นนางสนม ให้เจ้าคุกเข่าบนเตียงของข้าแล้วขอร้องข้า"

จวนไท่เว่ย?

หยุนชางขมวดคิ้ว ในเมืองจิ่นนี้มีเพียงจวนไท่เว่ยแห่งเท่านั้น นั่นคือตระกูลซู นางเคยเห็นบุตรชายของซูฉีหลายคน แต่คนคนนี้ นางไม่มีความทรงจำใดๆ

หยุนชางกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และได้ยินใครบางคนพูดว่า "ดูคุณชายซูนั่นสิ และพึ่งตัวเองที่เป็นหลานชายของซูไท่เว่ย วางอำนาจบาตรใหญ่ไปทั่ว แม่นางผู้นี้ช่างงามเสียจริง แต่โชคไม่ดีจริงๆ ที่ยั่วคุณชายจอมเผด็จการคนนี้โมโห"

หยุนชางกลับมารู้สึกตัว ที่แท้เป็นหลานชายของซูฉี

หยุนชางเห็นว่าฉินยีและเฉี่ยนหลิ่วสังเกตเห็นการสถานการณ์ที่นี่แล้ว และทั้งคู่ก็อยากจะรีบมา หยุนชางแอบโบกมือให้พวกเขา คิดในใจว่านางโชคดีจริงๆ และสิ่งดีๆเช่นนี้ได้เกิดขึ้นกับนาง

คุณชายซูเห็นว่าหยุนชางยังไม่พูดและยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น เขาเยาะเย้ยและสั่งการกับผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเขา "พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง มานี่ ให้ข้ามัดนางซะ และส่งไปที่บ้านพัก"

ผู้ติดตามรีบตอบรับ และพุ่งไปที่หยุนชาง หยุนชางก้าวถอยหลังสองก้าว ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ในฐานะคุณชายของจวนไท่เว่ย ฉกชิงหญิงสาวด้วยกำลัง โดยไม่คำนึงถึงกฏหมาย เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโทษเช่นไร"

คุณชายซูผู้นั้นหัวเราะเสียงดัง ราวกับว่าเขาได้ฟังเรื่องตลกที่สุด "กฏหมาย? ในเมืองจิ่นนี้ตระกูลซูของข้าก็คือกฏหมาย และไม่มีใครขัดข้าได้ ตอนนี้ยังทันที่เจ้าจะขอความเมตตาจากข้า ถ้าเจ้าไม่ขอความเมตตาในตอนนี้ จะทำให้เยังมีเวลาที่เจ้าจะขอความเมตตาเสมอ"

หยุนชางขมวดคิ้วและมองดูคุณชายซู ยิ้มเยาะเย้ย ช่างเป็นคุณชายลูกเศรษฐีจริงๆ นี่คือสิ่งที่คุณชายลูกเศรษฐีทุกคนชอบพูดบ่อยๆ

คุณชายซูยังคงเห็นท่าทางเช่นนั้นของหยุนชาง สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย "จับตัวไว้จับตัวไว้ หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรดีไม่ดี"