ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 99

"ท่านอ๋อง" เสียงเรียกดังแว่วเข้ามาจากด้านนอก หยุนชางตกใจเพราะนางยังคงอยู่บนเตียง เคราะห์ดีที่นางเพียงงีบหลับไปเท่านั้นจึงไม่ได้ถอดเสื้อผ้า นางรีบลุกขึ้นมาสวมรองเท้าอย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไปก็ได้ยินเสียงของจิ้งอ๋องกล่าวว่า "พวกเจ้าเร่งรีบเดินทางมาอย่างลำบาก ไปพักเถอะ กองทัพเต็มไปด้วยบุรุษ พักที่อื่นก็คงไม่สะดวกนัก เจ้ากับสาวใช้ของเจ้าก็พักผ่อนที่นี่เถอะ ข้าจะบอกพวกเขาไม่ให้มารบกวน"

หยุนชางผงะไป คาดไม่ถึงว่าแม้มีฉากกั้นจิ้งอ๋องก็รู้ว่านางเขากำลังทำอะไรอยู่ นางหน้าร้อนขึ้นเล็กน้อย ตอบรับเสียงเบา แต่ก็ยังสวมรองเท้าแล้วเดินออกไป

จิ้งอ๋องเห็นท่าทางสะลึมสะลือหลังตื่นขึ้นของหยุนชางก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม "อีกเดี๋ยวจะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ที่กองทัพมีของกินน้อย เกรงว่าเจ้าคงต้องลำบากแล้ว"

หยุนชางหัวเราะ "เสด็จอาพูดอะไรกัน ในเมื่อข้ามาที่นี่ย่อมไม่กลัวความลำบากเล็กน้อยเช่นนี้อยู่แล้ว"

นางพูดพลางนึกได้ถึงคำถามที่นางอยากถามมาโดยตลอด "เสด็จอา ชางเอ๋อร์คิดว่าค่ายของเราอยู่ระหว่างภูเขาสองลูก ถ้าทหารเย้หลางลอบโจมตีจากบนภูเขา กลิ้งพวกหินลงมา เกรงว่าจะไม่ง่ายนักที่จะรับมือ".

จิ้งอ๋องเห็นสีหน้าของหยุนชางในวันนี้ก็รู้สึกว่านางจะสนใจในการสงครามอยู่บ้างจึงเดินไปที่โต๊ะด้านข้างและชี้ไปยังแผนที่บนโต๊ะพร้อมกล่าวว่า "เจ้ามาดูนี่"

หยุนชางเดินตามไปก็เห็นว่าแผนที่เต็มไปด้วยวงกลมหลายวง เมื่อเห็นเช่นนั้นนางจึงสับสนเล็กน้อย จิ้งอ๋องชี้ไปที่วงกลมบนแผนที่และกล่าวว่า "

นี่คือที่ที่เราอยู่ตอนนี้และนี่คือตำแหน่งขิงกองทัพเย้หลาง"

หยุนชางโน้มตัวลงไปดูก็เห็นสัญลักษณ์และเส้นโค้งเต็มไปหมด จิ้งอ๋องไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้นางมองดู ผ่านไปสักพักนางจึงเข้าใจ "ข้าเข้าใจแล้ว"

"หืม? ไหนลองว่ามา?" จิ้งอ๋องเลิกคิ้ว

หยุนฉางชี้ไปที่ตำแหน่งไกลซึ่งดูเหมือนจะเป็นที่ราบขนาดใหญ่แล้วกล่าวว่า "นี่คือแคว้นเย้หลาง อาณาเขตของแคว้นเย้หลางนั้นเป็นที่ราบกว้างใหญ่ไพศาล ดังนั้นทหารของพวกเขาจึงมีโอกาสชนะในการรบบนพื้นราบ แต่ถ้าเข้าไปในภูเขาแล้วจะเดินยาก ระแวกใกล้เคียงมีภูเขาอยู่เพียงสองลูกเท่านั้น ชาวเย้หลางจึงไม่คิดจะเริ่มต้นจากภูเขาอย่างแน่นอน แต่พวกเราทำได้"

จิ้งอ๋องเห็นว่าหยุนชางไม่ต้องให้เขาแนะนำก็สามารถหาประเด็นสำคัญได้ ในใจจึงยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาพยักหน้า "นอกจากนี้ ข้าส่งคนไปสืบเรื่องนี้แล้ว รอบภูเขาสองลูกนี้มีพิษมาก เพียงเข้าไปในป่าทึบบนภูเขาก็แทบจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ห่างออกไปห้าก้าวเลย ชางเจียชิงซูจึงไม่เสี่ยง"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งเข้าใจ เพียงแต่เมื่อเทียบกับจิ้งอ๋องแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้มากประสบการณ์การเท่าเขา แต่ข้อได้เปรียบเพียงอย่างเดียวของนางก็คือนางเคยผ่านชาติที่แล้วมาก่อน ชางเจียชิงซูนี้ไม่ธรรมดา แม้แต่จิ้งอ๋องก็ได้รับความเดือดร้อนจากเขาไม่น้อย หยุนชางก้มศีรษะลงคิดว่านางควรจะเตือนเขาอย่างไรให้ไม่ปรากฏพิรุธได้

"ไม่รู้สิ องค์ชายสามนี่มักจะใช้วิธีไหนทำสงครามกันนะ?" หยุนชางดูเหมือนพึมพำกับตัวเอง