ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 793

เฉี่ยนจั๋วพยักหน้าเล็กน้อย เดินออกไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากนั้นไม่นาน ก็พาจางฮูหยินเข้ามา สีหน้าของจางฮูหยินซีดเล็กน้อย ดูเหมือนนางจะตกใจกับสถานการณ์ภายนอก เมื่อเห็นหยุนชางนางก็พูดตะกุกตะกัก "นี่...ข้างนอก...ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?"

หยุนชางยิ้ม ยิ้มปลอบประโลมให้นางก่อนจะพูดเบาๆว่า "ไม่มีอะไร แค่มีใครบางคนรนหาที่ตายแค่นั้น ทำไมจางฮูหยินถึงมาที่นี่ได้ ดึกเยี่ยงนี้แล้วยังไม่พักผ่อนอีก?"

จางฮูหยินดูเหมือนจะยังไม่ได้ดึงสติกลับมา นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น "ข้าได้ยินคนใช้รายงานว่ามีการเคลื่อนไหวผิดปกติที่นี่ รู้สึกเป็นห่วงพระชายา จึงรีบมาเพคะ"

หยุนชางมองมาที่จางฮูหยิน นางปักผมด้วยปิ่นหยก หวีมวยตกหลังม้า และสวมชุดสีน้ำเงิน

"ตอนนี้มิเป็นไรแล้ว จางฮูหยินมิต้องกังวล แต่เกรงว่าอาจจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นในจวนสักพัก วันรุ่งขึ้นข้าจะแจ้งใต้เท้าจาง ให้เขาเสริมกำลังการลาดตระเวนในยามราตรี และข้าจะจัดองครักษ์ลับมาเสริม ยามค่ำยามคืน จางฮูหยินอย่าได้ออกไปไหนมาไหนเป็นดีที่สุด นักฆ่าเหล่านี้ล้วนมุ่งมาที่ข้า หากจางฮูหยินหลบอยู่ที่ห้องก็จะปลอดภัย" หยุนชางเตือนด้วยความกรุณา

จางฮูหยินตกใจกับซากศพด้านนอกจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลังจากได้ฟังคำพูดของหยุนชาง นางพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของนางกวาดไปทางหญิงวัยกลางคนที่นั่งเงียบๆ ข้างหยุนชาง

แต่มีอีกเสียงหนึ่งดังมาจากข้างนอกตามมาด้วยเสียงฝีเท้าตื่นตระหนก เฉี่ยนจั๋วรีบยื่นหัวออกไปดูอย่างรวดเร็ว จากนั้นหันกลับมาพูดเบาๆว่า "พระชายา ใต้เท้าจางมาเพคะ"

จางสิงรีบเดินเข้ามา ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ยิ่งกว่านั้นบนตัวของเขาก็แค่คลุมด้วยเสื้อคลุมอย่างลวกๆ ใต้เสื้อคลุมก็เผยให้เห็นเสื้อซับในสีขาวอย่างลางๆ และรองเท้าที่สวมอยู่ที่เท้ายังกลับด้านกัน หลังจากเข้าประตู เขาก็พูดอย่างตาลีตาเหลือก "พระชายา พระชายา พระชายาทรงเป็นอะไรไหมพ่ะย่ะค่ะ? นักฆ่าหนีไปได้แล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

หยุนชางเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้จางสิง และพูดเบาๆ "ข้าไม่เป็นไร คนที่เป็นอะไรนั้นคือนักฆ่า นักฆ่าถูกองครักษ์ลับจัดการแล้ว…"

จางสิงจึงถอนหายใจ สายตาเขาตกลงบนจางฮูหยิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นรีบหลบตาและกล่าวว่า "ข้าน้อยขอไปช่วยกำจัดศพเหล่านี้ก่อน และตรวจดูว่ามีเบาะแสอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้า โบกมือโดยไม่ใส่ใจนัก จางสิงจึงจากไปอีกครั้ง หลังจากที่จางสิงจากไป จางฮูหยินก็รีบโค้งคำนับและขอตัวออกไป

จ้าวฮูหยินมองการจากไปของทั้งคู่เพียงยิ้มและพูดออกมาว่า "ดูเหมือนว่า ใต้เท้าจางและจางฮูหยินก็ไม่ได้รักกันมากเท่าข่าวลือที่ว่ากันเลย อย่างน้อย พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน"

หยุนชางยิ้ม ไม่ได้โต้ตอบใดๆ แต่พูดเบาๆว่า "ทุกบ้านล้วนมีพระคัมภีร์ที่สวดยากประจำบ้าน(ทุกบ้านมีปัญหาของตัวเอง)"

หยุนชางลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดหลังจากเงียบไปนาน นางพูดออกมาว่า "ตอนนี้ข้ารู้สึกสงสัยข้อหนึ่ง"

ทุกคนในห้องเงยหน้าขึ้นมองหยุนชาง

หยุนชางยิ้มเบาๆแล้วพูดต่อ "ตามหลักแล้ว นักฆ่าเหล่านี้มาถึงเมืองหลิงซีเพียงวันสองวันเท่านั้น เราอาศัยที่จวนเจ้าเมืองมันอาจจะไม่ใช่ความลับ แต่ยอดองครักษ์ลับจัดวางในลานบ้านก็ไม่น้อย พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเราอาศัยอยู่ในลานบ้านส่วนนี้โดยสถานการณ์ที่ไม่ทำให้องครักษ์ลับตื่นตัวได้"

พอฟังคำพูดของหยุนชางทุกคนในห้องขมวดคิ้ว

หยุนชางตั้งคำถาม แต่ไม่ต้องการคำตอบ เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่สามารถตอบได้ว่าทำไม นางก็ไม่ดึงดันกับเรื่องนี้อีก

วุ่นวายมาทั้งคืน หยุนชางก็รู้สึกง่วงแล้ว สั่งให้เฉี่ยนจั๋วและคนอื่นๆร่วมมือกับจางสิงในการตรวจสอบร่วมกัน จากนั้นจึงกลับห้องไปพักผ่อนก่อน

เป็นเวลาหลายวัน จนเกือบทุกคืน ในลานที่หยุนชางอาศัยอยู่ก็จะมีนักฆ่าลอบเข้ามา แต่ทว่าโชคดีที่แต่ละครั้งจำนวนคนไม่มากเกินไป และสามารถรับมือได้