หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1095

เมื่อแสงค่อยๆ จางหายไป เฉินผิงก็เห็นว่าร่างกายของกู่ไค่หยวนใหญ่ขึ้นและบึกบึนขึ้นมาก

รัศมีของเขาก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน จนรู้สึกเหมือนเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

“ฉันได้ทำลายคฤหาสน์และดูดซับพลังของบรรพชนมาเป็นของตัวเอง เพราะอย่างนั้นฉันจึงต้องฆ่าแกเพื่อทวงความยุติธรรมให้บรรพชนของฉัน!” กู่ไค่หยวนพูดอย่างเย็นชาขณะจ้องมองเฉินผิง

“แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก ต่อให้แกจะขุดบรรพชนขึ้นมาจากหลุมฝังศพก็ตาม! แต่การที่ร่างกายของแกสามารถควบคุมพลังนี้ได้ก็นับว่าน่าประทับใจ แกคิดว่าจริงๆ เหรอว่าแค่นี้จะฆ่าฉันได้?” เฉินผิงถามด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

"เดี๋ยวแกก็รู้!" กู่ไค่หยวนตะโกนขณะที่พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงและเหวี่ยงหมัดใส่เขา

“หมัดเซิ่งกวง!”

เฉินผิงซัดหมัดกลับไปด้วยวิชาที่เขาเพิ่งเรียนมาหมาดๆ

ตูม!

เสียงระเบิดดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ ขณะที่เฉินผิงกระเด็นไปด้านหลังราวกับเป็นลูกกระสุนปืนใหญ่ จนกระทั่งเขาชนเข้ากับกำแพงร่างของเขาถึงหยุดลง

เฉินผิงส่ายหัวเมื่อเห็นรอยแผลบนร่างกายของเขา “ดูเหมือนว่าแม้แต่หมัดเซิ่งกวงก็ยังหยุดแกไม่ได้ ถ้าอาศัยพละกำลังเพียงอย่างเดียวคงไม่ไหว”

อะไรนะ? เฉินผิงพึ่งความแข็งแกร่งทางกายเพียงอย่างเดียวเพื่อต้านทานการโจมตีของฉัน? นี่มันจะดูถูกฉันไปถึงไหน?

ความคิดนั้นทำเขาโกรธจัด กู่ไค่หยวนตะโกน “ไอ้คนอวดดี!”

“งั้นเหรอ? ฉันคิดว่าที่แกพูดมันฟังดูไม่ยุติธรรมเท่าไหร่นัก เพราะการโจมตีนั้นมันเบาหวิวสุดๆ ดูเหมือนว่าบรรพชนของแกจะไม่ได้ทรงพลังเอาเสียเลย!” เฉินผิงล้อเลียนเขา

“ตายซะ!”

ด้วยความเดือดดาล กู่ไค่หยวนซัดหมัดใส่เขาอีกครั้งด้วยแรงที่เทียบเท่ากับรถไฟความเร็วสูง

กำปั้นของเขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนเกิดเสียงหวีดหวิวขณะที่มันพุ่งผ่านอากาศ

เฉินผิงรีบกระโดดหลบออกด้านข้าง

ตูม!

ต่อจากนั้นเขาก็ได้เห็นว่าแรงกระแทกจากหมัดได้ก่อให้เกิดหลุมลึกบนพื้น