ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 98

ผู้ถูกเรียกชื่อสีหน้างงงวย "โธ่เอ๊ย พวกเรามาต่างก็ยกขโยงกันมาที่นี่แล้ว หารือกันที่กระโจมท่านอ๋องก็ได้ ทำไมจึงต้องไปกระโจมของข้าด้วย?"

กลับเป็นชายวัยกลางคนท่าทางเจ้าเล่ห์พูดขึ้นว่า "คุณชายน้อยท่าทางสะอาดสะอ้านเมื่อครู่นั่น พวกเจ้าเห็นหรือเปล่า? หรือว่าคุณชายนั่นอยู่ในกระโจม..."

จิ้งอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย "โวยวายอะไรกันถึงได้เสียงดังเอะอะขนาดนั้น ไปกันเถอะ"

ทุกคนมองหน้ากัน "คงจะนอนแล้ว"

เมื่อพวกเขาคิดได้ดังนี้ พวกเขาก็หัวเราะและรีบตามจิ้งอ๋องไป จากนั้นก็เริ่มมาคาดคั้นจิ้งอ๋อง "ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เคยเห็นท่านอ๋องให้ใครใช้เตียงของท่านมาก่อนเลย นอกจากนี้พวกเราก็ยังไม่เคยเห็นท่านอยู่กับผู้หญิง หรือว่าท่าน..."

"ชมชอบบุรุษด้วยกัน?" ทุกคนกล่าวขึ้นพร้อมกันและถอยห่างออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน

จิ้งอ๋องหันศีรษะกลับมาและกวาดตามองทุกคนอย่างเย็นชา "ถึงจะชอบบุรุษก็คงไม่ชอบพวกเจ้าแน่"

"ชอบบุรุษจริงๆหรือ?" ทุกคนถามอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ทางด้านแคว้นหนิงเต็มไปด้วยความรื่นเริงนั้น ภายในกระโจมหลักของแคว้นเย้หลาง องค์ชายสามชางเจียชิงซูกลับเต็มไปด้วยโทสะ เยาะเย้ยหญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม "เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วแห่งแคว้นหนิง ข้าก็เชื่อเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าเป็นตัวปลอมบอกมา ว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นใคร!"

หัวจิ้งตัวสั่นเทิ้ม นางรีบพูด "ข้าเป็นองค์หญิงฮุ่ยกัวจริงๆ ท่านก็เห็นป้ายสัญลักษณ์องค์หญิงของข้าแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อประทานให้ สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น"

ชองเจียชิงซูนั่งลงบนเก้าอี้และยกเท้าข้างหนึ่งพาดบนเก้าอี้ "เจ้าก็รูปโฉมงดงามดี แต่จิ้งอ๋องของพวกเจ้าราวกับไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นหรือตาย เมื่อเป็นเช่นนี้เจ้ายังอยากอยู่รอดไหม?"

หัวจิ้งพยักหน้าติดกันหลายครั้ง

ชางเจียชิงซูยิ้มเย็นชา กระดิกนิ้วเรียกนางเข้ามา

หัวจิ้งผงะไป รู้สึกว่าชางเจียชิงซูเต็มไปด้วยรังสีเย็นเยียบ จึงรีบกลืนน้ำลาย จากนั้นอยู่นานจึงค่อยเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ จู่ๆชางเจียชิงซูก็ยื่นมือออกมาคว้ามือนาง หัวจิ้งไม่ทันระวังจึงล้มลงไปบนร่างของเขา เมื่อได้สติแล้วนางก็ตื่นตระหนกตกใจ ในขณะที่กำลังจะขัดขืนก็พบว่าตัวนางถูกขังไว้อย่างแน่นหนาจนไม่มีทางที่จะหลุดออกไปได้

เมื่อหัวจิ้งเห็นดังนี้ ในใจก็หวาดกลัว แต่คำสอนของฮองเฮาในตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็ม่ได้ถูกลืมไปเสียหมด นางรีบบังคับตนเองให้สงบลงอย่างรวดเร็ว ในสมองคิดหาหนทาง

สีหน้านางกลับเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า "องค์ชายสาม แม้ว่าจิ้งอ๋องจะโหดเหี้ยมเย็นชาและไม่ต้องการช่วยข้า แต่ข้าก็ยังเป็นองค์หญิงของแคว้นหนิง ท่านต้องไปทูลเสด็จพ่อของข้าว่าข้าอยู่ในมือท่าน เสด็จพ่อจะต้องยอมสงบศึกอย่างแน่นอน นอกจากนี้ข้ายังเห็นว่าองค์ชายสามกล้าหาญชาญชัย หากเสด็จพ่อมีพระประสงค์จะให้ข้ารับใช้ท่านจริงๆ ท่านก็สามารถทูลขอเสด็จพ่อได้ ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วก็จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อแคว้นเย้หลาง"

"หืม?" ชางเจียชิงซูหยุดมือและกลั้วหัวเราะ "คิดไม่ถึงเลยว่าองค์หญิงจะฉลาดถึงเพียงนี้ แต่งงานหรือ? ก็เป็นวิธีที่ดี อีกเดี๋ยวข้าค่อยเขียนหนังสือถึงจักรพรรดิหนิงเพื่อแต่งงาน แต่ว่าในเมื่อจะเร็วหรือช้าเจ้าก็จะต้องเป็นของข้า หากข้าจะร่วมรักกับเจ้าล่วงหน้าก็ไม่เห็นจะเป็นกระไรไป นอกจากนี้หากจักรพรรดิหนิงไม่เห็นด้วย พอถึงตอนนั้นเมื่อสายเกินแก้แล้วเขาจะไม่เห็นด้วยก็ไม่ได้"

ชางเจียชิงซูกล่าวพลางดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางอย่างรุนแรงพร้อมปลดเข็มขัดของเขาออก

"อ๊า..." แม้ว่าหัวจิ้งจะแต่งงานมีสามีแล้ว แต่พระสวามีของนางก็นำทหารออกรบอยู่ที่ชายแดนเสียนาน ไม่ได้ทำเรื่องสามีภรรยากับนางมานานมากแล้ว หัวจิ้งก็เคยมีความคิดอยากเสพสมอารมย์รักกับชายอื่นเช่นกัน แต่นางไม่กล้าทำจริง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ทำเช่นนี้กับบุรุษมานานแล้ว เมื่อจุดอ่อนโยนส่วนนั้นถูกสอดเข้ามา นางจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด