ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 789

เฉี่ยนจั๋วพลันรับคำ พร้อมถอยกายจากไป หยุนชางพลันเลิกคิ้วข้ึน พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ฝ่าบาทช่างรีบร้อนเกินไปแล้ว รีบร้อนจัดการเรื่องราวในวังหลัง สั่งถอดยศฮองเฮาเช่นนี้ หากว่าข้าเป็นซูฉีและซูหรูฉีนั้น ย่อมต้องสั่งให้คนไปปล่อยข่าวโดยรอบเรื่องที่ฮวาฮองเฮาฟื้นคืนชีพกลับมา พร้อมทั้งป่าวประกาศให้กับราษฏรได้ฟังว่า ฮวาฮองเฮาสูญเสียความทรงจำ อีกทั้งยังไปตบแต่งให้ผู้อื่น และยังบุตรด้วยกันถึงหนึ่งคน หากเป็น้ช่นนี้ การที่ฮอวาฮองเฮาจะกลับไปเมองจิ่นนั้น ย่อมต้องโดนผู้ขัดขวางขึ้นมาอย่างแน่นอน แม้ว่าเซี่ยหวนอวี่จะเป็นจักรพรรดิของแคว้นเซี่ย ทว่า เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความความรู้สึกของประชาชนได้"

ฉินยีได้ยินเช่นนั้น พฃลันพยักลงพร้อมกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้นพระชายาคิดว่าเราควรทำเช่นไรกันดีเพคะ?"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "เรื่องแค่นี้. พวกเราเพียงแค่ต้องเตรียมตัวรับมือทั้งสองข้างเท่านั้ร ก่อนอื่น ใต้เท้าซูรู้ว่าฮวาฮองเฮายังมีชีวิตอยู่ ย่อมต้องส่งคนมาลอบสังหารอย่างแน่นอน ในยามนี้สถานการณ์ยังไม่เอื้ออำนวยเป็นอย่างมาก สั่งให้ข้ารับใช้เก็บของ พวกเราจะย้ายไปที่จวนเจ้าเมืองที่เมืองหลิงซีกัน"

ฉินยีรับร้อนรับคำ. หยุนชางจึงพูดต่อไปอีกว่า "ข้าจะเขียนจดหมายไปถึงฝ่าบาทด้วยตนเองว่า ให้ฝ่าบาททำตามที่ใต้เท้าซูต้องการ ปล่อยให้เขาลาออก พร้อมทั้งยกเลิกคำสั่งปลดฮองเฮาลง หลังจากนั้น ส่งจดหมายหาฉินยี ให้นางรวบรวมข้อมูลความดีที่ฮวาฮองเฮาเคยทำไว้ พร้อมรวบรวมมาให้เรียบร้อย แล้วช่วยกันกระจายข่าวให้ราษฏรได้ทราบโดยทั่วกัน"

หยุนชางขมวดคิ้วขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดต่อขึ้นมาอีกว่า "ใช้ประโยชน์จากนักเล่านิทานในเมืองจิ่นเสีย ให้พวกเขากระจายข่าวลืบไปเล็กน้อย อย่างแรก ให้พูดถึงการที่ฮวาฮองเฮาตกหน้าผา เนื่องจากซูฉีต้องการให้บุตรสาวของตนขึ้นมาเป็นฮองเฮา. อย่างที่สอง หลังจากที่ซูหรูจีขึ้นมาเป็นฮองเฮานั้น. เพื่อให้เป็นที่โปรดปรานต่อฝ่าบาท จึงได้ลอบสังหารทายาทขององค์จักรพรรดิ เนื่องจากเป็นเพราะร่างกายของซูหรูจีที่ไม่แข็งแรง จึงทำให้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้. องค์รัชทายาทองค์ก่อน ย่อมต้องมิใช่ลูกที่เกิดจากฝ่าบาทและซูหรูจี หากแต่เป็นแมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชาย "

แววตาของฉินยีพลันเบิกกว้าง. พร้อมจ้องมองไปที่หยุนชางด้วยความตกตะลึง สายตาเต็มไปความงุนงง "แมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชาย"

หยุนชางแย้มยิ้มเล็กน้อย "ข่าวลืบเช่นนี้ เป็นทั้งเรื่องและเรื่องเท็จ จึงจะสามารถทำให้ผู้คนเชื่อถือได้. เรื่องที่ฮวาฮองเฮาตกหน้าผานั้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าซูฉีเป็นผู้กระทำก็จริง หากแต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเกี่ยวข้องไปได้ ร่างกายของซูฮองเฮาในยามนี้. ย่อมไม่สามารถตั้งครรภ์ได้แล้ว เพียงแค่ต้องหาหลักฐานว่าซุฮองเฮาไม่สามารถตั้งครรภ์ได้เท่านั้น แม้ว่าองค์รัชทายาทองค์ก่อนจะเป็นซูฮองเฮาที่คลอดออกา ราษฏรย่อมต้องรู้สึกว่าไม่ใช่อย่างแน่นอน"

สายตาของหยุนชางเต็มไปด้วยความยินดี. มุมปากพลันกระตุกยิ้มขึ้นมา "งิ้วที่ข้าเตรียมไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว สามารถเอามาใช้ในยามนี้ได้เสียที"

หยุนชางจงใจให้หลินโยวหรานและสนมคนอื่นๆที่เข้าวัง เพื่อที่จะให้หนิงเชี่ยนและหลินโยวหรานที่ตั้งครรภ์นั้น ใช้เป็นตัวกระตุ้นฮองเฮา เพื่อให้นางรีบร้อนต้องการมีเด็กขึ้นมาเพื่อที่จะรักษาตำแหน่งของตนเองเอาไว้. หลังจากนั้น จึงให้ฮูหยินซู ลอบช่วยเหลือฮองเฮาในการหาหนทางการตั้งครรภ์ของนาง แล้วจึงให้นางไปหาหมอนรีเวชวิทยา เพื่อบอกล่าววิธีกับฮูหยินซูและออกใบสั่งยาให้ เพื่อให้ฮองเฮาเชื่อใจ. จึงให้พวกซูลั่วบอกกล่าววิธีกับนางอีกทางหนึ่ง หากแต่ วิธีทั้งสอง ย่อมเป็นวิธีที่ทำให้เกิดปัญหาทั้งหมด

หากแต่ปัญหาพวกนี้มิได้อยุ่ที่แผนการพวกนั้น กลับอยู่ที่ยาซูเหอเชียง เนื่องจากว่าแผนการทั้งสองนั้น มีตัวยาที่ไม่สามารถใช้ร่วมกับยาซูเหอเชียงได้

ฮองเฮาย่อมต้องใช้วิธีนี้ ยามที่หยุนชางไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักเว่ยยางนั้นมักกจะได้กลิ่นของพวกนี้ หากตอนนี้ฮองเฮาต้องการที่จะตั้งครรภ์นั้น ก็สายไปเสียแล้ว

ฮองเฮาผู้ที่ดุร้ายและโหดเหี้ยวผู้หนึ่ง. และตระกูลที่ไม่รู้จักพอตระกูลหนึ่ง

หยุนชางหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ราษฏรพวกเขาย่อมตัดสินใจกันเองได้

หยุนชางอาศัยอยุ่ในเมืองหวายอินไม่นานมากนัก สิ่งของที่มีติดตัวจึงมิได้มีมากมาย เพียงแค่สายวันหนึ่งก็สามารถเก็บของทั้งหมดเสร็จแล้ว. หยุนชางจึงนั่งอยู่บนรถม้าเดียวกันกับจ้าวฮุหยินเพื่อเดินทางไปที่เมืองหลิงซี

เมื่อถึงเมืองหลิงซีแล้ว ก็เป็นเวลาพลบค่ำ. เมื่อเข้าไปในตัวเมือง หยุนชางจึงสั่งให้มุ่งหน้าตรงไปที่จวนเจ้าเมืองทันที