ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 79

"ซิ่วซิน…" เสียงเรียกเบาๆ และซิ่วซินก็วางซูเหอเซียงที่จุดด้วยมือของนางลงในกระถางธูป แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องโถงด้านใน ฮองเฮาที่พิงอยู่บนหมอน ขมวดพระขนง "อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆ เดิมแค่อยากงีบสักพัก แต่ปรากฏว่าทำให้ข้าไม่อยากลุกขึ้นเลยทีเดียว"

ซิ่วซินหยิบเสื้อคลุมฟีนิกซ์ ปรนนิบัติฮองเฮาแต่งตัว เมื่อได้ยินคำพูดของฮองเฮา นางก็ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรเพคะ ฮองเฮาเหนียงเหนียงทรงตื่นเช้าทุกวัน เพราะเกรงว่าจะดูไม่สมฐานะหากตื่นสาย ผู้ที่ทรงงานหนักที่สุดในวังนอกเหนือจากฝ่าบาทแล้ว ก็เป็นพระองค์แหล่ะเพคะ ตอนนี้ก็ทรงถือโอกาสนี้ได้พักเสียที ทรงอยากบรรทมก็บรรทม อยากเสวยก็เสวยเถอะเพคะ"

"ฮองเฮายกพระหัตถ์แตะพระอุทรที่แบนราบ มีรอยยิ้มขมขื่นที่มุมพระโอษฐ์ "ใช่ ทุกวันนี้ข้ามีสองชีวิตในกายเดียว ในท้องของข้ามีบุตรที่สูงส่งที่สุดในแคว้นหนิง ข้าควรจะพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่... ในวังตอนนี้ถ้าข้าเผลอ ไม่แน่อาจจะมีใครคลานขึ้นมาขี้รดบนหัวข้าก็เป็นได้"

ซิ่วซินก็มองตามพระอุทรของฮองเฮา ดวงตาเป็นประกาย ช่วยนางสวมอาภรอย่างเงียบๆ

"นางสนมในวังที่ตั้งครรภ์สามารถอนุญาตให้คนในครอบครัวเข้ามาในวังมาเฝ้าพวกนางได้ ข้าเองก็ไม่ได้พบท่านพ่อท่านแม่เป็นเวลานานแล้ว เจ้าช่วยข้าส่งจดหมายที ตามพวกท่านเข้าวังในวันพรุ่งนี้" ฮองเฮาทรงยืนขึ้น ทรงยื่นพระหัตถ์และหลับตา ทรงให้ซิ่วซินสวมอาภรให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง

ซิ่วซินตอบรับ และฮองเฮาก็ส่ายหัวอย่างเร่งรีบ "ช่างเถอะ ก็ตามท่านแม่เถอะ ส่วนท่านพ่อ…ก็ช่างเถอะ"

ซิ่วซินชะงักเล็กน้อย ก้มศีรษะลงแล้วตอบว่า "เพคะ"

ฮองเฮามองดูตัวเองในคันฉ่อง ยกพระหัตถ์ลูบพระพักตร์ตนเอง วางพระหัตถ์ไว้ที่หลังพระเนตรสักพัก แล้วถอนพระทัย "ดูเหมือนว่าข้าจะ…ชราแล้ว ซิ่วซิน เจ้าดูสิ มีรอยย่นแล้ว"

ซิ่วซินมองพระพักตร์ของฮองเฮาอย่างละเอียด และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฮองเฮาเหนียงเหนียงทรงยังไม่ชรา จะชราได้อย่างไร หม่อมฉันเห็นว่า เหล่านางสนมที่เข้าวังในหลายปีมานี้ ไม่มีใครเทียบฮองเฮาได้เลยเพคะ"

ฮองเฮามีรอยยิ้มที่มุมพระโอษฐ์ "มีเพียงเจ้าเท่านั้นแหละที่จะปลอบโยนข้า ไม่ชรา... ข้าจำได้ว่าข้าและสนมจิ่นเข้าวังน่าจะปีเดียวกัน แต่ว่า พักหลังที่นางมาอาศัยอยู่ที่ชีอู๋นี่ ข้าเพิ่งสังเกตว่า ข้านี้ดูแก่กว่านางถึงสิบปี แม้ว่านางจะอยู่ที่ตำหนักเย็นมาโดยตลอด แต่บางครั้งตำหนักเย็นก็เป็นสถานที่ที่ดี ไม่มีอุบายใดๆ แม้ว่าข้าจะอยู่ในตำแหน่งสูงส่งนี้ แต่มีเรื่องน่ารำคาญมากมายทุกวัน นอกจากนี้ พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่า ฮองเฮาอย่างข้า เป็นเพียงหมากรุกที่คนอื่นสามารถบีบจนตายได้"

ซิ่วซินได้ยินแต่ก็ไม่ตอบคำพูดใดๆ กำลังยุ่งกับการจัดพระเกศาให้ฮองเฮา

"สนมจิ่นช่างร้ายกาจจริงๆ เมื่อสิบปีก่อน แม้ว่าข้าจะชนะนาง แต่กว่าสิบปีมานี้ ข้าแตะต้องไม่ได้แม้แต่ปลายผม และยังต้องช่วยนางเลี้ยงดูบุตรสาว นี่ก็ผ่านมาเป็นเวลาหลายสิบปี ในตำหนักเย็นนั้น คนอื่นเข้าไปพอออกมาก็กลายเป็นศพแล้ว แต่สนมจิ่นไม่ใช่ เมื่อนางออกจากที่นั่น ยังออกมาอย่างสง่าผ่าเผย ฝ่าบาทไปต้อนรับด้วยพระองค์เอง ทันทีที่นางออกมานางก็เข้ามาอาศัยอยู่ในพระราชวังชีอู๋ที่ข้าเฝ้ามายี่สิบปี และข้ายังต้องคอยดูแลนางอย่างระมัดระวัง" พระหัตถ์ของฮองเฮาแตะพระอุทรส่วนล่างของนาง มีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของนาง "ข้าไม่เชื่อว่า ข้าจะสู้กับนางไม่ได้ คราวนี้ ข้าจะให้นางแบกรับกับผลที่ตามมา"

พระเนตรของฮองเฮามีใบหน้าอันสง่างามของสนมจิ่นที่เสแสร้งส่องประกายเข้ามา พระทนต์ที่ขบกัน กำพระองคุลีของนางแน่นโดยไม่ทันสังเกต

เสียงเครื่องประดับกระทบกันดังมาจากข้างนอก ฮองเฮาขมวดพระขนงและขึ้นเสียง "ใคร?"

ม่านประตูเปิดออก ฮองเฮาเห็นหัวจิ้งจากคันฉ่อง เดินเข้ามาจากห้องโถงด้านนอกสวมชุดสีแดงสด มีรอยยิ้มเต็มบนใบหน้าของหัวจิ้ง เมื่อเห็นฮองเฮาแต่งตัวนางก็ยิ้มและโน้มตัวไปข้างหน้าและพูดว่า "วันนี้เสด็จแม่สวยมาก ผู้คนมักบอกว่า หญิงมีครรภ์ดูสวยที่สุด และมันเป็นเรื่องจริงเช่นนี้นี่เอง"

ฟังคำชื่นชมของหัวจิ้งนี้แล้ว ทำให้ฮองเฮาขมวดพระขนง มองหัวจิ้งอย่างไม่พอใจเล็กน้อย "ราชบุตรเขยถูกศัตรูล้อม ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แต่เจ้ากลับแต่งตัวแบบนี้ สมควรหรือไม่ ถ้า

ใครมาเห็นเข้า ไม่แน่อาจจะพูดลับหลังเจ้า"

หัวจิ้งแบะปาก ทำเสียงแข็ง "ทำไมข้าต้องสนใจความคิดเห็นของผู้อื่น ข้านี้เป็นธิดาของเสด็จแม่ เสด็จแม่เป็นแม่ของแผ่นดิน อีกทั้งตอนนี้ยังทรงมีรัชทายาทในท้อง ใครจะกล้าพูด..."