ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 808

หยุนชางพลันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ พร้อมทั้งรีบร้อนออกจากอ้อมกอดของลั่วชิงเหยียน แล้วจึงรีบร้อนกล่าวออกมาว่า "ไม่ได้ ไม่ได้เพคะ"

ลั่วชิงเหยียนเพียงแค่หัวเราพร้อมจ้องมองไปที่นาง สายตาเต็มไปด้วยแววตาของความขบขัน "อื้ม ยังอยากหัวเราะข้าอีกหรือไม่ ?"

หยุนชางพลันรีบร้อนส่ายหัวไปมา "ไม่แล้วเพคะ.ไม่ทำอีกแล้ว. ท่านอ๋อง หม่อมฉันทำผิดไปแล้วเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความสุขใจ "หืม. ท่านอ๋อง. ข้ามิใคร่ชอบฟังคำเรียกเช่นนี้นัก"

หยุนชางเข้าใจแล้วว่าเขากำลังกลั่นแกล้งนาง หากแต่นางในยามนี้ เมื่อลงมาอยู่ในเรือลำนี้แล้ว อย่างไรก็ไม่สามารถกลับขึ้นไปได้ เพียงแต่ขบริมฝีปากไปมา พร้อมพ่นหายใจออกมา แล้วจึงกล่าวว่า "ชิงเหยียน"

ลั่วชิงเหยียนเพียงแค่หยิบแก้วเหล้าในมือยกขึ้นมาดื่มอีกหนึ่งครั้ง พร้อมหันหน้าไปหา มิได้เอ่ยอันใดออกมา ราวกับกำลังไม่พอใจอยู่

หยุนชางขบริมฝีปากไปมาเล็กน้อย พร้อมตัดสินใจออกมาอย่างแน่วแน่ แล้วจึงตะโกนออกมาว่า "เสด็จอา. ท่านอ๋อง. ชิงเหยียน. สามี. พระสวามี"

ลั่วชิงเหยียนพลันหันหน้ามา แววตาเต็มไปด้วยความพอใจ "อื้ม. ตะโกนคำสุดท้ายออกมาอีกครั้ง"

ใบหน้าของหยุนชางขึ้นสีเล็กน้อย. น้ำเสียงที่ค่อยๆแผ่วเบา. " พระสวามี พระสวามี. พระสวามี. พระสวามี. เล่นกันเสร็จแล้ว. พวกเรากลับกันเถอะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มพร้อมพยักหน้าลง. จึงเดินไปที่ท้ายเรือ พร้อมยกไม้พายขึ้นมา พลางหันไปหยุนชางว่า "เจ้าเรียกอีกที ข้าพายครั้งหนึ่งเป็นอย่างไร?"

หยุนชางขบฟันไปมาเล็กน้อย ภายในใจเต็มไปด้วยความขมื่น "ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์"

หากแต่ใบหน้าที่แย้มยิ้ม กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า "พระสวามี"

ลั่วชิงเหยียนจึงลงมือพายขึ้นมา เรือจึงเริ่มเคลื่อนที่แล้ว หยุนชางจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา หากแต่เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง กลับรู้สึกถึงความผิดปกติ แท้จริงแล้วเขาสามารถพายเรือกลับไปที่เรือนหยวนหนานได้ หากแต่ ลั่วชิงเหยียนกลับพายเรือเข้ามาในดงดอกบัวพวกนี้แทน

เมื่อใบบัวบดบังท้องฟ้าด้านบนแล้ว หยุนชางพลันเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับพบเห็นเป็นใบบัวที่ไม่สามาถนับได้หลายใบเต็มไปหมด บดบังเสียมองมิเห็นท้องฟ้า

เมื่อลั่วชิงเหยียนพายเข้าไปด้านในอีกครั้ง. ใบบัวก็บดบังทุกอย่างโดยสมบูรณ์ และยังไม่สามารถพายต่อไปได้อีกแล้ว หยุนชางจึงได้สติกลับมา เมื่อกำลังจะหันไปเปิดปากพูดนั้น พลันเห็นลั่วชิงเหยียนเดินมาที่ข้างกายแล้ว คำพูดยังมิทันหลุดออกจากปาก ก็ถูกลั่วชิงเหยียนก้มหน้าลงมาประกบจูบอีกครั้งหนึ่ง

ผ่านไปชั่วครู่ ลั่วชิงเหยียนจึงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งขึ้นมาว่า "ภรรยา. ข้าอยากได้เจ้าแล้ว"

หยุนชางยังมิทันจะได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ พลันได้ยินเสียง "ชึบ" อาภรณ์พลันถูกเปิดออก

สติครั้งสุดท้าย หยุนชางพลันคิดได้ว่า ต่อจากนี้ไป. นางจะไม่ยอมนั่งเรือลำเดียวกันกับเขาอีกแล้ว อีกทั้งยังเป็นฤดูที่ดอกบัวออกดอกเช่นนี้อีกด้วย

หยุนชางกลับมายังเรือนหนานย่วนเช่นใด ขึ้นมานอนบนเตียงได้เช่นไร หยุนชางไม่รู้เรื่องเลยทั้งสิ้น รู้เพียงแค่ว่า นางตื่นมายามอู่ของอีกวันหนึ่ง ทั้งฉินยีและเฉี่ยนจั๋วใบหน้าล้วนแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่มยิ่งนัก

หยุนชางที่ถูกพวกนางยิ้มล้อเลียนเช่นนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความแดงก่ำ ภายในใจกับคิดว่า หากลั่วชิงเหยียนกลับมาเมื่อใด. ต้องทำให้เขาเห็นว่าเขากลั่นแกล้งนาง