ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 773

ลั่วชิงเหยียนส่ายหน้า สีหน้าของเขาดูเป็นปกติ "ใครจะไปรู้ อาจจะเป็นแค่คนไร้หัวคิดที่ออกมาสร้างความปั่นป่วนก็เป็นได้"

คนไร้หัวคิดที่ออกมาสร้างความปั่นป่วน เมื่อหยุนชางได้ฟังเช่นนั้นแล้ว นางก็มองไปยังลั่วชิงเหยียนด้วยความรู้สึกขบขัน "สำหรับรุ่ยอ๋องผู้ที่สามารถทำได้ทุกอย่างแล้ว เห็นทีคงจะเป็นเช่นนั้นนะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนก็หัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน เขาเอ่ยขึ้นมาว่า "สายลับยังได้รายงานมาอีกว่า เจ้าอ๋องเจ็ดได้รู้แล้วว่าจดหมายที่เฝิงหมิงถือมาหาได้ส่งถึงฮ่องเต้ไม่ เขาจึงส่งคนกลับมายังเมืองจิ่นอย่างลับๆ ชางเอ๋อร์คิดว่า เราจะไปขวางคนพวกนี้ไว้ได้หรือไม่?"

หยุนชางนิ่งไปสักครู่ นางรู้สึกหนักอึ้งภายในใจ นางมองหน้าลั่วชิงเหยียนโดยอาศัยแสงไฟจากโคมไฟน้อยๆของบ่าวไพร่ ลั่วชิงเหยียนได้หยุดเดินในทันที แต่เขามิได้มองมาทางหยุนชาง หยุนชางมองดูท่าทีของเขาแล้ว เขาเองก็กำลังหนักใจอยู่เช่นเดียวกัน

หยุนชางครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "คงจะถึงเวลาที่ต้องปะทะกันแล้วล่ะเพคะ"

แม้ว่าหยุนชางจะมิได้ให้คำตอบอันแน่ชัดว่าจะสามารถขวางทางคนของอ๋องเจ็ดไว้ได้หรือไม่ ่แต่ลั่วชิงเหยียนก็เข้าใจในสิ่งที่นางพูด

"จริงๆแล้วท่านอ๋องก็น่าจะเข้าพระทัยดีว่า หากฮ่องเต้ได้ทรงทราบเรื่องที่ฮวาฮองเฮายังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ ไม่ว่าฮวาฮองเฮาจะทรงซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ฮ่องเต้ก็ต้องทรงตามหานางจนพบ สิ่งที่เราสองคนต้องทำ หาใช่การนำฮวาฮองเฮาไปหลบซ่อน แต่เป็นการพาฮวาฮองเฮาเสด็จกลับไปยังเมืองจิ่น ก่อนที่จะพานางกลับไปยังวังหลวงนั้น พวกเราต้องเตรียมแผนการเอาไว้มากมายหลายอย่างเลยล่ะเพคะ" หยุนชางพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังเดินเข้าไปในที่พัก

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ยต่อไปว่า "ในเมื่อฮวาฮองเฮาจะต้องเสด็จกลับไป เราจะปล่อยซูหรูจีเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว อย่างน้อยๆ จะให้นางครอบครองตำแหน่งฮองเฮาต่อไปไม่ได้เป็นอันขาด"

หยุนชางพยักหน้า "เพคะ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหม่อมฉันเถิดเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มพร้อมกับมองดูหยุนชาง สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แล้วเขาก็ได้โผเข้าไปกอดหยุนชางเอาไว้ เขายิ้มและพูดกับนางว่า "ในเมื่อชางเอ๋อร์เอ่ยปากเช่นนี้แล้ว ผู้เป็นสามีก็คงไม่ต้องกังวลอะไรอีก"

หยุนชางถึงกับหน้าแดง นางรีบตอบกลับไปทันทีว่า "ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ดูท่านสิ ตรัสอะไรออกมาก็ไม่รู้"

ลั่วชิงเหยียนหาได้ฟังนางไม่ เขายังคงโอบกอดนางจนกระทั่งมาถึงในห้อง เขาจึงพานางไปนั่งลงบนตั่ง เขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าหยุนชาง สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น "ช่วงนี้มีเรื่องของเซี่ยหวนอวี่และฮวาฮองเฮาเข้ามาให้ครุ่นคิด ทำให้เกิดความรู้สึกต่างๆนานาขึ้นกับข้า บ่อยครั้งที่ข้าแอบคิดว่า หากไม่มีชางเอ๋อร์ ข้าในตอนนี้จะตกอยู่ในสภาพเช่นไร อาจจะเป็นดังเช่นในอดีต ที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการต่อสู้และข้องเกี่ยวอยู่กับเรื่องบัลลังก์ ถึงแม้จะมีจวนอ๋องเป็นของตัวเอง แต่ก็คงเป็นจวนที่ข้าไม่ได้กลับไปเป็นเวลาสิบๆปี ไม่มีสิ่งใดให้ต้องพะวงหา แต่เมื่อข้ามีเจ้า ข้าก็แอบคิดอยู่บ่อยๆว่า ตอนนี้ชางเอ๋อร์กำลังทำอะไรอยู่ ชางเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างแล้ว......ข้ารู้สึกว่า สิ่งที่ชีวิตนี้ของข้าทำได้ถูกต้องที่สุด ก็คือการที่ได้มาเจอและได้อยู่ดูแลเจ้า"

หยุนชางรู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่ก่อนนั้น ลั่วชิงเหยียนเป็นคนเย็นชา และไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องรักๆใคร่ๆ นึกไม่ถึงเลยว่า มาวันนี้เขาจะเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมาให้นางได้ฟัง หยุนชางรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้

ลั่วชิงเหยียนบอกว่า สิ่งที่ชีวิตนี้ของเขาทำได้ถูกต้องที่สุด ก็คือการที่ได้มาเจอและได้อยู่ดูแลนาง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาได้มาอภิเษกกัน นางเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเขา