ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 819

หลินโยวหรานก้มศีรษะลง เหยียดมือออกมาอย่างเงียบๆ หยุนชางใช้สองนิ้วแตะที่ข้อมือ ค่อยๆตรวจชีพจรของนาง ก่อนที่จะพูดว่า "หมอหลวงคงสั่งยาให้เจ้าแล้ว ให้นางกำนัลต้มยา ในวังนี้ ไม่ว่าเจ้าจะทรมานตัวเองมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครมาสงสาร สิ่งที่เจ้าจะได้รับ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสียงเยาะเย้ยจากคู่ต่อสู้ของเจ้า"

ร่างกายของหลินโยวหรานสั่นเบาๆตลอด และเมื่อนางได้ยินคำพูด นางก็ขึ้นเสียงของนางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "มานี่"

นางกำนัลรีบเดินเข้ามา และหลินโยวหรานสั่งให้นางกำนัลไปต้มยา หลังจากสั่งการ นางมองที่ข้อมือด้วยความเหม่อลอย

หยุนชางดื่มชา ไม่สามารถทนดูท่าทีที่หมดอาลัยตายอยากของนางได้ นางจึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องโถงชั้นใน

หนิงเชียนไม่อยู่แล้ว ตำหนักเซียงจู๋มิได้ครึกครื้นเหมือนแต่เดิม ตอนนี้มันค่อนข้างรกร้างมาก และวัชพืชในลานไม่ได้รับการดูแล แต่มีดอกไม้สีม่วงที่ไม่รู้จักชื่อบานอยู่ในสวนเป็นหย่อมใหญ่

"เห็นได้ชัดว่าพระชายาทรงห่วงใยฮุ่ยจาวอี๋ แต่กลับตรัสด้วยความไม่แยแสและเย็นชาเยี่ยงนี้ มิกลัวฮุ่ยจาวอี๋จะโกรธเกลียดหรือเพคะ?" ฉินยีกระซิบข้างหลังหยุนชาง

หยุนชางยิ้มและส่ายหัว "พวกเรา ปกป้องนางเกินไป เมื่อก่อนเอาแต่คิดว่า ต้องเอานางมาเพื่อเสียสละ เป็นนกที่อยู่เหนือสิ่งอื่นใด และทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับนาง ปรากฎว่า ตามใจนางทุกสิ่งอย่าง อยู่ในวังหลังนี้มันช่วยอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ฮองเฮาฮวากลับมาแล้ว นางกับข้า ก็ไม่มีความหมายอะไรมาก และจุดจบของนางก็อยู่ในมือของนางเองทั้งหมด ถ้าข้าไม่ปลุกนางขึ้นมาในตอนนี้ มันจะสายเกินไป"

หยุนชางบอกว่าจะค้างคืนในวัง ดังนั้นจึงให้ฉินยีจัดห้องในตำหนักเซียงจู๋ โชคดีที่ตอนนี้ตำหนักเซียงจู๋โล่งกว่าเดิม และพอมีห้องว่าง

ไม่นานหลังจากนั้น ลั่วชิงเหยียนก็มารับนางหยุนชางบอกรายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กับลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนเห็นว่าหยุนชางได้ตัดสินใจแล้ว ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะอยู่ที่ตำหนักหารือเพื่อจัดการกับเรื่องของราชสำนักด้วยล่ะกัน! ช่วงนี้ก็มีเรื่องมากมายพอควร คืนนี้ ข้าก็จะไม่กลับจวนเช่นกัน"

หยุนชางรู้ดีว่าลั่วชิงเหยียนเป็นห่วงนาง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบรับด้วยรอยยิ้ม "เพคะ ถ้ามีข่าวอะไรเพิ่มเติม ข้าจะส่งคนไปรายงานท่านที่ตำหนักหารือนะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆแล้วเดินกลับไปที่ตำหนักหารือ

ทันทีที่ลั่วชิงเหยียนจากไป หยุนชางก็เข้าไปในห้องที่นางกำนัลคนนั้นพักอยู่อีกครั้ง เมื่อเห็นท่าทีของนางกำนัล ดูเหมือนจะดีขึ้น เมื่อเห็นหยุนชางเข้ามา นางกำนัลก็ลดคอลงและรับคำนับ

หยุนชางนั่งลง และจ้องที่นางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าชื่ออะไร"

นางกำนัลตัวสั่นอีกครั้ง และรีบพูดว่า "หม่อมฉันชื่อหมิงสุ่ยเพคะ เป็นนางกำนัลในตำหนักจงชุ่ย"

หยุนชางพยักหน้า ไม่น่าแปลกใจ ตำหนักอื่นที่มีนายหญิงล้วนมีเวลาเข้าออกที่เข้มงวด เมื่อถึงเวลา นางกำนัลจะไม่สามารถเข้าออกตามใจชอบ ตำหนักจงชุ่ยเป็นตำหนักที่หญิงดีงาม(หญิงสาวที่ถูกส่งมาร่วมคัดเลือกจากทั่วแผ่นดิน)อาศัยอยู่ก่อนที่จะได้รับแต่งตั้ง ตอนนี้เซี่ยหวนอวี่ได้ถอดถอนวังหลัง หญิงดีงามส่วนใหญ่ที่ได้รับการคัดเลือกเมื่อปีที่แล้ว คงจะถูกส่งออกจากวังแล้ว ตอนนี้ในตำหนักจงชุ่ยไม่มีผู้คน และนี่คือเหตุผลที่นางกำนัลถือโอกาสแอบพบคู่รักทุกคืน

"เอาความดีความชอบหักล้างความผิดนั้นไม่ยาก ประเดี๋ยวเจ้ากลับไปที่ตำหนักจงชุ่ย ถ้ามีคนถาม เจ้าก็บอกว่าข้ารักษาเจ้าจนหายดีแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติ อย่าได้ให้ใครเห็นความผิดปกติ ในตอนกลางคืน..." หยุนชางหรี่ตา พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าต้องการให้เจ้า แสร้งทำเป็นว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วไปพบหวังซู่คนนั้นตามปกติ"

"คือ..." หมิงสุ่ยขมวดคิ้ว ดูเหมือนลำบากใจเล็กน้อย

หยุนชางยิ้มและพูดว่า "เขาปกปิดและหลอกลวงเจ้าทุกอย่าง หรือว่าเจ้ายังต้องการปกป้องเขาอีก อีกทั้งตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"

"หม่อมฉันเต็มใจ หม่อมฉันเต็มใจเพคะ" หมิงสุ่ยกล่าวอย่างรวดเร็ว