ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 81

ยามบ่ายที่สุขสบาย มีแสงแดดอุ่นๆ ส่องมา หยุนชางรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย แต่เมื่อนางนั่งลงบนเบาะนุ่ม ๆ ที่อยู่ท่ามกลางแสงแดดยามฤดูหนาวนางก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทันที ดังนั้นจึงพาฉินยีและเฉี่ยนอินไปเดินเล่นในสวนดอกไม้

หลังจากเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้สักพัก แล้วรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย หยุนชางจึงหาศาลาและนั่งพักผ่อน ทะเลสาบเริ่มกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว แสงอาทิตย์ส่องบนน้ำแข็งอย่างแพรวพราวและแยงตาเล็กน้อย หยุนชางมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงละสายตาออกไป

"ริมทะเลสาบนั้นลมแรงเกินไป อย่าอยู่ที่นี่นานนักเลยเจ้าค่ะ" เสียงที่อ่อนโยนดังมาจากด้านหลังพร้อมน้ำเสียงที่มีความสุขเล็กน้อย

หยุนชางได้ยินเช่นนี้รู้สึกดีใจอย่างมาก จึงรีบหันกลับไปและกล่าวว่า "เสด็จแม่" หลังจากที่เรียกท่านแล้วจึงนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันว่าตอนนี้นางอยู่ในวัง และตอนนี้เป็นเวลากลางวันอีกด้วย นางจึงตกตะลึงใจขึ้นมา แล้วมองไปรอบๆ นางรู้ดีว่ามีดวงตาหลายคู่จับตามองอยู่ในวังหลังนี้อย่างแน่นอน แต่นางก็ไม่อยากทำท่าทีว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับท่าน เพราะท่านคือเสด็จแม่ของตนนะ......

จิ่นเฟยพยักหน้าเบาๆ นางนั่งตรงข้ามหยุนชาง จ้องมองหยุนชางอยู่นานจึงยิ้มและพูดออกมาว่า "ทุกครั้งที่แม่เห็นเจ้า แม่รู้สึกว่าเจ้าดูสวยขึ้นกว่าเดิมตลอด จนทำให้มองยังไงก็ไม่พอ"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "ชางเอ๋อร์เป็นลูกสาวของเสด็จแม่ เสด็จพ่อก็พูดอยู่เสมอว่าข้าหน้าตาเหมือนเสด็จแม่ และเมื่อเสด็จแม่ชมข้า ก็แสดงว่าท่านกำลังชมตัวเองด้วยมิใช่หรือ?"

จิ่นเฟยผงะเมื่อได้ยินเช่นนี้ นางแต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย จู่ๆ หยุนชางก็นึกขึ้นได้ว่า ช่วงหลายปีที่ผ่านมา จิ่นเฟยคงจะยังขุ่นเคืองเล็กน้อยต่อจักรพรรดิหนิง นางได้ออกจากตำหนักเย็นชาภายใต้การวางแผนของตน แต่นางก็ไม่ได้ยินดีต่อจักรพรรดิหนิงมากนัก และตอนนี้ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์อย่างกะทันหัน นางคงจะมีแผลใจเพิ่มบนหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวอีกแล้ว

เป็นไปอย่างที่นางคิก จิ่นเฟยก้มหน้าลงและนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากกล่าวว่า " ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินเจ้าพูดว่า เจ้าเคยส่งนางกำนัลไปดูแลเสด็จพ่อของเจ้า? ตอนนี้ นางกำนัลผู้นั้นยังเป็นคนของเจ้าอยู่หรือไม่?"

หยุนชางไม่รู้ว่าเหตุใดจิ่นเฟยจึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่นางก็กล่าวอย่างไม่ปิดบังว่า "เดิมทีนางกำนัลผู้นั้นเป็นคนที่ฮองเฮาเอาไว้คอยจับตาดูข้า จากนั้นนางบาดเจ็บขาเพราะจิ้งอ๋อง ฮองเฮาจึงเอานางออกไปแล้วนำหมากตัวใหม่มาวาง แต่นางคิดว่าจัดการนางกำนัลออกด้วย แต่นางกำนัลผู้นั้นวิ่งมาขอร้องข้า และช่วงนั้นเป็นจังหวะที่ฮองเฮาพยายามเลือกนางกำนัลสาวสวยสักสองสามคนในตำหนักของนางแล้วส่งไปรับใช้เสด็จพ่อ เพื่อเป็นสายสืบของนางพอดี ข้าจึงถือโอกาสส่งนางกำนัลผู้นั้นไปด้วย หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น นางก็เอาแต่พูดว่าจะเชื่อฟังข้า แต่ว่า ข้าดูนิสัยของนางแล้ว นางไม่ใช่คนที่เจียมตัวสักเท่าไหร่ ต่อให้จะใช้งานนาง ก็คงใช้แบบวางใจไม่ได้ จึงทำได้แค่คิดว่านางเป็นลูกหมากตัวหนึ่งที่สามารถทิ้งได้ทุกเวลาเท่านั้น..."

จิ่นเฟยยิ้ม พยักหน้าและกล่าวว่า "ถ้าหากเคยทรยศเจ้าหนึ่งครั้ง ก็อาจมีการทรยศครั้งที่สองเกิดขึ้นได้ เจ้าทำถูกแล้ว"

หลังจากพูดจบนางก็หยุดชั่วครู่ เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชาง " หลายปีที่ข้าอยู่ในตำหนักเย็น ซู่เฟยเป็นหนามยอกอกของฮองเฮามาตลอด คราวนี้ฮองเฮาตั้งครรภ์ ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามีของอะไรที่ถูกทำลายลับหลังบ้าง แต่มันก็เป็นโอกาสที่ดีเช่นกัน ในพระราชวังนี้ไม่มีข่าวดีเรื่องลูกหลานมานานแล้ว เมื่อวานวันก่อน ข้าจึงแนะนำเสด็จพ่อของเจ้าว่า ให้ซู่เฟยเป็นตัวแทนจัดงานเลี้ยงเล็กน้อยในวังขึ้น"

"ซู่เฟย?" หยุนชางประหลาดใจ "เสด็จแม่ ท่านและซู่เฟย.....…"

จิ่นเฟยยิ้มเล็กน้อย "เจ้าเด็กโง่ ในวังหลังนี้ไม่มีคนที่เป็นศัตรูไปตลอดกาลหรอก ข้าผลักให้ซู่เฟยไต่ขึ้นได้ นางก็คงจะคิดถึงบุญคุณของข้าอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ว่ามันยังไม่เพียงพอ เมื่อนางเริ่มมีอำนาจในวังหลัง เมื่อถึงตอนนั้น หากว่านางไม่สามารถจัดการฮองเฮาได้ ข้านี่แหละจะเป็นคนที่นางอยากกำจัดมากที่สุด ดังนั้น แม่จึงหวังว่า ณ เวลานี้ควรจะมีใครสักคนที่เป็นคนของเรา...... "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนชางก็หันไปมองทะเลสาบ "เสด็จแม่ต้องการ…"

"แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้นางทำอะไรมากเป็นพิเศษ แค่ต้องการให้เจ้าไปจัดการเล็กน้อย ให้นางดึงดูดสายตาของฮ่องเต้ไว้ให้ได้ในงานเลี้ยงที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้......" จิ่นเฟยพูดเบา ๆ แล้ววางมือลงบนท้องส่วนล่างของตนโดยไม่รู้ตัว

หยุนชางหันไปมองจิ่นเฟยเป็นเวลานานก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ " เสด็จแม่กับเสด็จพ่อ.... "

จิ่นเฟยก้มหน้าลงและเหลือบมองดูท้องน้อยของตนที่ยังไม่โตมากนัก "ตั้งแต่ที่เสด็จพ่อของเจ้าแต่งงานกับหลี่อี้หราน ตั้งแต่หัวหัวจิ้ง ตั้งแต่ที่ในวังนี้มีผู้หญิงเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ข้าก็ตายใจแล้ว เหตุผลที่ข้ายอมออกมาจากตำหนักเย็น ก็มีเพียงแค่ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกเอาเปรียบ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วข้ายังเด็กและโง่เขลา ที่ทิ้งเจ้าไป ความลำบากที่เจ้าได้พบตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้แม่ทราบทุกอย่าง แม่ผิดเอง ตั้งแต่ที่เจ้ากลับมาจากวิหารแคว้นหนิง ข้าก็คิดได้อย่างกระจ่างแล้ว การตัดสินใจของฮองเฮานั้นไม่ง่ายธรรมดาอย่างที่คิด ข้ากังวลว่าเจ้าจะเสียเปรียบ ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่ควรเป็นคนไม่เอาไหนที่เอาแต่ซ่อนตัวไว้ ข้าหวังว่าลูกสาวของข้าจะมีความสุข "

หยุนชางเงียบอยู่แล้วจึงกล่าวว่า "เสด็จแม่เจ้าคะ เสด็จพ่อ ท้ายที่สุดแล้ว... ท่านก็เป็นฮ่องเต้อยู่ดี…"