ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 100

หยุนชางตกใจและเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเฉี่ยนอินก็อยู่ในกระโจมด้วย คำพูดเมื่อครู่จึงถูกนางได้ยินเสียหมด ใบหน้าของนางร้อนผ่าว ถลึงตามองเฉี่ยนอินแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียง

"หรือว่าองค์หญิงไม่ชอบท่านอ๋องหรือ? ก็จริง ท่านอ๋องติดจะเย็นชาไปนิดแล้วยังแก่กว่าองค์หญิงตั้งสิบชันษา…" เฉี่ยนอินพยักหน้าท่าทางครุ่นคิด

หยุนชางกัดฟันและทำเสียงขึ้นจมูก "เจ้าตัวดี เชื่อหรือไม่ว่าข้าขายเจ้าไปเป็นลูกสะใภ้พ่อบ้านของท่านตาเสีย"

เฉี่ยนอินรีบโบกมือ "องค์หญิง ไม่เอานะเพคะ ลูกชายนั่นของพ่อบ้านเป็นคนง่อย หม่อมฉันไม่เอาเด็ดขาด"

ในชาตินี้ของหยุนชาง การรับมือกับเรื่องชีวิตรักของนางไม่ได้มีความคืบหน้าใดๆ จิตใจของนางจึงว้าวุ่นเล็กน้อย ลางสังหรณ์บอกนางว่าจิ้งอ๋องปฏิบัติต่อนางดูจะแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย แต่นางก็ไม่กล้าครุ่นคิดอย่างละเอียด แม้แต่ความกล้าหาญที่จะไปทำความเข้าใจนางก็ไม่มี หยุนชางถอนหายใจและแอบว่าตนเองอย่างลับๆ ใช้ไม่ได้เสียจริง

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว หยุนชางเข้านอนอย่างรวดเร็ว เป็นครั้งแรกที่นางนอนในค่ายทหารที่ชายแดน นางรู้สึกเพียงว่าเสียงเอะอะรอบตัวทำให้นางนอนไม่ค่อยหลับนัก แต่ว่านางก็ง่วงมากจริงๆ สักพักก็ผล็อยหลับไป

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หยุนชางตื่นขึ้นด้วยเสียงฝึกทหาร เมื่อตื่นมารับประทานอาหารเช้าแล้วแต่งกายด้วยเสื้อผ้าบุรุษ นางก็เดินออกจากกระโจม เมื่อออกมาแล้ว ที่หน้าประตูก็มีผู้ติดตามคนเมื่อวาน ดูเหมือนจะชื่อลั่วติง? หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "ลั่วติง ใช่ไหม?เป็นทหารฝึกหัด?"

ผู้ติดตามดูราวกับคิดไม่ถึงว่าคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่ท่านอ๋องถือว่าเป็นแขกจะจำชื่อของเขาได้ ในใจประหลาดใจระคนยินดีและรีบตอบรับ "ใช่ขอรับ ตอนนี้ท่านอ๋องฝึกทหารอยู่ ฮิฮิ เสียงดังไปหน่อยรบกวนคุณชายนอนหลับใช่ไหมขอรับ?"

หยุนชางส่ายหัวและเดินไปในทิศทางที่เสียงนั้นแว่วมา ไกลออกไปนางเห็นคนกลุ่มใหญ่ถือหอก ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดสวมชุดเกราะสีขาวเงิน คงจะเป็นจิ้งอ๋อง

ก่อนที่หยุนชางจะเดินไปถึง จิ้งอ๋องก็ได้เห็นนางแล้วและเดินเข้ามาหานาง "ตื่นแล้วหรือ? มันรบกวนเจ้าหรือเปล่า?"

หยุนชางส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าเห็นการฝึกทหารเป็นครั้งแรก รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อย"

จิ้งอ๋องยิ้มพลางหันกลับไปมองทหารของเขา แต่กลับนึกอะไรบางอย่างได้จึงบอกกับหยุนชางว่า "ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าพอดี เจ้าตามข้ากลับไปที่กระโจมเถอะ"

หยุนชางไม่อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งจึงตามจิ้งอ๋องกลับไปที่กระโจม ทันทีที่ก้าวเข้ามาในกระโจม จิ้งอ๋องก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า "เช้าตรู่วันนี้พวกเราหยุดจดหมายฉบับหนึ่งไว้ได้ซึ่งน่าจะเป็นองค์ชายสามส่งไปยังเมืองหลวง มันถูกเขียนถึงฮอ่งเต้..."

"เขียนถึงเสด็จพ่อ?" หยุนชางตกตะลึงและคิดว่าตามหลักแล้วจดหมายลับเช่นนี้ ไม่ควรเอามาบอกนาง แต่จิ้งอ๋องสีหน้าเคร่งขรึมงมาก หรือว่าเนื้อหาของจดหมายนี้เกี่ยวข้องกับนาง? เมื่อคิดเช่นนี้ได้ หยุนชางจึงรีบถามอย่างรวดเร็ว "มันเกี่ยวข้องกับข้าหรือ?"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "ชางเจียชิงซูอยากให้เจ้าแต่งงานไปแคว้นเย้หลาง และยังบอกอีกว่า..."

"มีอะไรอีก?" ทันทีที่นางได้ยินว่าสู่ขอนางก็รู้ได้ทันทีว่านี่ต้องเป็นความคิดของหัวจิ้งแน่จึงแค่นเสียงอย่างเย็นชา

จิ้งอ๋องเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ยังบอกอีกด้วยว่าองค์หญิงฮุ่ยกั๋วมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขาแล้ว มันสายไปเสียแล้ว และขอให้จักรพรรดิหนิงเมตตาอนุญาติ"

จิ้งอ๋องแอบกำหมัดแน่น ไม่ได้พูดถึงนางแต่พูดถึงองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว