ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 824

คำขอร้องของหยุนชางนั้นเขาไม่เคยปฏิเสธได้ลง

ลั่วชิงเหยียนตัวสั่นไปทั้งร่าง ริมฝีปากซีดขาว ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยว่า "เร่งคลอดเถอะ"

หมอเจิ้งรับคำแล้วจึงนำยาที่เขาเตรียมไว้ขณะที่สายลับเล่าสถานการณ์ให้เขาฟังยื่นให้ฉินยีที่ยืนอยู่ด้านข้าง "ไม่ต้องต้ม ใช้น้ำร้อนแช่ไว้แล้วก็ยกมาได้เลย"

ดวงตาของฉินยีแดงเล็กน้อย เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบรับยามาแล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

หมอเจิ้งสั่งการข้ารับใช้ในห้องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย "ไปต้มน้ำร้อน ยิ่งมากยิ่งดี ในจวนคงเตรียมหมอตำแยไว้อยู่แล้ว ไปเรียกพวกนางมาให้หมด แผ่นโสมก็เตรียมมาด้วย..."

ฉินยีรีบนำยาเร่งคลอดนั้นมา หมอเจิ้งสัมผัสขอบถ้วยแล้วจึงหยิบถ้วยชาเปล่ามาเท รอให้ยานั้นเย็นลงเล็กน้อยจากนั้นก็ยื่นให้ลั่วชิงเหยียน

ลั่วชิงเหยียนยังคงมือสั่นอยู่เล็กน้อย เสียงของเขาแหบพร่า "ชางเอ๋อรื ดื่มยา"

หยุนชางบังคับให้ตนเองมีสติ เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นดื่มยาเร่งคลอดนั้นจนหมด

ตอนแรกไม่ได้มีความเคลื่อนไหวมากมายนัก หยุนชางยังคงสามารถเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ลั่วชิงเหยียนอย่างอ่อนแรงและถามเขาว่า "คุณชายหลิ่วเป็นอย่างไรบ้าง?"

ลั่วชิงเหยียนไม่ได้ตอบ ฉินยีที่อยู่ด้านข้างรีบตอบนางว่า "หม่อมฉันให้คนไปเชิญหมอมาแล้ว ตอนนี้กำลังรักษาให้คุณชายหลิ่วอยู่เพคะ"

หยุนชางพยักหน้า เสียงของนางมีแววง่วงงุน "ข้าติดหนี้ชีวิตของเขาอีกครั้งหนึ่งแล้ว"

มือของลั่วชิงเหยียนสั่นเล็กน้อย เขาดึงหยุนชางเข้าสู่อ้อมแขนอีกครั้งแล้วพึมพำว่า "ไม่เป็นไร ข้าจะชดใช้ให้เขาเอง"

ไม่นานยาก็เริ่มออกฤทธิ์ บนหน้าผากของหยุนชางมีเหงื่อผุดพรายออกมาเล็กน้อย นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เพียงแต่กลัวว่าลั่วชิงเหยียนจะเป็นกังวล นางจึงกัดฟันแน่นและไม่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อหมอเจิ้งเห็นดังนั้นก็รีบบอกลั่วชิงเหยียนว่า "ท่านอ๋อง ท่านออกไปรอด้านนอกก่อนเถอะ"

ลั่วชิงเหยียนย่อมต้องรู้ความคิดของหยุนชาง แม้ว่าเขาจะวิตกกังวลเป็นอย่างมากแต่ก็กลัวว่าหยุนชางจะทนไม่ไหวจึงพยักหน้า เขาจูบลงบนใบหน้าของนางเบาๆ แล้วจึงกล่าวว่า "เด็กจะมีหรือไม่มีก็ได้ ชางเอ๋อร์ เจ้าห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาด หากเจ้าเป็นอะไรไปแล้วข้าจะทำเช่นไร?"

คำพูดเดิมนั้น เขากลับพูดซ้ำไปมาหลายครั้ง หยุนชางอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วจึงพยักหน้ารับและเอ่ยตอบเสียงเบา "ข้าจะไม่เป็นไร"

ลั่วชิงเหยียนจึงออกไป เพียงแต่เมื่อเดินไปถึงประตูก็กลับหันหลังมาอีก เขามองม่านประตูที่สั่นไหวไปมาและไม่อาจก้าวเท้าไปไหนได้

ไม่นานหมอตำแยก็ถูกคนพาเข้ามา เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหยุนชางดังขึ้นอย่างฉับพลัน ลั่วชิงเหยียนตัวสั่นสะท้านราวกับถูกมีดคมจัดกรีดลงบนหัวใจอย่างแรง ความเจ็บปวดนั้นเสียดแทงไปถึงกระดูก

ไม่นานเรียงกรีดร้องนั้นก็ยิ่งดังขึ้นและยังแฝงแววอดทนอดกลั้น มือที่กำแน่นของลั่วชิงเหยียนมีเลือดหยดลงมาทีละหยดอย่างต่อเนื่อง แต่เขากลับไม่รู้สึกตัว เขาตัวแข็งทื่อราวกับรูปปั้นทองแดง

"พระชายา หายใจลึกๆ เร็วเข้า หายใจเข้าลึก..." ในห้องราวกับจะวุ่นวายเล็กน้อย

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเสียงหายใจหนักของหยุนชางแฝงแววเจ็บปวดก็รู้สึกเกลียดที่ตนเองช่างมีหูที่ดีนัก เสียงความเคลื่อนไหวทุกอย่างจึงได้เข้ามาในโสตประสาทโดยที่เขาไม่รู้ตัว

"เปิดออกสามนิ้วแล้ว พระชายา ออกแรงอีกเพคะ" เสียงของหมอตำแยดังขึ้น

"เตรียมแผ่นโสมให้พระชายาอมไว้" หมอเจิ้งกล่าว

"นำผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้นาง" นี่คือเสียงของฉินยี

"..."