ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 771

หยุนชางยิ้มและรับคำ จากนั้นจึงเข้าไปในห้องโถงใหญ่พร้อมกับเฉี่ยนจั๋ว เฉี่ยนจั๋วรินน้ำชาให้กับหยุนชาง และคอยเฝ้ารับใช้ยามที่หยุนชางเอนกายพักผ่อน เฉี่ยนจั๋วพูดกับหยุนชางว่า "เมื่อหม่อนฉันได้ยินว่าพระชายาเสด็จมาที่เมืองชางหนาน หม่อมฉันก็ตั้งใจว่าจะไปถวายพระพรพระชายาที่จวนเจ้าเมือง แต่ว่ารอบๆจวนเจ้าเมืองมีสายสืบของแคว้นเย้หลางอยู่เต็มไปหมด หม่อมฉันจึงไม่กล้าไปเพคะ"

"หืม?" หยุนชางขมวดคิ้ว "คงไม่น่ากลัวเช่นนั้นหรอกกระมัง ตอนที่ท่านอ๋องเสด็จมารับข้า พวกเราก็ออกมากันได้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นมิใช่หรือ? จ้าวอิงเจี๋ยก็ยังเคยมาที่จวนเจ้าเมืองเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้อยู่เลยนี่"

เฉี่ยนจั๋วถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "ที่ท่านอ๋องทรงทำได้ก็เพราะข้างกายของท่านอ๋องมีสายลับอยู่ด้วย พวกสายสืบของแคว้นเย้หลางจึงทำได้แค่เพียงมองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้ามาใกล้ เนื่องจากวันนั้นท่านอ๋องได้พาตัวแม่ทัพจ้าวและท่านฮูหยินจ้าวมาที่นี่ โดยที่พวกสายสืบของแคว้นเย้หลางไม่รู้เรื่องเลย ส่วนแม่ทัพจ้าว หลังจากที่เขาได้ไปที่จวนแม่ทัพรักษาการณ์แล้ว ก็ถูกท่านอ๋องสั่งให้คอยดูแลเหล่าทหาร เขายังไม่ได้กลับมาเลยนะเพคะ"

หยุนชางเงียบไปสักพัก นางเพิ่งจะรู้ว่าจ้าวอิงเจี๋ยมิได้กลับมาที่นี่เลย

เฉี่ยนจั๋วมองออกไปยังนอกประตู ลั่วชิงเหยียนอีกสักพักก็คงจะกลับมา เฉี่ยนจั๋วได้เอ่ยถามหยุนชางว่า "พระชายาเพคะ ที่พวกท่านเสด็จมาที่นี่ได้ คงจะกำจัดพวกสายสืบออกไปจนพ้นทางแล้วงั้นหรือเพคะ? พวกท่านเสด็จออกมานอกเมืองโดยเล็ดลอดจากสายตามากมายของพวกสายสืบได้อย่างไรกันหรือเพคะ?"

เมื่อหยุนชางได้ยินสิ่งที่เฉี่ยนจั๋วเอ่ยถาม นางก็กลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่ได้ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกปลื้มปริ่ม "เป็นแผนการของท่านอ๋อง เจ้าเคยไปที่ร้านอาหารประจำเมืองที่อยู่ในเมืองหรือไม่?"

เฉี่ยนจั๋วพยักหน้า "ครั้งก่อนเจ้าเมืองชางหนานได้เลี้ยงต้อนรับท่านอ๋องที่นั่นเพคะ หม่อมฉันได้ตามเสด็จท่านอ๋องไปด้วย"

หยุนชางพยักหน้า "แผนการที่ท่านอ๋องทรงใช้ เรียกว่ากลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ ท่านอ๋องได้แอบนัดหมายกับสายลับในเมืองเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ทุกอย่างจะลงมือที่ร้านอาหารประจำเมือง วันนี้ข้าและท่านอ๋องได้พากันไปที่ร้านอาหารประจำเมือง เป็นอย่างที่เจ้าว่าไว้ มีคนคอยสะกดรอยตามข้าและท่านอ๋องมากมาย ก่อนที่จะขึ้นไปยังชั้นบน ท่านอ๋องได้สั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ปลีกตัวออกไปเตรียมชาต้าหงเผามาให้ แล้วเขากับข้าก็ได้เดินขึ้นบันไดไป"

"ที่มุมหนึ่งของบันได คนที่อยู่บริเวณห้องโถงชั้นล่างไม่สามารถมองเห็นพวกเราได้ ก่อนหน้านี้ ท่านอ๋องได้สั่งให้คนไปจัดสถานที่ที่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับให้คนสองคนยืนได้ พวกเราเข้าไปยังมุมลับนั้น แล้วก็มีผู้ที่ปลอมตัวเป็นพวกเราสองคน โดยสวมใส่เสื้อผ้าและมีรูปพรรณสัณฐานเหมือนกับพวกเราเดินออกมา แล้วสองคนนั้นก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบน ส่วนข้ากับท่านอ๋องก็ยังคงยืนอยู่ที่มุมลับ" หยุนชางอธิบายเรื่องราวพลางยิ้ม ในมือถือถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ

"ชาต้าหงเผาใช้เวลาในการเตรียมค่อนข้างนาน เมื่อสองคนนั้นได้เข้าไปภายในห้องส่วนตัวแล้ว ก็พอมีเวลาถอดเสื้อผ้าแบบเดียวกับพวกเราออกมาแล้วนำไปเผาในเตาไฟจนกลายเป็นเถ้าถ่าน แล้วพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่ที่ประตูทางเข้า พวกเราได้มอบสินน้ำใจให้กับทั้งเสี่ยวเอ้อร์และเถ้าแก่ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพื่อให้พวกเขายอมให้ความร่วมมือกับแผนการของเรา เสี่ยวเอ้อร์เดินขึ้นไปยังชั้นบน เขาเปิดประตูออกมา แล้วร้องด้วยเสียงอันดังลั่นว่าแขกที่อยู่ในห้องส่วนตัวนั้นได้หายไปแล้ว เถ้าแก่ก็รีบวิ่งขึ้นมาดู หลังจากนั้น คนของเราคนอื่นๆที่อยู่ในนั้น ก็แสร้งทำเป็นกรูเข้ามามุงดูสถานการณ์กันอย่างคึกคัก พวกเขาตามเถ้าแก่เข้ามาในห้องส่วนตัว คนสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ที่ประตูทางเข้าก็อาศัยจังหวะนี้เดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วแฝงตัวไปเป็นผู้ชุมนุม คนเหล่านั้นต่างกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าสายสืบ ข้าและท่านอ๋องก็ได้ใช้โอกาสนี้หนีไปยังด้านหลังของร้านอาหารประจำเมือง แล้วเดินออกทางประตูด้านหลังเพื่อขึ้นรถม้า"

หยุนชางอธิบายอย่างใจเย็น แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางได้พูดมานั้นจะทำพลาดไม่ได้แม้แต่ขั้นตอนเดียว มิเช่นนั้นแล้ว ทุกอย่างที่ได้เตรียมการมาล่วงหน้าก็จะต้องสูญเปล่า ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว ทั้งหยุนชางและลั่วชิงเหยียนก็ได้มาถึงที่นี่อย่างปลอดภัย

เฉี่ยนจั๋วนั่งฟังด้วยความรู้สึกที่เหลือเชื่อ นางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่หยุนชางได้อธิบายไป แล้วจึงเอ่ยคำชมไม่ขาดปาก "ล้ำ ช่างล้ำเลิศเหลือเกินเพคะ ให้หม่อมฉันหาวิธีอย่างไรก็คงคิดวิธีเช่นนี้ไม่ออกเป็นแน่ ประเดี๋ยวหม่อมฉันจะส่งคนเข้าเมืองไปคอยสืบข่าว ดูว่าเหล่าสายสืบคนของชางเจียชิงซูคิดจะทำเช่นไรต่อไปนะเพคะ"

หยุนชางยิ้มพร้อมกับพยักหน้า จากนั้นจึงได้เอ่ยถามเฉี่ยนจั๋วขึ้นมาว่า "ท่านฮูหยินจ้าวพอจะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่นี่บ้างหรือยัง?"

เฉี่ยนจั๋วพยักหน้าในทันที "ในที่พักมีคนคอยดูแลรับใช้ หม่อมฉันเองก็ได้แวะไปดูนางอยู่บ่อยๆ ปกติแล้วท่านฮูหยินจ้าวมักจะพูดน้อย แต่นางก็ดูมีความสุขดีเพคะ ทุกวันหลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว นางก็จะสวดมนต์ แต่ละครั้งที่นางสวดมนต์ก็จะกินเวลาตลอดทั้งภาคเช้า หลังจากที่นางรับประทานอาหารกลางวันแล้วก็จะพักผ่อนสักครู่ แล้วจึงตื่นมาอ่านตำรา ภายหลังจากอาหารมื้อเย็น นางมักจะเดินเล่นในบริเวณที่พัก แล้วเข้านอนแต่หัววันเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า นางเกือบจะลืมไปแล้วว่า ท่านฮูหยินจ้าวนับถือพระพุทธศาสนา สมัยก่อนตอนอยู่ที่ตำหนักองค์หญิงหัวจิ้ง ของกำนัลที่หยุนชางได้เคยมอบให้กับท่านฮูหยินจ้าว ก็คือบทพระธรรมที่หยุนชางเป็นคนเขียนให้

หยุนชางนิ่งเงียบไปสักพัก นางคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงหันไปพูดกับเฉี่ยนจั๋วว่า "ช่วยไปนำกระดาษกับพู่กันมาให้ข้าที ข้าจะเขียนบทพระธรรมให้กับท่านฮูหยินจ้าว แล้วเดี๋ยวเจ้าพาข้าไปเยี่ยมนางด้วยนะ"